Bjarmi - 15.02.1926, Page 5

BJARMI
41
Kaldar kirkjur.
Eitt af því marga, sem aflrar fólki
frá að sækja kirkju, er köld kirkja.
Pað er eitthvað óviðfeldið við orðið
sjálít: Köld kirkja.
í*að sem einkennir boðskap kristin-
dómsins og kenning Iírists og Krist
sjálfan, er ylur. Frá honum leggja
jafnan hlýir straumar til hverrar
mannssáiar, sem vill veita honum
viðtöku. Þess vegna er meir en lítið
ósamræmi, að kirkjur, guðshúsín
sjálf, skuli anda kulda á móti þeim,
er fýsir þangað. Guðshúsið sjálft á að
laða til sín með hlýju sinni. Það er
ekkert efamál.
Margoft er án efa viðkvæðið: »Jeg
treysti mjer ekki til kirkju, það er
svo kalt. það er ekki líft í kirkjunni.«
I’etla er því miður satt raunalega
oft, að ekki er líft í kirkjunni fjrrir
kulda, stundum heljarkulda. Ekki síst
verður kuldinn bitur í steinhúsum.
Prestarnir hljóta að finna einalt til
kuldans. Organleikarar eiga, sem
skiljanlegt er, erfitt með fingrasljórn,
er þeir eru krókloppni . Allir finna
til kuldans, og fjöldamargir kvarta
um kuldann. Pað er von.
Til þess er vart ætlandi, að eldra
fólk og lasburða geti setið í kaldri
kirkju, og margur, þó hann hafi heilsu
til, leggur það ekki á sig að fara til
kirkjunnar til þess að láta sjer verða
þar kalt. Það er heldur ekki árenni-
legt, að koma göngumóður og löðr-
andi af svita til kirkjunnar og setjast
svo í hana sárkalda. Þá slær, sem
vænta má, einatt að hrolli, og á því
er mikill munur, að fara heitur út í
kulda á heimleið og hinu, aö íara
hrollkaldur út í kulda. Pað gefur að
skilja, hve kirkjukuldinn er hollur.
Nú bregður fólki óliku meir við að
sækja og sitja 1 kaldri kirkju, en áð-
ur var. Þá þektust naumlega hitunar-
tæki í baðstofum til sveita. Nú ryður
sú nýbreytni sjer meir og meir til
rúms, að í baðslofum og öðrum setu-
stofum er komið fyrir einhverjum hit-
unartækjum, og þess er einnig að
gæta, að fólkið yfirleitt gerir hærri
kröfur til lífsins, en áður var.
Af þessu leiðir það, að á þessari
meinlegu vöntun, kuldanum i kirkj-
unum, þarf að ráða skjóta og rögg-
samlega bót.
Kvartanir yfir kuldanum eru nógar
til, en ekki er nóg að kvarta og kvarta.
Hjer gagnar ekkert nema athajnir.
Af svörum prestanna við forvitnis-
spurningum mínum um safnaðar-
sönginn að dæma, sje jeg, að jjölda-
margar kirkjur eru kaldar á landi
hjer. Hve margar veit jeg ekki að
svo stöddu, af því að ekki hafa nærri
aliir svarað lil þessa. Sumir taka það
fram, að þeim þyki meinleg vöntun,
að hitunartæki vantar í kirkjur þeirra,
og segja, að það spilli fyrir kirkju-
sókn á vetrum. En alveg óhætl er að
taka dýpra í árinni.
íslenskur vetur er langur. Margir,
sem hliðra sjer bjá að fara til kirkju
vegna kuldans langan, langan vetur,
þeir gleyma efalaust einnig kirkjunni
að sumri til, þessar fáu hlýindavikur.
Hin langa vetrardeyfð verkar lamandi
árið alt, og ár frá ári, og því meir,
sem lengur liður.
Þess vegna er hjer ekki um neitt
hjegóxamál að ræða.
Og þó að sumstaðar sje brugðið
upp olíuofni, meðan á messu stendur,
eða olíuofnum, er það síst fullnægj-
andi umbót, þó skárra sje en ekki.
Kaldar kirkjur eiga að hverfa úr
söganni, og það sem allra fyrsl.
Pað er einnig auðsætt, að almennur
safnaðarsöngur á sjer margfalt fremur
lífs og þróunarvon á landi hjer í hit-
aðri kirkju en kaldri, bæði af því,