Bjarmi - 15.10.1927, Síða 3

B J A R M I
207
á Hólum og »lána mjer stólinn«,
enda þótt »messudagur«, væri ann-
arsstaðar. Hann er ahugamaður, en
hefir 4 kirkjur, og leiðinlegur vegur
til þeirra tveggja. Kaupstaðabörn gera
sjer vart í hugarlund hvað ótrúlega
mikill tími fer í ferðalög prests í
víðlendu prestakalli, hvað þau eru
erfið mikinn hluta árs, og hvað vega-
lengdir og strjálar messur, — t. d.
4. hvern sunnudag í hverri kirkju, —
veikja hvern andlegan frjóanga, sem
annars kynni að dafna vel.
Margar góðar minningar rifjuðust
upp í huga mínurn er jeg kom i
Hólakirkju. — Par var jeg fermdur,
þar ílulti jeg fyrstu ræðu mína fyrir
28 árum og þar hefi jeg lekið þált í
bænasamkomu inn í kór eftir messu
hjá, sra Zóphóníasi heitnum Hall-
dórssyni. Það voru nálægt 20 með-
limir úr kristilegu æskumannafjelagi,
er tóku þátt í þeirri bænasamkomu.
Flestir þeirra, sem jeg mundi bezt
eftir í því fjelagi, voru nú ýmist
fluttir brott eða dánir, en þó varð
jeg þess var eftir guðsþjónustuna, að
fleiri mundu fjelagið vel en jeg, og
hörmuðu að það skyldi dáið fyrir
löngu. — í þetta sinn var trúmála-
fundur í kirkjunni eftír messu, en
ekki tóku aðrir þar til máls en sra
Guðbrandur og við lijónin, og var
þó margt manua í kirkjunni.
Vænt þótli mjer um að sjá, að
aftur var komin í Hólakirkju »milli-
gerðin« milli kórs og kirkju, harla
svipuð og hún var þegar jeg kom
þar í fyrsta sinn 6 eða 7 ára gamall.
Minsta kosti fanst mjer að jeg kann-
ast vel við hana.
Matthías Þórðarson þjóðminja-
vörður fjekk fjárveiting til umbóta
Hólakirkju og in. a. ljet hann Jón
Halldórsson í Reykjavík, eða þá
fjelaga smíða milligerðina, en Eyj-
ólf Eyfells og Osvald Knudsen
mála hana — eftir þeim pörtum
gömlu milligerðarinnar, sem nú eru
geymdir í þjóðminjasafninu. — Hefir
þjóðminjavörður hug á að gera kirkj-
una smámsaman sein líkasta því að
innan, sem hún fyrrum var, ef fje
fæst til hjá Alþingi, og munu flestir
fagna því. Turn var enginn smíðað-
ur á kirkjuna er hún var reist, og
vantaði hann enn, svo harla lítið ber
á heuni nú í samanburði við skóla-
húsið, þegar litið er heim að Hól-
um. f*yki það óviðeigandi nú eða
ofdýrt, að reisa turn á Hólakirkju,
mætti að minsta kosti setja veglegan
kross á bana, svo það sje meira en
kirkjugarðurinn einn, sem sýni gest-
um, er í hlað ríða að Hólum, »hvaða
hús sje þarna niður í lægðinni«. —
Gott var að skrafa um trúmál við
sra Guðbrand í Viðvik, hefði jeg
gjarnan kosið að verða við þeirri
ósk hans að ríða með honum norð-
ur til prestafundar á Akureyri, en
áður hafði jeg ráðstafaö svo næstu
dögum að ekki gat orðið af því.
Jafnframt bjóst jeg við að flutninga-
skip, sem fer milli Skagafjaiðar og
Eyjarðar, mundi fylgja svo vel áætl-
un að jeg gæti komist norður með
því áður en fundur væri úti á Ak-
ureyri, en það brást alveg.
Góður hefir kirkjuvegur löngum
verið í Hjaltadal, rennsljettar gras-
eyrar víðast með ánní; enda man
jeg ekki eftir að kirkjufólk sæist fara
lestagang á Hólaeyrum. Hitt var það
að unga fólkinu þótti leiðin fullstutt,
ef gæðinga var völ, ekki nema hæg
stundarreið þar sem lengst var úr
sókninni til Hólakirkju. Pví man jeg
eítir mörgum kirkjuferðum í aðra
átt frá æsku-heimili mínu, Neðra-
Ási í Hjalladal, var þá farið að Hofi á
Höfðaströnd, bezta veg og tvöfalt
lengri leið en að Hólum. Við fórum
einmitt þessa sömu leið út að Bæ í