Bjarmi - 15.10.1927, Blaðsíða 13

B J A R M I
217
mundur Guömundsson skólastj., Sig.
P. Sívertsen prófessor og sra Porsteinn
Briem skrifa þar nokkrar bendingar
til heimilanna um heimilisguðrækni.
»Jeg las hana í morgun, og óskaði
að slík bók hefði mjer borist fyrir
löngu. Iieíi þó það við hana að at-
huga, að hún er sumstaðar of fáorð,
einkum um biblíulestur, og auk þess
nokkuð endaslepp«.
Þannig mælti einn af kaupmönnum
hötuðstaðarins við ritstj. þessa blaðs,
og þætti mjer ekki ólíklegt að tleiri
mundu hugsa svipað.
Málefnið er afar mikilvægt, og
bendingarnar margar mjög góðar;
sumstaðar er samt gert ráð fyrir
meiri trúrækni en alment gerist á
þessu Iandi, og alt of fátt sagt um
þá siði, sem heita má að horfnir
sjeu úr landi, t. d. um boi;ðbænina.
Pað þarf meira en 13 línur til að
eudurvekja þann fagra sið. — En
hvað sem því líður, er óskandi að
bókin verði lesin og íhuguð um land
all. Hún á það skilið.
Sjálfstraust—sjálfsþekking.
»Alt megna jeg fyrir hjálp Guðs«.
Páll postuli.
Sjálfstraustið er okkur meðfætt. —
Það er manneðlinu samgróið og er
óbifanlegt eins og lífsþráin er óslökkv-
andi. Forfeður okkar sumir trúðu á
mátt sinn og megin; var mjer ung-
um kent að dást að því.
Sjáltsþekkinguöðlumst við í reynslu-
skóla lífsins. Við erum misjafhlega
tornæmir, en flestum kemur þó sam-
an um að sjálfsþekking sje allra
námsgreina erfiðust, eflaust þess vegna
að hún kemur svo hraparlega í bága
við sjálfstraustið og veikir það æfin-
lega að einhverju leyli.
Sjálfsálit manna og sjálfslraust er
að mestu leyti á sandi bygt. Þess
vegna er sannleikurinn um sjálfa
okkur svo átakanlega beiskur. Kristur
sýndi öllum vægðarlaust í spegil-
inn, er það aðalástæðan til þess að
menn nú á dögum annaðhvort of-
sækja hann eða forðast hann með
öllu móti, engu siður en samtiðar-
menn hans forðum.
í gamalli bók, sem enn þá er Ies-
in allra bóka mest, stendur skrifað:
»Bölvaður er sá maður, sem reiðir
sig á menn og gerir hold að armlegg
sínum, en hjarla hans vikur frá
Drottnia. Pví skyldi sjálfstraustinu
takmörk sett, engu síður en sjálfs-
elskunni, að hjarta þitt viki ekki frá
Drottni. Af því stafar bölvunin, sem
á okkur bitnar daglega, af því stafa
öll vonbrigðin, að menn gera hold
að armlegg sínum og deyða með því
guðstrúna. Reiddu þig á menn, og þú
gleymir Guði. Pegar sjálfstraustið er
í algleymingi, segja menn (eins og
heimskinginu): »Enginn Guð er til«.
Sjálfstraust, sem ekki þolir Ijós
sjálfsþekkingarinnar, er sjálfssvik. —
En svik koma mönnum æfinlega í
koll, í}rr eða siðar. Einhvern tíma
veltur af, ef alt af hallast á. Þegar
hallinn er orðinn óbærilegur er gjald-
þrotið óumflýjanlegt, neyða þá við-
burðirnir okkur til að horfast í augu
við sannleikann. Ef við eigum ekki
að verða þá örvinglan að bráð eða
kæruleysi, sem er sjálfsmorði næst,
verðum við að flýja á náðir Guðs. —
Þeirn, sem auðmýkir sig, gefur Guð
náð.
Hefðutn við þolað að hlusta á reiði-
lestur Jóhannesar skírara eða aftur-
hvarfsprjedikun Krists? Samtíðar-
menn þeirra byrgðu eyrun og reyndu
af fremsta megni að sökkva sjer nið-