Bjarmi - 15.10.1927, Blaðsíða 7

B J A R M 1
211
Viðbót ritstjórans.
Þannig er þá um oss talað og dæmt
í flokki nýguðfræðinga. Má margt af
því læra um »víðsýni« þeirra, mann-
þekkingu og djúpið milli stefnanna.
Rúmsins vegua verður þó ekki drep-
ið hjer á nema sum atriðin. Kvaran
virðist kirkju vorri hafa fremur farið
aftur en hitt siðustu árin og telur
þar til, að »afturhaldinu« hafi »auk-
ist máttur«. Það teljum vjer framför,
— svo ólík eru sjónarmiðin. Kvaran
og nýguðfræðingarnir i höfuðstaðn-
um, sem hann hefir fregnirnar frá,
vita þess engin dæmi, að »trúarlíf á
leiðum hinnar gömlu skoðunar hafi
aukist hið allra minsta«. — Svo ó-
kunnugir eru þeir því, sem gerist ut-
an tjóðurhæls nýguðfræðinnar.
Að vísu er mjer ekki fulljóst hvað
hann kallar »trúarlif«, og býst ekki
við að hann nje flokksbræður hans
sjái öðrum fremur inn í mannleg
hjörtu til að mæla eða meta trúar-
lífið. En telji hann, svipað og aðrir,
kiistilegan fjelagsskap og sjálfboða-
starf að kirkjumálum ávöxt trúarlífs,
áttu vinir ixans í Eeykjavik að geta
frætt hann um að í þeim efnum er
nýguðfræðisstefnan langt að baki
hinnar á íslandi, sem i öðrum lönd-
um. — Af framförum síðustu ára
á því sviði má minna t. d. á sjó-
inannastofuna í Reykjavík, sóknar-
nefndafundina fjölmennu i Reykjavík,
K. F. U. M. á Sauðárkrók, kristilegu
fjelögin í Vestmannaeyjum og tvö ný-
stofnuð trúboðsfélög, annað á Akur-
eyri, hitt á Vatnsleysuströnd. — Kalli
nýfræðin það alt dauðamerki eða
hnignun, þá eru sjónarmiðin svo ó-
lík að ekki er til mikils að tala við
hana.
Þeir eru taldir »hálfgerð viðundur
og sjervitringar« ungu prestarnir, sem
ekki »fylgj a nýju stefnunni«, segir
Kvaran. Sjest á því »sanngirni« og
»rjettdæmi« innan nýju »stefnunnar«,
því kunnugir vita, að engir aðrir
dæma svo um þá presta, presta, sem
einmitt eru óvenjulega vinsælir hjá
söfnuðum sínum og virtir fjær og
nær hjá öllum, sem ekki eru star-
blindir af annarlegu flokksofstæki.
Koma mjer Vestmannaeyjar sjer-
staklega í hug í því sambandi, lík-
lega af því að jeg dvaldi þar nokkra
daga nýlega. Kirkjurækni hefir auk-
ist þar svo slórvægilega, er ungur
prestur, ákveðinn vinur biblíustefn-
unnar kom þangaö, að jeg hygg að
þess sjeu sárfá dæmi annarsstaðar
hjerlendis síðustu árin. Kvaran hefir
auðvitað ekki frjett um það.
Kvaran varar sig heldur ekki á
þvi, að æðimargir ungir prestar smá-
fjarlægjast guðfræði háskólans eftir
þvi, sem þeim vex þroski við prests-
störfin, — og hefi jeg engan heyrt
fyr gefa í skyn að þeir sjeu taldir
meiri »sjervitringar« eftir en áður.
Margt mætti segja um ummæli
Ragnars Kvarans um dr. Jón Helga-
son biskup. Biskup hefir verið lagð-
ur svo í einelti undanfarin missiri í
fyrirlestrum og blaðagreinum að eins-
dæmi mun um biskupa vora á síðari
öldum. Bjarmi deildi mjög á nýguð-
fræðisskrif hans fyrrum og telur ekki
óeðlilegt að ýmislegt af því, sem hann
skrifaði þá, sje nú hent á lofti af
æstum nýguðfræðingum. Sömuleiðis
telur Bjarmi öllum hentast að biskup
Ijeti kirkjumáladeilur síðustu ára
meira til sín taka opinberlega en hann
hefir gert. Kirkja vor Islendinga þarf
ötulan forvígismann, sem lætur til
sfn heyra, er starfsmenn hennar eru
atyrtir, boðskapur hennar svívirtur,
og starfsmennirnir sjálfir mjög ósam-
mála um boðskapinn sjálfan. En hins
vegar telur Bjarmi sjer skylt að unna
biskupi sannmælis engu siður en
öðrum.