Bjarmi - 07.02.1928, Blaðsíða 3

B J A R M I
Hjer er það þá fyrir mjer — og
líklega fyrir oss öllum — trúartil-
finningin og trúarsannfæringin —
þær einar, sem kallaðar eru til þess
að leiða þessa undraviðburði inn til
hjartans, og fá þeim þar helgandi á-
hrif og störf. Og auðmjúk, einföld
játning þeirra verður sú hin sama
og postulanna allra, sem sáu og
reyndu: »Sannarlega ert þú sonur
Guðs«.
Hugmyndir vorar og hjartans til-
finningar um
Guðssonareðli Jesú og blessun þess
fyrir oss, synduga menn
sje því meðferðarefni vort á guð-
ræknisstundinni i dag.
Leið þú oss, Drottinn, með krafti
anda þíns, að vjer villumst eigi frá
vegi sannleikans, þótt vjer annars
hljótum að játa, að skynsemi vor
nær skamt í þessum efnum.
það er oss öllum kunnugt, að
nafnið »Guðs sonur«, haft um Jesú,
kemur sifeldlega fyrir í Nýja-Testa-
mentinu, svo að segja í hverju riti
þess. Engill Drottins boðar þar fyrst:
»Hann mun verða mikill og verða
kaliaður sonur bins bæsta« þ. e.
Guðs. Rödd af himni boðar við skírn
Jesú: »t*ú ert minn elskaði sonur«,
Jesús nefnir sig sjálfur mannsins-
soninn, en guðssonar-nafnið les-
um vjer þó af vörum hans t. d. í
þessum setningum : »Allir heiðri son-
inn, eins og þeir heiðra föðurinn«.
»Hvers þjer biðjið í mínu nafni, mun
jeg veita, svo að faðirinn vegsamist
tyrir soninn«. »Faðir, stundin er
komin, ger son þinn dýrðlegan, svo
að sonurinn geri þig dýrðlegan«. —
Jesús leyfir eigi að eins postulum
sinum að nefna sig Guðs son, eins
og í texta vorum í dag, heldur knýr j
hann þá játningu af vörum þeirra
með spurningunni: »Hvað virðist |
yður um Krist?« Og eitt sinn, er
35
játningin er fengin, lýsir hann fram-
beranda hennar sælan, þvi að hold
og blóð hafi ekki anglýst honum
hana, heldur faðirinn á himnum.
En mesta eftirtekt má það vekja,
að Jesús fyrir dauðadómi sínum
svarar játandi eið-spurningu um það,
hvort hann sje Kristur, Guðs —
sonurinn.
Hjer verða eigi taldir þeir staðir,
þar sem guðspjallamennirnir og post-
ularnir gera guðssonar-nafn Jesú að
sinum orðum. Þeir eru margir, eins
og áður var sagt.
En hvað á að skilja við þetta
nafn — hverskonar samband per-
sónu Jesú við föðurinn á himnum,
og hvaða frábrygði frá sama nafni,
leiddu af guðsmynd vor mannanua
og af kærleika Guðs til vor? Deilt
hefir verið um þetta á flestum öld-
um kristninnar — sorglega mikið,
verður að segja, því að eins og vera
og eðli föðursins verður oss skamm-
sýnum mönnum leyndardómur alla
þá daga, sem vjer dveljum hjer á
jöiðinni, þannig verður það líka
samband hans við soninn eingetna.
Nú um tíma hefir sú alda risið
víðsvegar um kristin lönd, að gera
sem minst úr sjerstöku guðdómseðli
Jesú, en halda því meira fram hinu
guðiskylda hjá oss mönnunum al-
ment — eða með öðrum orðum til-
hneiging að líta á Jesú sem eitt af
oss skammsýnum, en Guði vígðum,
börnum jarðarinnar. Að styðja þetta
við orð Páls postula á Aresarhæð í
Aþenuborg: »Vjer erum líka hans
ættar«, virðist eigi hægt, því að bæði
er það, að postulinn hefir þessi orð
eftir einu af skáldum Grikkja, sem
eigi þekti neitt til Jesú Krists, og
notaði þau hjer til að minna á stöðu
vora í sköpunarverki Guðs. Og eigi
verður heldur borið saman við guðs-
sonarnafn Jesú það, að Gamla-Testa-