Bjarmi - 07.02.1928, Blaðsíða 6

m
B JARMI
einnig þeir sjeu hjá mjer, þar sem
jeg er, til þess að þeir sjái dýrðina,
áem þú hefir gefið mjer«, — Hver af
mönnunum mundi geta talað svona,
þótt þeir sjeu allir skapaðir í Guðs
mynd og hafi þegið allsháttar gjafir
af hendi föðursins himneska?
Vjer höfum enga meðvitund um
sjálfstæða, persónulega lifstilveru vora
áður en vjer komum í þennan heim,
og dómur vor um starf vort hjer
verður einatt að vera : »Ónýtir þjónar
erum vjera. Vjer getum eigi frelsað
sjálfa oss, þótt vjer sjeum í mörgu
hver öðrum styrkur á lífsleiðinni; en
»vjer eigum árnaðarmann hjá föðurn-
um, Jesú Krist hinn rjettláta«, segir
postulinn, og »hann er friðþægjandi
fyrir syndir vorar og allrar veraldar-
innar«.
Ó, hvílíkt djúp sjest nú staðfest á
milli veru þinnar, frelsari minn, Drott-
inn minn og Guð, og vor mannanna,
sem megnum ekkert án þín! Og hví-
líks samfjelags, hvilíkrar sameiningar,
fáum vjer notið, er þú býður oss að
vera í þjer, svo að þú sjert í oss, og
vjer fáum borið ávöxt eins og vín-
viðargreinin, sje hún föst á vínviðn-
um! Þetta tvent — svo ólikt — fæst
sameinað — hið mikla djúp brúað
fyrir meðalgangarann milli Guðs og
manna — fyrir hann, sem var guðs-
sonur frá eilífð, en gerðist mannsins
sonur hjer í timanum, að vjer, þrátt
fyrir fráhvarf vort frá Guði, mættum
verða guðsbörn og erfingjar eilífs lifs.
»Guð elskaði svo heiminn, að hann
gaf sinn eingetinn son, til þess að
hver sem á hann trúir, glatist ekki,
heldur hafi eilíft líf«. þessi trúarleið
til frelsunar fyrir kraft guðssonar, er
oss sýnd svo eftirtakanlega í texta
vorum í dag. Oss ber þar margt
fyrir sjónir andans, Og þó má nærri
lesa úr því samfelda braut lifs vors,
og að lokum, hvað vjer eigum und-
ir guðssyni. — Þar er oss sýnd hætta
freistinganna og hvernig vjer eigum
að sigra hana, — erfiðleikar lífsbar-
áttunnar og hver kemur oss þá til
hjálpar. — Trúarveikleiki vor, en
friðurinn og kyröin i sálunni, þegar
sigrast er á honum og guðssonur er
innanborðs hjá oss og viðurkendur
af hjarta. Aðferð Jesú, sú er textinn
nær yfir, sýnir oss bæði úrræði mann-
legrar neyðar og vald guðlegrar há-
tignar,
Mannlegt eðli Jesú, hafði nú verið
statt í miklum vanda — þungri freist-
ingu. Velgengni virtist blasa við starfi
Messiasar, eins og Gyðingar hugsuðu
sjer það. Mannfjöldinn hnje að Jesú
þúsundum saman í blindu trausti —
ef jeg mætti svo segja — á köllun
hans til jarðnesks rikis. Og nú, er
hann hafði á svo óvæntan háttgreitt
úr hungurshættu fylgdarliðsins, þá
var þessi herskari — eftir því sem
Jóhannes guðspjallamaður segir frá
— ráðinn í því að taka Jesú og gera
hann að konungi, berjast af alefli
fyrir tign hans og frelsun þjóðar
sinnar. Fimm þúsund og sjálfsagt
aftur fimm þúsund vopnfærra karl-
manna var lið, sem sýndist eiga hægt
með að stökkva setuliðinu rómverska
burt úr landinu og stofna konungs-
riki. Fetta var hörð freisting; en þetta
var eigi að Guðs vilja. Og hvernig
fór Jesús að ? Hann þröngvar læri-
sveinum sínum til að snúa heimleið-
is, en láta sig einan eftir. Hann kem-
ur með kyrð lýðnum frá sjer ognær
einveru. Og hvað gerir hann með
bana? Að koma fram fyrir himneska
föðurinn sinn í hjartanlegri bæn. 0,
sú fyrirmynd. Jeg sje í anda mikil-
mennið i kvöldkyrðinni, krjúpandi í
djúpri auðmýkt á fótskör hins al-
valda, biðjandi um styrk að hafna
heimsins valdi og vopnuðum þegn-
um, en að meta meira kross kval-