Bjarmi - 07.02.1928, Blaðsíða 7

B J A R M I
39
anna og pislaifseii ó\inarna, af þvi
að þaðan skyldi koma lausn og frelsi
lýðanna. Jeg sje í anda kvöldroðann
leggja blæju Guðs velþóknunar yfir
þessa fórnfúsu og endurlausnaiþyrstu
bænargerð, og heyri næturljósin hvísla:
»Sjáið það guðslamb«. Kraftur og andi
hins himneska kemur í kvöldblæn-
um og mætir bæninni. Og jeg veit
að sami kraftur er mjer til boða fyr-
ir frelsarann minn, ef bæn min væri
eins hrein og heit. — — — Jeg sje
stundu síðar hið veika og valta mann-
lífsfar úti á djúpi tímans. t’að mætir
andviðri og því liggur við áföllum.
Frelsarinn kemur þar til hjálpar, en
skipshöfninni vex ótti, svo fráleitan
skilning hefir hún á hlutverki hans.
Hann talar til hennar í orði sínu
hugbreystingarorðum, en nokkrir
heimta tákn og stórmerki. t*eir, sem
hlýða þó boði hans og vilja af hjarta
koma til hans, þótt trúin sje of veik,
rjetlir hann hjálparhönd sína, er þeir
ætla að sökkva. Og þegar þeir hafa
tekið hann á skip og finna þá að
lifsstorminn lægir, þá verður þeim
undursamlega ljóst, að gesturinn er
vissulega guðssonur.
Sjáið nú, bræður, og heyrið heims-
dýrðarafneitunina, bænina, reynsluna
frelsisröddina, trúartraustið, lausnara-
móttökuna og lífsblíðu kærleikans i
nálægð frelsarans — alt þetta, sem
vjer þurfum að reyna og standast og
auðgast af til þess að komast til
þeirrar sannleiksviðurkenningar, að
Jesús Kristur er sannarlega sonur
Guðs. — Æ, svo mörgum er ógeðfelt
að játa þelta, af því að þeir kornast
eigi þessa leið. Sumir falla strax frá
sjálfsafneituninni, aðrir leita ekki
styrks í bæninni, enn aðrir gefa ekki
gaum að guðdómsrödd frelsarans, er
þeir hrekjast á ólgusjó lífsins, o. s.
frv. Hætta þessara mistaka er sífelt
á vegum vorum. Pað er eigi til neins
góðs að dylja það sjálfuin sjer eða
öðrum. Margur misjafn kenningaþyt-
ur lætur nú betur í eyrum en orðið
um Jesú Krist — bæði þann kross
sem hann varð að bera oss til frels-
unar, og þann kross sem hann bauð
oss lærisveinum sínnm, að bera eftir
sjer. Og þá reynist eigi beldur nje
þekkist, hve sá kross má veiða inn-
dæll og byrðin Ijett. Og mennirnir
fara svo sorglega á mis við blessun
þess sannleika, að guðssonur hefir
gert oss krossinn sinn að iifsins trje.
Snúum oss kærir vinir, að því
máttartrje og víkjum ekki trúarsann-
færingu vorii frá því. Guð faðir, varð-
veiti líf vor í skjóli þess, því að þar
er ritað nafnið hið eina, sem oss ber
að veröa hólpnum í — nafn hins
heilaga guðssonar — nafnið Jesús.
Það sje vort heilagt athvarf, þar sje
rituð og geymist vor hjartans játn-
ing um tíma og eilífð. — Amen.
I sama mæli..
»Nýguðfræði, er eina ráðið og eina
stefnan, sem likleg er til að vekja traust
þeirra, sem nú standa allfjarri kirkjunni«.
Pað var víðkvæðið í mörgum trúmála-
hugleiðingum nýguðfræðinga hjer á ár-
unum, og er enn hjá sumum. Pó sýnir
reynslan að jafnaðarlega vekur gýguð-
fræðin fremur aðhlátur og lítilsvirðingu
í þeim hóp heldur en hitt. Peir, sem
lengst fara i höfnun trúarsanninda, senda
að vísu vinsamlegar kveðjur til þeirra,
er virðast vera sömu leið, en sje numið
slaðar á lciðinni, eins og margir vinir
nýguðfræði gera, þá verða kveðjnrnar
kaldar, og því má margoft heyra »van-
trúarmennw og únitara álasa nýguðfræði
harðlega fyrir hálfvelgju og ósamkvæmni.
Skýrt dæmi þessa má sjá í ritstjórnar-
grein í Heimskringlu 26. okt. f. á.
Par er Barnes biskup í Birmingham á
Englandi lof sungið fyrir »frjálslyndi«,
rjett eins og hann sje á leiðinni út úr