Bjarmi - 01.06.1928, Side 1

BJARMI
= KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ =
XXII. árg.
Reykjavífr, 1. júní 1928. 17. tbl.
" ' 'V ■r~ ■■ r.iTa ... ■ - .1 t i rgrrrn'T- —^aa^aiagaM
]esús kallaði og mælti: „Ef nokkurn þyrstir, þá komi hann til inín og drekki’*.
Jóh. 7, 38.
Á hvítasunnudag.
Kafli úr ræðu eftir dr. Sam. Stadener biskup.
Dásamleg aðferð Drottins til að veita
veröldinni lifandi vatn1).
Drottinn Kristur mælti: »Ef nokk-
urn þyrstir hann komi til min og
drekkia. Droltinn Kristur mælti ekki:
»hann þyrsti framvegisa, ekki held-
ur: »hann snúi sjer að helgidómin-
um og drekkia, — ekki heldur: »hann
drekki úr uppspretlu sinni, ef hann
á nokkraa. »Nei, Krislur mælti: —
»Hann komi til mín og drekkia. —
Hann ljet sjer ekki nægja að segja
þetta blátt áfram. Hann fór nærri
um, hvað þessi sannindi voru mönn-
unum tornumin. Því hrópaði hann
orðin út í veröldina. Guðspjallið segir
frá þvi, að hann hafi hrópað og mælt:
»Ef nokkurn þyrstir, hann komi til
mín og drekkia.
Það er ekki unt nú að segja hver
áhrif þetta boð hafði á þá, sem forð-
um heyrðu það í musterinu í Jerú-
salem. Vera má að þeim hafi fyrst
komið í hug vatnið, sem verið var að
1) Ræðan er öll í »Högmásso-postilláa
III. bindi. Texti inngangsins er Post. 2, 38,
en aðalræðutextinn er Jóh. 7, 37.—39. —
Ræðan er í tveim aðalköilum og yfirskrift
fyrri kaílans er:»Fánýtar tilraunir mann-
anna tíl að eignast vatn andansa. — Hjer
er síðari kaflinn pyddur svo orðrjcttsem
mátti, til að lofa lesendum að sjá sjer-
kennilegt orðfæri höfundarins.
bella niður við fórnfæringuna og rann
umhverfis altarið. Vera má að sumir
hafi jafnskjótt horfið frá þeim firr-
um, og ætlaði að Drottinn Kiistur
væri að tala um kenningu sina, ætlað
að hann kaliaði hana lifandi vatn.
Að hann væri að tala um Andann
sem lifandi vatn og um sjálfan sig
sem uppspretlu Audans, er Guð hefði
opnað í heiminum — það skildi eDg-
inn þá.
Hver skilur það nú ? Að drekka
lífsins vatn ætti þá að vera að drekka
Drottin Krist gjálfan? Það eru flestum
óskiljanleg orð. Það hefir ekki lánast
Iíristi sjálfum að hrópa þessi sann-
indi inn í mannsálirnar alment.
Trúfastir lærisveinar Drottins hafa
jafnvel ekki skilið það æfinlega. Þeir
ætla að jafnaði, að orðin eigi við
notkun náðarmeðalanna, eigivið stað-
fasta og rjetta hagnýtingu orðsins og
sakramentanna. Ekkert er rjettara en
slík hagnýting, ekkert samkvæmara
vilja Freisarans en að lærisveinar
hans staðnæmist með bæn og t kyrð
við hreina og tæra orðið hans, svo
að þeir hlusti á það og lesi það með
gaumgæfni og opni hjarta sitt fyrir
því. — Ekkert er honum dýrmætara
en að mæta þeim, sem eru hans, í
sakramentinu, þar sem hann hefir
mælt sjer mót við vini sína, svo að
heilög kvöldmáltíð í kyrð og hafn-
ingu hjarta til hans verður allra
kærasti helgidómur þeirra.
En fundarstaður er ekki sama og