Bjarmi - 01.11.1929, Síða 4

192
B JAR M1
hefir »Trier« farið yfir Miðjarðarhafið
endilangt, frá Gibraltar til Port Said.
En þaðan erum við fullan mánuð á
leiðinni til Shanghai í Kína, þótt
haldið sje viðstöðuluust áfram. —
En þegar þangað er komið, er ekki
óliklegt að við höfum fengið efni í
annað ferðasögubrot.
Ritað um borð í s/s »Trier«, 21. sept, 1929.
Óla/ur Ólafsson.
Andleg starfsemi kvenna.
Eftir Ouðrúnu Lárusdóttur.
Niðurl. ______
Áhugi norskra kvenna og starfs-
þrá fór sivaxandi. Þannig er sagt frá
konu nokkurri, Lovisu Olsen að
nafni. Hún var mjög heilsulítil, þjáð-
ist aí illkynjaðri gigt. Fátæk var hún
og hafði ofan af fyrir sjer og aldr-
aðri móður sinni, með barnakenslu.
En hún var áhugasöm um trúmál
og bar kristniboð mjög fyrir brjósti,
og start'aði fyrir það á margvíslegan
hátt, bæði á meðal fullorðinna og
barna. Litlu skólastofuna sina not-
aði hún i öllum tómstundum sínum,
til þess að halda þar málfundi með
konum úr ýmsum fjelögum. Sagði
hún þeim frá kristniboði og hvatti
þær til þess að styrkja starfið. Hún
bar móðurlega umhyggju fyrir kristni-
boðunum og annaðist nauðsynjar
þeirra af fremsta megni, og er það
furðanlegt hvað henni og starfssystr-
nm hennar varð ágengt. Það er góð
sönnun þess, hverju einbeittur vilji
og áhugi fær til vegar komið.
Lovisu hugkvæmdist meðal annars
að kristniboðs-starfseminni yrði betur
og fjórði hlutinn hvítur, en ekki beinlínis
neinn úrvalslýður, Ritstj,
ágengt, ef fjelögin eignuðust skip,
sem siglt væri landa og hafna á milli
í kristniboðserindum.
Ekki hafði Lovisa heyrt minst á
það einu orði, að þessháttar skip
væru til, en hún átti heima i Björg-
vin, og var daglega sjónarvottur að
hinum mikla skipafjölda, er sigldu
frá landi og að, með varning af ýmsu
tægi, og spurningin vaknaði: »Væri
það ekki gott fyrir kristniboðs-
starfsemina að eiga skip?« — Lovfsa
hugsaði sjer skipið, albúið, færandi
Guðs orð á fjarlæga afskekta staði,
fullfermt af blessun kristnihoðsins.
— Lovísa var sjálf bláfátæk stúlka,
en hún reiddi sig algerlega á Drottin,
hún vissi að hann er ætið nógu
rikur.
Hún sagði móður sinni, fyrstri
manna, frá skips-hugmynd sinni, og
að hún hefði lagt málefnið fyrir
Drottin. Gamla konan opnaði þá
kistuhandraðann og tók upp skín-
andi fagran silfurdal og sagði:
»Þenna skilding skaltu fá, daginn,
sem skipið þitt hleypur af stokk-
unum«.
En Lovísa svaraði: »Gefðu mjer
hann beldur strax, mamma. Láltu
hann verða fyrsta peninginn, sem
lagður er til skipsins«.
Og gamla konan fjekk dóttur sinni
silfurdalinn, hálftreg að vfsu, af þvi
að peningurinn. var minnisgjöf frá
góðum vini látnum.
Daginn eftir vildi svo einkennilega
til, að Lovísu var sent kristniboðs-
rit, þar sem sagt var frá þýsku
kristniboðs-skipi, sem hjet »Kan-
dake«, og styrkti það ákaflega mikið
trú hennar á fyrirtækinu.
Hún skrifaði því næst vini slnum
i Englandi og bar málið undir hann;
samskonar brjef skrifaði hún til trú-
boðsstöðvanna, og fjekk úr báðum
stöðum hvetjandi brjef, sem glöddu