Bjarmi - 01.10.1931, Síða 2

146
BJ ARMI
- En rættust þessar vonir? — Jeg verö
að gjöra þá játningu, að í þessum efnum
hafa mínar vonir oft brugðist. — Margt
kemur til greina, sem gjörir það ofur skilj-
an,legt, að slíkar vonir rætast ekki. tít-
þráin er rík hjá æskunni. Flestir ungling-
ar fara eftir fermingu á einhvern skóla
til framhaldsnáms. Par birtast nýjar hug-
sjónir, ný viðfangsefni. Kirkjan er ekki
framar eina stofnunin, sem litið er upp til
og elskuð. Jeg veit til þess, að í sumum
skólum vorum er lítið að því gjört frá
hendi kennara, að efla í huga æskunnar
ást og virðingu til kirkju Krists. En von-
andi breytist það til hins betra, eftir því
sem sveitaskólunum fjölgar með andlega
mentuðum mönnum að skólastjórum.
Pá fer jeg að minnast á þá hreyfingu
æskulýðsins, sem jeg vildi sjerstaklega
vekja athygli á hjer í dag; það er ung'-
mennafjelagshreyfingin.
Ungmennafjelögin er sú sterkasta æsku-
lýðshreyfing, sem farið hefir yfir land
vort nú á síðari árum. I mörgum íslensk-
um sveitum, sem jeg þekki til, er.u ung-
mennafjelög starfandi. Hjer er það æskan
sjálf, sem starfar og starfrækir. Ekkert
væri kirkju Krists ákjósanleg'ra en að sem
ríkast samstarf væri á milli þess fjelags-
skapar og kirkjunnar. Jeg' hefi því miður
ekki lög neins ungmennafjelags við hend-
ina, en mig minnir, að eitt hlutverk, sem
ungmennafjelög alment hafa tekið upp í
stefnuskrá sína, sje að eíla kristilega
menningu. Þetta hlýtur líka að geta sam-
rýmst þeim anda, sem þessi þjóðholli fje-
lagsskapur starfar eftir. Jeg get ekki hugs-
að mjer að sú æska, sem nýlega hefir geng-
ist Kristi áhönd við ferming, sje andvíg
því, að víg'ja hinn unga fjelagsskap sinn
helgandi áhrifum hans og starfa í sam-
ræmi við kirkj.una að því að efla kristilega
og kirkjulega menningu. -— Mjer skilst að
á þessum vettvangi gætu mætst hinar
björtu vonir æskunnar og' Krists trúar.
Kristur mundi gefa æskunni ís-
lensku, sem helgaði honum krafta sína, •
trúar og kærleiksþrótt í orði og starfi. —
Hjer gæti orðið hið fegursta samstarf
æskunni og kirkjunni til ómetanlegrar
blessunar.
En hvernig hefir þetta samstarf tekist?
Hafa ungmennafjelögin orðið kirkjunni
hliðholl, hafa þau tekið sjer fyrir hendur
að vinna að bættri kirkjusókn, bættum
kirkjusöng, verið prestinum samtaka í því
að efla kirkjulega og kristilega menningu,
pieð því að bjóða honum að halda uppi
kristilegri fræðslu og örfað unglinga, sem
fyrir utan fjelagsskapinn standa, til þess
að sýna kirkju Krists fylstu vinsemd og
virðingu?
Mjer virðist að hjer gæti samstarf orðið
á svo marga lund, er hvorttveggja aðila
gæti orðið til andlegrar blessunar og.þjóð
vorri í heild til vegs og gengis. -
Jeg vil í þessu sambandi minna yður
- háttvirtu tillieyrendur — á byrj.unarorð-
in í Jóh. 15. kap.: »Jeg er hinn sanni vín-
viður og faðir minn er vínyrkinn. En
hverja grein á mjer, er ekki ber ávöxt,
sníður hann af, og sjerhverja þá, sem ber
ávöxt, hreinsar hann til þess að hún beri
meiri ávöxt«. - Mjer virðist að þessi orð
Krists falli svo vel í umtalsefni mitt. -—
Er nokkurt starf dýrðlegra föður og móð-
ur og presti, en að segja saklausri barns-
sálu frá Kristi og' verða þess áskynja, að
hin unga grein er að smávaxa með bless-
andi áhrifum hinnar dýrðlegu náðar? Er
ekki fagnaðarhrifning í föður og móður-
sálinni, er þau heyra barnið sitt játa hinni
góðu játningu og vígjast Kristi? Hvað er
ákjósanlegra en að greinin haldi sífelt
áfram að vaxa út frá stofninum í órofa
kærleiks og hlýðnissamfjelagi? Hugsum
oss hvað ungmennafjelagsskapur, sem
hjeldi áfram að hafa svipuð áhrif á æsk-
.una eins og trúaðir foreldar og trúaður
prestur hefir haft eftir ferminguna gæti