Bjarmi - 01.01.1933, Blaðsíða 17

BJARMI
15
Samvinna.
Les: Jóh. 17, 13 —23.
Meiri samvinna er orðtak margra
kirkjumála-leiðtoga út um heim. »Lítum
á aðalatriðin sameiginlegu, en ekki á hitt,
sem smærra er og ólíkt,« segja þeir. Væri
margt um það mál að segja til fróðleiks.
Fjölmenn kirkjufjelög hafa runnið sam-
an víða hvar, aðallega með enskumæl-
andi þjóðum. Og í kristniboðslöndum, eink-
um í Kína, Japan og Indlandi, hafa inn-
lendir kristnir sofnuðir myndað innlend
kirkjufjelög, sem stefna að því, hvert í
sínu landi, að ná til sín öllum eða flest-
öllum evangeliskum söfnuðum innlendum,
sem myndast hafa við starf kristniboða
ýmsra reformertra og lúterskra trúboðs-
fjelaga. Kristniboðarnir sjálfir eru mis-
jafnlega fljótir til að taka vel í slíkan
samruna. - Sumir eru of háðir fjelagi
sínu heima, sem vill fyrir hvern mun
starfa út af fyrir sig, þótt venjulega kosti
það meira fje og fleiri starfsmenn. Aðrir
óttast, að þjóðernismetnaður skipi fremra
sæti en sannur kristindómur hjá inn-
lenda kirkjufjelaginu. Meiri hlutinn er þó
fús að hjálpa til þess að innlendir kristn-
ir menn taki að sjer aðalstörfin og ábyrgð-
ina við útbreiðslu kristindóms í ókristn-
um löndum.
Sú samvinna snertir oss lítið enn
sem komið er. Samband vort við kristni-
boðslönd er svo lítið. — Svipað má segja
um alþjóðaþingin kristilegu, sem árlega
eru haldin úti í löndum, til að ræða um
ýmsa samvinnu. Vjer erum svo fámenn-
ir, einangraðir og fátækir, að íslenskir full-
trúar sjást þar sjaldan, — og samskifti
vor öll við erlend kirkjufjelög eru svo
margfalt minni, en venjulegt er um aðr-
ar þjóðir.
En samvinnan heima fyrir ætti ekki að
vera háð Atlandshafi nje tungumálaein-
angrun eins og samvinnan út á við.
»Sameinaðir stöndum vjer, en sundraðir
föllum vjer«, segjum vjer öll satt vera, —
en sýnum það lítt í verki.
Til íhugunar má nefna: Frumskilyrði
allrar heilsusamlegrar samvinnu eru: Sam-
eiginlegt aðalstefnumark og innbyrðis
traust á því að »samvinnumönnum« sje
full alvara að keppa að því og geti að
einhverju leyti stutt að framgangi máls-
ins.
Þetta á heima jafnt í trúmálum sem
öðrum málum.
Aðalspurningarnar í samvinnu um krist-
indómsmál verða því þessar: Er aðalmark-
mið vort eitt og hið sama: að efla guðs-
ríkið eða að fá fólk til að verða sannir
lærisveinar Jesú Krists? — Treystum vjer
hver öðrum að vjer sjeum sjálfir höndl-
aðir af Kristi? - Sjáum vjer nokkuð í
skoðunum, í starfsaðferðum eða dagfari
hver annars, sem vjer teljum beinlínis svo
skaðlegt að oss veitist erfitt að játa tveim
fyrstu spurningunum?
Ef vjer játum síðustu spurningunni,
þótt í kyrþey væri, verður samvinnan lít-
il, og beinlínis hættuleg, ef tveim þeim
fyrri er neitað.
Hitt væri þröngsýni, að láta það spilla
þessari samvinnu, þótt vjer störfum sinn
á hvern veg að þessum málum eða vjer
höfum ólíkar skoðanir í einhverjum öðr-
um málum: t. d. í stjórnmálum, þjóðern-
ismálum og' viðreisnarmálum t. d. hvern-
ig vjer eigum að berjast gegn áfengisböli
og' annari spillingu.
I þeim málum erum vjer alveg eins
ósamvinnufærir nema vjer getum litið á
þau út af fyrir sig. Sumir trúmenn og
sumir stjórnmálamenn vilja enga sam-
vinnu í mannúðarmálum nema við þá, sem
þeir bera fult traust til í trúmálum (trú-
mennirnir), eða stjórnmálum (stjórnmála-
mennirnir.
Jeg skil samt ekki þá afstöðu heilbrigðra
samvinnumanna. Ef þeir sæu fólk vera að
drukna færu þeir tæpast að spyrja áhorf-