Bjarmi - 01.01.1933, Blaðsíða 5

BJARMI
3
ara sje vikið frá kennslustarfi fyrir þá
sök eina, að hann er ákveðinn trúmaður
og líklegur til að hal'a góð áhrif á skóla-
pilta. Vita allir kunnugir, að ekki var
önnur orsök þess, að sr. Friðrik Friðriks-
sbn missti kennslustörf við menntaskólann
og trúarbragðakennsla falin Einari Magn-
ússyni, aðalmanni Strauma sálugu, og af-
arólíkum sr. Fr. Fr. í einu sem öðru.
Fyrverandi Straumaritstjóri og únítara-
prestur frá Ameríku er nýsettur skóla-
stjóri við Reykjaskólann, og annar
Straumaútgefandi skólastjóri í Reykholti.
Eiðaskóla stýrir aðalmaður guðspekinnar
hjerlendis, og verulegur misbrestur er á
trúarlegum skilningi við Laugaskólann, úr
því að kennari þar kallar kross Krists
»merki vesalmennskunnar« í ræðu, sem
hann flutti liðið vor við skólauppsögn og
síðan er prentuð athugasemdalaust í árs-
riti skólans.
Víða um land er kvartað um, að krist-
indómskennsla barnakennara sje verri en
eng'in. Að vísu er ekkert aðfinnsluvert um
marga barnakennara í því tilliti, og sum-
ir þeirra eru manna fúsastir til að efla
lifandi kristindóm. En hitt eru sorgleg
sannindi, að kommúnistar hafa náð tök-
um á ýmsum ungum kennurum og hafa
þeir og sumir eldri vinir þeirra mvndað
harðsnúna »klíku«, sem mikið lætur til sín
taka, m. k. í Reykjavík, og flest í öfuga
átt við það, sem kristindómsvinir mundu
kjósa.
Þá er og bent á, að fermingarundirbún-
ingur sje harla lítill hjá mörgum prest-
um, - og aðalorsökin sje sumpart erfiö
aðstaða, óhæfilegar vegalengdir eða of
mikið annríki og sumpart, og ef til vil\
öllu fremur, áhugaleysi prestanna sjálfra
og hirðuleysi um lúterska trú. Sálgæslan
sama og' eng'in hjá meiri hluta presta, og
eftirlit kirkjustjórnar ekkert um trú
þeirra og líferni, en ýms smásmygli um
húsabyg'gingar og' slátt á þrætulandi
eins og' dæmin sýna.
Þá sje ekki mikið um ábyrgðartilfinn-
ingu safnaðanna, segja menn. Að vísu sje
þar ekki neinni kærleiksblæju varpao
yfir ávirðingar presta, — en svo er látið
sitja við baktalið eitt, hvað sem á geng-
ur. Þess eru dæmi, að þegar ferðamaður
spyr: »Hvernig stendur á, að þið hjer í
söfnuðinum kvartið ekki, þegar prestur-
inn ykkar boðar ykkur tómt trúleysi og'
kommúnisma?«, að þá er svarað úr
fremstu röð safnaðarins: »Oss kemur það
ekkert við, Vjer erum steinhætt að hlusta
á hann. Það er sannarlega hlutverk bisk-
upsins, en ekki vort, að rekast 'í guðleysi
prestsins!«
Fyrir 35 árum spurði sóknarnefnd
á Norðurlandi mig að, bvort það væri
ekki presturinn, sem ætti að borga kirkju-
organleikara, »þetta er hvort sem er allt
gjört fyrir prestinn,« var bætt við. —
Nú virðast sumir halda, »að þetta sje allt
gjört fyrir biskupinn«!-------
Þótt aðkomnar andastefnur, svo sem
aldamótaguðfræðin, andatrú og guðspeki
sjeu ekki jafnháværar nú og þær voru
fyrir 10 til 15 árum, fer því fjarri, að
áhrif þeirra sjeu horfin, segja ýmsir.
Þorri þess fólks, sem gekk þeim á hönd,
hefur að vísu komist að raun um, að þess-
ar stefnur lofuðu meiru en þær gátu efnt,
en við þau vonbrigði hefir sett að fólk-
inu kaldlynt trúmála-kæruleysi, blandað
hjátrú og hugarórum, — og hvergi erfið-
ara en í þeim hóp, að fá menn til að sjá,
að þeir þurfi nokkurs frelsara frá synd.
Sem sýnishorn þessara skoðana, leyfi jeg
mjer að birta dálítinn brjefkafla úr brjefi
t'rá merkum manni í Húnavatnssýslu,
skrifaðan 27. sept. s. 1. Hann segir:
En þrátt fyrir hinar margiofuðu framfarir
í landinu, fer trúarlífinu ekki fram. Nú er
(líkl. víðar) svo, að kirkjuferðir eru að leggj-
ast niður og húslestrar á heiniilum sömuleiðis.
Börnin alast svo upp, að þau heyra örsjaldan
farið með Guðs orð. Passíusálmarnir eru hinu
yngra fólki sem lokuð bók. Ýmiskonar hjátrúar-