Bjarmi - 01.01.1933, Blaðsíða 10

8
BJARMI
Gamlar minningar.
Fyrsta minning mín um sr. Gisla Ein-
arsson og frú Vigdísi Pálsdóttur er eitt-
hvað 38 ára gömul. Skólapiltahópur var
að fara norður. Veðrið var fagurt og lund-
in svo ljett, að allt varð að leik og skemmt-
un sem fyrir bar, eins og oft endranær,
þegar skólapiltar voru í 5 til 7 daga ferða-
lagi heim eða heiman — vor og haust.
Norðurá var stundum óþæg við oss.. —
En ófærar ár voru líka til skemmtunar,
því að þá varð ferðin sögulegri!
I þetta sinn var hún fremur lítil, er.
samt tókst einum eða tveimur í hópnum
að sundríða eina kvíslina fyrir utan og
neðan Hvamm í Norðurárdal. Auðvitað
var það besta skemmtun fyrir hina og
ekki hlífst við að segja prestshjónunum í
Hvammi frá því, hvað »sundmönnunum«
væri sýnt um að velja vöð. Svo var gals-
inn mikill hjá skólapiltum í þetta sinn,
að þegar vjer vorum sestir við kaffiborð
í gestastofunni, og einn, sem nú er rosk-
inn og ráðsettur mjög eins og vjer
hinir —, stóð upp til að ná í fleiri kök-
ur, þá kipti sessunautur hans stólnum frá
honum, svo hann settist flötum beinum á
gólfið og misti bæði bollann, kaff-
ið og kökurnar. Alvörusvip brá
fyrir hjá oss, sem kom í hug, að
þetta væri ekki beinlínis kurteis-
leg framkoma á prestssetri, en
þegar prestshjónin brostu góðlát-
lega að »piltunum«, þá hlógum
vjer allir. Og sögðum hver við
annan á eftir: »Þetta eru reglu-
lega skemtileg prestshjón. Hjer
verðum vjei' að gista í haust á
suðurleið.« --
Seinna kom jeg oft að Hvammi
og get um það borið af sjón og
reynd, að þar mættu feröamenn
fádæmri alúð og gestrisni, og al-
drei var tekið eyrisvirði fyrir,
enda þótt umferð væri mikil,
haust og vor, efnin væru smá og
börnin mörg. Jeg skildi það ekki
þá eða hugsaði ekki um það, hve
erfitt það hefir hlotið að vera fyr-
ir húsmóður með stóran barna-
hóp, að taka á móti mörgum næt-
urgestum og það stundum eft-
ir háttatíma. — En prýðilega
fórst frú Vigdísi það allt og ferðaíolk
bauð hún velkomið, alveg eins og það væri
sjerstakur greiði heimilinu, að það kæmi
þangað. Má þá nærri geta, hvernig
sóknarbörnum var tekið. Enda voru þau
hjónin vinsæl mjög og almennt saknað, er
þau fluttust árið 1911 að Stafholti, eftir
23 ára dvöl í Hvammi.
Jeg kom aldrei til þeirra að Stafholti, en
efast ekkert um, að sami hlýleikinn hafi
fylgt þeim og dafnað þar sem í Hvammi,
Prófastshjónin í Stafholii.