Bjarmi - 01.05.1933, Side 3

BJARMI
67
Sr. Joachim Hossenfelder, leiðtogi »Nati-
onal socialistisku« hreyfingarinnar innan
þýskrar kirkju, - skrifar:
Kirkjan — sál þjóðarinnar. Viðreisn
þýsku þjóðarinnar hefir flutt óskir bestu
þjóðverja fram til sigurs og staðreynda.
Viðreisnin nær til alls þjóðlífsins. Hún
nemur ekki staðar fyrir utan kirkjuna.
Frelsishreyfingin þýska stendur á grund-
velli jákvæðs kristindóms, og leiðtogar
hennar eru trúaðir kristnir menn. Þeir
hafa staðið í baráttunni í öruggri trú á
Drottinn sögunnar sem þýskir menn, er
sameiginlega hafa orðið varir við kall og
hátign Drottins. Ef kirkjan yrði ekki þátt-
takandi í þessari viðreisn þjóðarinnar eða
yrði henni öndverð, þá mundu þessir menn
missa heimilistilfinningar sínar og kær-
leika gagnvart kirkjunni.
Ríkið er að umbæta og samræma á öll-
um sviðum, og kirkjan verður að gjöra
hið sama, til að varðveita andlega virð-
ingu sína.
Trúarhreyfingin »Kristnir Þjóðverjar«,
lætur sjer ekki nægja að staðhæfa:
»ecclesiam habemus« (vjer höfum kirkju)
í þeim skilning'i, að kirkjan standi sem
andstæður samningsaðili gagnvart ríkinu,
og' hún óskar ekki, að ríki myndist í rík-
inu, við það að of ströng áhersla sje lögð
á það, að kirkjan sje »samviska ríkisins«.
Kirkjan er sál þjóðarinnar, í því felst
ósakanleg sæmd hennar og gildi. Ef kirkj-
an leggur aðaláhersluna á embættishlið-
ina, þá ætti hún ekki að kvarta, þótt við
hana sje einöngu talað sem valdastofnun.
Af hverju kemur það, að menn setja kirkj-
una á bekk með öðrum menningaröflum?
Aðhaldsleysi guðfræðinnar (»Liberalism-
us«) og samanberandi trúarbragðasaga,
liafa svift kristindóminn allri opinberun
og gjört hann að, eða rjettara sagt, far-
ið með hann sem almenn söguleg fyrir-
brigði. Og því er síst að furða þótt marg'-
ir sjái ekki að kirkjan sje annað og' meira
en almenn menningarstofnun.
Lýðstjórnarfyrirkomulag’ innan kirkj-
unnar sviftir hana öllum möguleika til að
teljast sakramenta-kirkju.
Það er jafn ábyggilegt að páskar verða
að vera í kirkjunni, eins og' að »þriðja
ríkið« þarf sálar. En páskar verða í kirkj-
unni því aðeins, að henni sje það ljóst,
að hinn upprisni Drottinn starfi enn í dag,
og að hún sje einráðin í að endurlífga arf
siðbótarinnar í stórviðburðum nútímans.«
Dibelius, biskup í Brandenburg, skrifar:
Kristin kirkja er ekki sköpuð af mönn-
um, heldur stofnsett af Jesú Kristi. Því
kemur hver endurlífgun kirkjunnar jafn-
an frá hinum upprisna Kristi, en ekki
frá erfiðismunum mannanna. Kristur
starfar í kirkju sinni með orði sínu. öll
kirkjuleg' boðun kemur þá leið, en ekki
utan frá...... Á viðburðaríkum alvöru-
tímum er hlutverk kirkjunnar að boða
Guðs orð með endurborinni helgri alvöru,
kvíðalaust um óskir og ástríður fólksins.
Kirkjan aðgreinist frá sjertrúarflokk, ekki
hvað síst að því leyti, að hún er í innra
sambandi við heildar-þjóðlífið. Það felst
meira í því en i orðunum »kirkjan er sái
þjóðarinnar«. Sá, sem andmælir því eða
hindrar það hlutverk kirkjunnar, veldur
því, að saltið missir kraft sinn, og sviftir
þjóðina öruggustu innri stoð hennar.
Um langan aldur hefir öllum komið sam-
an um, að núverandi fyrirkomulag kirkj-
unnar eða kirkjulega starfsins sje óheppi-
legt, til að kirkjan geti notið krafta sinna.
Er því kirkjunni óblandið gleðiefni aðbreyt-
ingin sem er að verða á hjörtum manna
og' ástandið á þessum þjóðarbyltingatímum
veita færi til gagngerðrar breytingar í
þessum efnum. — En breytingar ytra
skipulags eru gagnslausar, ef söfnuðirnir
vakna ekki iafnframt til nýrrar alvöru-
gefinna bænaiðju, til nýrrar íhugunar
Guðs orðs og til ákveðinnar sameiningar
í guðsþjónustum.
Það eru einu mannlegu ráðin til undir-
búnings að endurnýjun kirkjunnar fyrir
kraft hins lifandi Krists.«