Bjarmi - 01.12.1962, Blaðsíða 3

BJARMI
3
Þeir bíða eftir boðskap hans
Eftir Margréti Hróbjartsdóttur, kristniboða
_
Sjá, þjón minn, sem ég leiði mér við liönd, minn útvalda, sem sál mín
hefur þóknun á; eg legg anda minn yfir hann, hann mun boða þjóðun-
um r'étt. Hann kallar ekki og hefur ekki háreysti og lœtur ekki heyra
raust sína á strœtunum. Brákaðan reyrinn brýtur hann ekki sundur, og
dayran hörkveik slökkur hann ekki; hann boðar réttinn með trúfesti.
Hann dayrast eigi og gefst eigi upp, unz hann fœr komið inn rétti á
jörðu, og fjarlœgar landsálfur bíða eftir boðskap hans. Svo segir Guð,
Drottinn, sá er skóp himininn og þandi hann út, sá er breiddi út jörð-
ina, með öllu því, sem á henni vex, sá er andardrátt gaf mannfólkinu
á jörðinni og lífsanda þeim, er á henni ganga: Eg, Drottinn, hef kallað
þig til réttlœtis og held i hönd þína, og eg mun varðveita þig og gjöra
þig að sáttmála fyrir lýðinn og að Ijósi fyrir þjóðirnar, til að opna hin
blindu augu, til að leiða út úr varðháldinu þá, er bundnir eru, og úr
dýflissunni þá, er í myrkri sitja. — Jes. 42,1—7.
Þessi orð eru spádómur um
Messías, þann, sem fyrirheitið var
gefið um, þann sem koma átti til
að leysa allt mannkyn undan af-
leiðingum synda þess, leysa alla
menn undan þeim dómi, sem beið
þeirra, vegna óhlýðni þeirra við
Guð. Mennirnir höfðu vikið frá
Guði. Þeir kusu að fara sínar eig-
in leiðir; þeir óhlýðnuðust heilög-
um vilja Guðs, gerðust honum frá-
hverfir í hjörtum sínum. Þeir
syndguðu gegn Guði, — og þess
vegna kölluðu þeir yfir sig rétt-
látan dóm Guðs, — sem er eilífur
dauði. Guð er heilagur og lýta-
laus og hann þolir ekkert syndugt
í nálægð sinni. Guðs Orð segir:
Laun syndarinnar er dauði.
En Guð, sem hafði skapað mann-
inn i sinni mynd, til eilífs samfé-
lags við sig, gat ekki gleymt hon-
um eða yfirgefið hann og látið
hann glatast í syndum sínum. Hann
elskaði manninn eftir sem áður
og þráði ekkert heitar en að opna
honum aftur leið til föðurhúsanna,
þar sem hann gæti lifað með sín-
um himneska föður um alla eilífð.
„Og þegar fylling tímans kom,
sendi hann son sinn.“ — „Því að
svo elskaði Guð heiminn, að hann
gaf son sinn eingetinn, til þess að
hver sem á hann trúir, glatist ekki,
heldur hafi eilíft líf.“
Því að svo elskaði Guð heiminn,
svo takmarkalaust elskaði hann
heiminn, að hann kom sjálfur til
þessarar syndum spilltu jarðar í
Jesú Kristi, til að kunngjöra okk-
ur vilja sinn, til að sýna okkur
mátt sinn og dýrð sína, — og til
þess síðan að ganga þann kval-
anna stig, sem við höfum til unn-
ið að ganga vegna synda okkar, —
og deyja síðan á krossi, í stað mín
og þín, — i stað alls heimsins,
allra manna, — „en hann var særð-
ur vegna vorra synda og kraminn
vegna vorra misgjörða, hegningin,
sem vér höfðum til unnið, kom
niður á honum, og fyrir hans benj-
ar urðum vér heilbrigðir. Vér fór-
um allir villir vega sem sauðir,
stefndum hver sína leið, og Drott-
inn lét misgjörð vor allra koma
niður á honum.“ Til hvers? Til
þess, að við skyldum verða heil-
brigð, til þess að við skyldum
frelsast frá synd og eilífum dauða
til eilífs dýrðarsamfélags við hann.
Þetta er kjarni .fagnaðarboð-
skaparins, — og þennan boðskap
þekkjum við vel. Við höfum heyrt
hann frá blautu bai’nsbeini og flest
okkar hafa vonandi tekið við hon-
um þannig, að hann hafi fengið að
gegna því hlutverki í hjörtum okk-
ar, sem honum var ætlað, — að
skapa líf, — eilíft líf.
Og þennan boðskap þreytumst
við aldrei á að hlusta á. Af Guðs
náð fengum við að taka við hon-
um, er við gengum Guði á hönd,
— og af Guðs náð fáum við að
taka við honum hvern dag lífs okk-
ar, — hann er lífgjafinn í samfé-
lagi okkar við Guð sérhvern dag.
— Og í hjörtum okkar verður
þessi fullvissa æ bjargfastari eftir
því sem við kynnumst betur okk-
ar eigin synduga eðli. Þetta: af
náð Guðs er ég frelsað Guðs barn,
ég veit mér ekkert annað til sálu-
hjálpar en Jesúm Krist.
Því verður fagnaðarboðskapur-
inn um hjálpræðið í honum okkur
æ kærari og dýrmætari með ár-
unum. —
Við lásum í textanum: „Og fjar-
lægar landsálfur bíða eftir boð-
skap hans.“ Þessi orð komu sem
kall til mín fyrir mörgum árum.
Ég var ekki gömul, þegar ég fór
að heyra frásagnir af heiðingja-
akrinum, þá aðallega hjá föður
mínum. Með tárvotum augum sagði
hann mér frá neyð heiðingjanna.
Hann hafði bæði lesið um hana og
heyrt um hana hjá sjónarvottum.
Það, sem snerti mig alltaf mest,
var þetta, að þetta vesalings fólk
hafði ekki heyrt um Jesúm, og það
varð að brennandi bæn í hjarta
mínu, að allir menn mættu fá að
heyra boðskapinn um hann.
Og svo var það, er ég hafði tek-
ið persónulega afstöðu með Kristi,
er ég hafði tekið við honum sem
frelsara mínum, — að Guð tók að
tala til mín um kristniboð, — á
alveg nýjan hátt. Mér fannst sem
hann segði við mig: ég sendi þig
til Jieiðinna þjóða langt í burtu,
far þú, — og þetta orð, sem við
lásum, stóð fyrir hugarsjónum
mínum um nokkurra ára skeið:
„Fjarlægar landsálfur biða eftir
boðskap hans.“ Og bæn mín varð:
„Sé það þinn vilji, þá send mig til
þeirra með boðskap þinn.“ Og ég
var sannfœrð um, að væri það hans
heilagi vilji, að ég færi út til hinna
fjarlægu álfa með boðskap hans,
þá myndi hann opna mér leið, —
ég treysti á leiðsögn hans, skref
fyrir Skref.
Og hann brást ekki trausti mínu,
það hefur hann aldrei gjört fyrr
eða síðar. Leiðin opnaðist út til
Konsó, eins og þið vitið, með Bene-
dikt, manni mínum.
Og það var gott að geta farið,
— ekki í trausti til sinnar eigin
getu, því að hún var engin, —
heldur í trausfi til hans, „sem skóp
himininn og þandi hann út, þess
er breiddi út jörðina með öllu þvi,
sem á henni vex. Þess er andar-
drátt gaf mannfólki á jörðinni og
lífsanda þeim, er á henni ganga,“
— í trausti til hans, sem sagði:
„Allt vald er mér gefið á himni og
á jörðu, farið því.“ — Já, hvað
höfðum við að óttast? Gátum við
óskað eftir nokkru betra en að
fara fyrir þann og með þeim, sem
sagði: „Allt vald er mér gefið á
himni og jörðu, — og sjá, ég er
með yður alla daga, allt til enda
veraldarinnar."
„Vér erum því erindrekar í
Krists stað — vér biðjum í Ki'ists
stað: Látið sættast við Guð.“
Já, hvílík náð að fá að vera boð-
beri hans, flytja fagnaðarboðskap
friðarins, þeim er í „varðhaldinu
eru bundnir og í myrkrinu sitja.“
Já, við fórum í trausti til hans,
Drottins okkar og frelsara. — Og
Drottinn sagði: „eg held í hönd
þína, — og eg mun varðveita þig“.
Og það fengum við að reyna allan
tímann úti í Konsó. Hann hélt í
hönd okkar og gaf þann styrk, sem
við þurftum í það og það skiptið,
og hann varðveitti okkur frá öllu
illu. Hann var með hvern dag,
hverja stund.
Ég gæti sagt ykkur ótal dæmi
þess, hvernig hann varðveitti og
hjálpaði, — hvernig hann gaf þrek
og leiðbeiningu við verkefni, sem
voru okkur í rauninni ofviða.
Sjálf hef ég fyrir svo mikið að
þakka í því efni og frá svo mörg-
um dásemdum Guðs að segja, að
það mundi taka mig langan, lang-
an tíma að segja frá því öllu.
Þó fannst mér ég sjaldan fá að
þreifa á handleiðslu og hjálp Dro'tt-
ins í eins ríkum mæli og þegar ég
varð að taka að mér starfið á
sjúkraskýlinu í fjarveru hjúkrun-
ararkvennanna. Ég kunni ekkert
til þeirra hluta annað en það, sem
ég hafði séð til Ingunnar og lært
af henni, þegar ég vann með henni
í sjúkraskýlinu. — Og svo stóð ég
allt í einu uppi með það allt saman.
Ég átti ekki þekkinguna, —- ég
hafði engin réttindi til að reka
þetta starf. Yfirvöldin gátu stöðv-
að mig og jafnvel fangelsað mig,
hefði þeim þóknazt. — Ég hafði
engin önnur réttindi en þau, sem
Drottinn sjálfur gaf mér til að lið-
sinna þjáðu fólki, já, mörgu dauð-
vona fólki, — en það var líka nóg.
„Ef Drottinn er með oss, hver er
þá á móti oss.“ Það fékk ég að
reyna. Ég-var algjörlega háð leið-
sögn og hjálp Guðs, hvern dag,
hverja stund, já, gagnvart sér-
hverjum sjúkling. Oft stóð ég gagn-
vart dauðvona sjúkling, án þess að
hafa nokkur tök á að vita, hvað
að honum amaði. Þá leið margt
bænarandvarpið upp til Guðs, og
vissulega leiðbeindi hann og hjálp-
aði. Og ég er sannfærð um það,
að í mörgum tilfellum gaf ég ekki
þau meðul, sem út frá læknisfræði-
legu sjónarmiði var bezt að gefa,
en þrátt fyrir það batnaði fólkinu.
Hvers vegna? Vegna þess, að
Drottinn var með í verki og lagði
sínar almáttugu líknarhendur á
sjúklinginn.
Oft varð ég að gera hluti, sem
hverjum sérmenntuðum myndi ef-
laust blöskra að heyra um, — en
ég gerði það í trausti til hjálpar
hans, sem sagði: allt váld er mér
gefið, — og hann hjálpaði.
Ég var aðeins verkfærið í hendi
Meistarans, mjög ófullkomið verk-
færi, en sem hann samt sem áður
vildi nota til að framkvæma verk
sitt.
Slíkir tímar eru miklir náðar-
tímar. Og hversu oft var mér ekki
hugsað með þakklæti til allra
þeirra, sem umvöfðu okkur með
fyrirbænum sínum, á tímum sem
þessum. Hefði bæna ykkar, kæru
vinir, ekki notið við, hefði kann-
ski margt farið öðruvísi en raun
varð á.
Vart verður tölu komið á
ættflokka, þjóðir ojí sið-
venjur meðal jarðarbúa,
svo að öriifíKt sé. Allir
þarfnast þeir Krists ok
bíða því eftir boðskap
hans.