Bjarmi - 01.12.1962, Blaðsíða 5

BJARMI 5
allri eymdinni, Hans, en við, sem
vorum minnst megnug, urðum eft-
ir. — Þú fórst ekki af fúsum vilja
frá skyldum þinum. Þú stritaðir
og barðist, þar til þú gazt ekki
meir. Og þá fékkstu að flytja upp
þangað, þar sem spurningin um
mat er leyst að eilífu. — Og ég og
börnin ætlum okkur einnig að fara
þangað, sem þú ert.“
Nístandi austan vindur strauk
köldum fingrum yfir legsteina og
um kinn Karenar. I vindblænum
voru tónar, sem smám saman urðu
að einum hljóm fyrir Karen. Og
þessi eini tónn varð að rödd manns
hennar, sem reyndi að flytja linun
og lækning fyrir særðan huga
hennar.------Áður en hún hafði
almennilega áttað sig, sat hún og
raulaði, fyrst hægt og lágt, en
smám saman sterkar:
,,Þá frjóvgast það allt, sem hér
fölnaði í bráð,
þar frost má ei blómunum granda.
Þar ríkir til eilifðar ást og náð
í unaði sælunnar landa.“
,,Nei, hvað var hún að hugsa!
Ef til vill lægi litli anginn í vögg-
unni heima og gréti svo, að hann
yrði veikur.“ Hún stóð upp í
skyndi, dustaði snjóinn úr kjóln-
um, og hálf hljóp heimleiðis.
Þeim mun nær, sem hún kom
heimili sínu, þeim mun minna virt-
ist henni liggja á. — Hvað ætti
hún að segja drengjunum, þegar
þeir kæmu hlaupandi á móti henni?
Hún mátti ekki gráta, því þá yrði
kvöldið eyðilagt fyrir þeim. -—
Þetta kvöld — nánast eina kvöld
ársins, sem átti að varpa ljóma yfir
kjör fátæklingsins. — Hún þreif
snjó í lófa sinn og strauk sér um
andlitið til þess að afmá tárin, jók
því næst hraðann — og kom bros-
andi inn.
„Jæja, það var ágætt að þú
komst, mamma,“ sagði Knútur.
„Litli bróðir hefur haft óskaplega
hátt, og Óli hefur lengi setið með
litla puttann uppi í honum, en það
er ekki meira en svo, að hann
þagni .við það.“
„Maturinn er nú bráðum tilbú-
inn handa ykkur öllum,“ sagði
Karen, tók barnið upp úr vögg-
unni og lagði það að brjósti sér.
„Segið mér, drengir, man ég ekki
rétt, að ykkur þyki síldarbollur
óskaplega góðar?“
„Jú! jú!“ hrópuðu drengirnir
samhljóma. „Eigum við að fá það,
mamma?“ sagði Knútur og andlit
hans ljómaði.
Svolítill kassi með jólatrés-
skrauti, sem geymt hafði verið
frá fyrri jólum, var sóttur. Það
voru ekki merkilegir hlutir, en
minningar, hughrif og einhver
leyndai’dómsfullur blær var hulinn
í þessum litla kassa. Þegar lokinu
var lyft af, var eins og jólin
streymdu út úr kassanum með
hinum einstæðu töfrum sínum.
„Skreytið þið jólatréð, meðan ég
matbý,“ sagði mamma. Og innan
stundar voru allir önnum kafnir,
hver við sinn starfa.
„Nei, það var ekki sódi, heldur
sykur, sem ég átti að fá,“ sagði
Berta.
„Já — já, auðvitað var það syk-
ur,“ sagði Andrés kaupmaður ut-
an við sig, og losaði það, sem í
pokanum var, í skúffuna.
„Hvað í ósköpunum gengur að
mér,“ hugsaði Andrés, þegar hann
Framli. á 12. siðu.
Boðskapurinn æ sá sami
JÖLABOÐSKAPURINN er orð, sem ó ekki aðeins við
jólin sjálf, og þess vegna á aðeins að lilnsta á á jól-
nnnm og veita J)á svolitla atliygli. Jólahoðskapurinn
er fagnaöarerimlið sjálft, hoðskapurinn, sem Jesús
Imðaði, Jiegar hann kom hingað niður til jarðar. Það
er sanii hoðskapurinn, sama fagnaðareriinlið, sem
postulunum var falið að lioða til yztu endimarka
jarðarinnar, til Jiess að gjiira allar |>jóðir að læri-
sveinum.
VÉlí VITUM, að Jiað gerðust stórkostlegir lilutir ó
hinni fyrstu jólanótt, en vér vituin og, að Jiað stór-
kostlegasta við Jiað var |»að, að Guð liófst sjálfur
lianda, með J»ví að hann sendi son sinn í Jiennan
lieim í líkingu syndugs holds. Guð kom sjálfur, til
J»ess að gjörast frelsari vor mannanna, frelsa oss frá
synd og evmd og dauða. Þetta er innihald fagnaðar-
erindisins í lieild, og Jjetta er jólahoðskapurinn. Það
má J»ví segja, að livar sem fagnaðarerindið er hoðað
réttilega og livenær sem J»að er hoöað, liljómi jóla-
hoðskapurinn J»ar. Þetta kvöld er aðeius sérstætt að
J»ví leyti, að J»að liefur verið lielgað J»ví að minnast
|»ess athurðar, J»egar sonur Guðs fæddist vor á með-
al seni maður.
VER TÖIvUM eftir J»ví í jólafrásögunni, að Guð seml-
ir sendihoða með skilahoð, til ]»ess að mennirnir fái
að lieyra skýrum orðum uin ]»að furðuverk, sem Guð
hafði til vegar komið: „Yður er í dag frelsari fædd-
ur.“ I Jiessari einfölilu setningu liefur ölluin kyn-
slóðum verið sagt svo skýrt og skilnierkilega, livað
um var að vera, að skýrar og hetur er ekki hægt að
framsetja boðskapinn í nokkurri kynslóð. Þessi skila-
hoð á að fara með til allra Jijóða. Og ]»essi skilahoð,
J»etta fagnaðarerindi, færir hjálpra’öi iillum þeim,
sem við J»ví vilja taka í trú. Fyrir Jietta fagnaðar-
eriudi munu menn hnlpnir verða. Þetta starf, að
flytja fagnaðarerindið, koma ineð skilahoðin, liefur
verið unnið meðal allra kynslóða frá liinni fyrstu
jólanótt.
HIRÐARNIR lieyrðu skilalioðin og trúðu J»eim. Þeir
fóru í skyndi og sögðu frá því, sem Jieim hafði ver-
ið sagt. Samtímamönnum sínuni liöfðu ]>eir ekkert
annað að segja en Jiað, sem Jieir orða sjálfir Jiannig:
„Vér skiilum fara rakleiðis til Betleliem og sjá J»enn-
an athurð, sem orðinn er og Drottinn liefur kunn-
gjört oss.“
SKILABOÐIN eru frá Drottni sjálfum til J»ess, sem
við J»eini vill taka. Og liver, sem skilahoðin heyrir,
getur látið J»au herast lengra og gjört eins og liirð-
arnir, er ]»eir skýrðu frá því, „er talaö liafði verið
við ]»á um harn ]»etta“.
VÉR SJÁUM af J»essuin fáu orðum, að boðskapur-
inn, sem englarnir hoðuðu liirðiinum, voru ekki að-
eins hugsanir og kenningar. Nei, J»að var guðdómleg
tilkynning um athurð, sem gerðist. Það var sagt frá
verki, sem Guð var húinn að vinna. Staðreynd, sem
liafði átt sér stað, var sögulegur viðhurður. Og í
samhandi við Jtennan athurð kom hoðskapurinn:
„Yður er í dag frelsari fæildur.“ Þar með var kunn-
gjört, að í Jiessum sveini, sem fæddur var, hefði Guð
komið til vor með lijálp sína gagnvart mestu neyð
vorri. Og svo er sagt, að oss liafi verið gefinn frels-
ari. Fyrirheitin liefðu rætzt: „Barn er oss fætt, son-
ur er oss gefinn.“ Það er ekki um J»að að ræða, að
vér höfum framsett óskir vorar eða kröfur, sem Guð
liafi orðið við. Nei, frelsarinn er oss gefinn að fyrra
hragði. „Því að svo elskaði Guð heiminn, að liann
gaf son sinn eingetinn.“‘ Jóli. 3, 16.
I SKILABOÐUNUM, sem oss berast á jólum, fáum
vér aö vita, livar vér fiiinum Jesúm, frelsarann. Vér
finnum hann á jólanótt reifaðan og lagðan í jötu.
Hann er ekki í musteri vísinda eða veraldarvizku.
Hann er ekki í liáreistum sölum heimshyggjunnar.
Hann er ekki á vegum sjálfsánægju og eigin geð-
Jiótta. Á jólanótt er liann í liinu Ióga hreysi í lítilli
jötu. Vér verðum að beygja oss, til J»ess að sjá hann,
sem í jötunni liggur. Og J»að er erfiður kostur fyrir
Adams niðja að beygja sig niður að jötunni. Hins
vegar liæfir J»að J»eim, sem liafa „sundurmarinn og
sundurkraminn anila“. Fyrir þeim er J»að undur-
samlegast af öllu, að Drottinn himna skuli hafa lítil-
hekkað sig svo, að sundurkramið lijarta finnur hann.
Hann kom sem sé til syndara og haiin veitir synd-
urum viðtöku — raunverulegum syndurum — enn
í dag. Jólahoðskapurinii flytur oss ]»au tíðindi, að
hann liafi komið sem frelsari syndara.