Bjarmi

Árgangur

Bjarmi - 01.12.1962, Blaðsíða 2

Bjarmi - 01.12.1962, Blaðsíða 2
2 BJARMI Sönn frásaga: MAÐUR ÚTBYRÐIS Frásögn þessi er skráð af norska sjómannaprestinum Sv. Seliartum. Sá, sem segir frá, er norskur skipstjóri, Markus Moe, sem lengi var skipstjóri á seglskipum, en síðar gerðist starfsmaður sjómannatrúboðsins. Við vorum á ferð frá Cardiff, og var ákvörðunarstaður okkar Pernambuco í Brazilíu. Við vorum komnir inn á meðbyrs-beltið beint vestur af Afriku, á móts við Cap Verde-eyjar. Stinningskaldi á norð- austan, eins mikill og rá og reiði þoldu, lét seglskipið þjóta með þandar rær á fleygiferð í talsverð- um sjógangi. Það var síðari hluti laugardags. Ég sat niðri í klefa mínum að störfum, en þeir sem á verði voru, voru að þvo þilfarið fyrir helgina. Þá heyrði ég allt í einu þetta ægilega óp ofan af þilfari: „Maður útbyrðis!“ Það smýgur í gegn um merg og bein hjá hverjum manni um borð, þegar þetta angistaróp ómar — ekki sízt á siglingaleiðum eins og þessari, þar sem hákarlinn, „mann- ætan“, ræður ríkjum. Oft má sjá þá elta skipin dögum saman. Strax og þetta ægilega aðvör- unarhróp náði eyrum mínum, þaut sú hugsun eins og elding í gegn um huga minn: „Ó, guð minn góð- ur, þetta er sonur minn!“ Ég var með sautján ára gamlan son minn á skipinu. Hann var dug- andi sjómaður og öllum ósmeyk- ari, en svo glannalegur — þrátt fyrir allar áminningar, — að ég var í sífelldum ótta um það, að Guð yrði að taka hann í strang- an skóla. Ég þaut skelfdur upp á þilfar. Og alveg rétt, þarna lá drengur- inn minn í kjölfari skipsins, en seglskipið þaut á fullri ferð frá honum. Guð, sem vakir yfir öllu, hafði hagað því þannig að fyrsti stýri- maður stóð rétt við björgunardufl, þegar drengurinn féll útbyrðis. Hann tók eftir honum og gat þeg- ar í stað fleygt dufli til hans. Drengúrinn þurfti aðeins að taka nokkur sundtök, þá sáum við, að hann náði duflinu. Mér tókst að hrópa til hans: „Vertu óhræddur, drengur minn! Með Guðs hjálp muntu bjargast! Fel Drottni vegu þína og treystu honum!“ Áður en ég hafði lokið að kalla þetta allt til hans, höfðum við fjar- lægzt svo mikið, að hann heyrði ekki framar til okkar. Þetta var ömurlegt útlit. Það var ekki sérlega auðvelt við þessar aðstæður að stöðva segl- skip, sem fór fyrir stinningskalda beint i seglin, var í miklum sjó- gangi og öll segl uppi. Ailir skipverjar komu upp á þil- far í skyndi. Áður en við höfðum getað fellt seglin, sveigt skútunni svolítið upp i vindinn og komið báti útbyrðis, var drengurinn minn gjörsamlega horfinn. Það var meira að segja ekki unnt að koma auga á hann i sjónauka úr stór- siglunni. Ég gat auðvitað ekki hugsað mér annað en okkur tækist að finna hann tiltölulega fljótt. Ég lét fyrsta stýrimann og nokkra af traustustu skipverjunum halda af stað í þá átt, sem við töldum hann vera. Ég varð sjálfur að vera kyrr um borð í skipinu, til þess að stjórna því. Þeir réru og réru og skyggnd- ust í allar áttir í röska klukku- stund — án þess að koma auga á hann. Svo hvarf báturinn okkur út við sjóndeildarhring! Við skyggndumst kvíðafullir út á sjóinn, til þess að sjá, hvort við kæmum auga á hákarl. Við sáum engan. Ég komst að því síðar, að hann var þarna samt. Ég sá með skelfingu, hvernig sólin nálgaðist óðfluga sjóndeild- arhring. Og þar sem nýtt tungl var, mundi fljótlega skella á kol- svarta nótt. Auk þess virtist þoka nálgast og rigning. Þá vissi ég, hve ógerlegt það yrði stýrimanninum að finna skipið aftur í svartnætt- inu, því hann hafði einnig í flýt- inum gleymt að taka áttavita með sér í bátinn. Það eru ekki langar rökkur- stundir á þessum breiddarstigum jarðar, eins og eru heima, þar sem rökkrið er nær því alla nóttina. Á þessum breiddarstigum jarðar, sitt hvorum megin við miðjarðarlínu, skellur kolsvarta myrkrið á andar- taki eftir að sól er horfin. Sá faðir, sem hefur verið í sömu aðstöðu og ég, getur einn skilið, hve skelfilegár þessar stundir voru. Hvert sinn, sem mér varð litið á skipverja, sá ég þá gráta. Og þeg- ar ég þaut fram hjá bátsmannin- um, sem stóð við stýrið, og sem var faðir, sá ég, hve hann langaði til þess að geta hvíslað huggunar- orði I eyra mér. En það varð að- eins gráthreimur. Ég fór inn í klefa minn og varp- aði mér riiður í bæn fyrir hástól náðarinnar. Það urðu andartök, sem gleymast ekki auðveldlega. Ég hafði ekki legið þar lengi og hrópað ólýsanleg andvörp sálar minnar, andvörp, sem Guð einn getur skilið, fyrr en dagur rann mér og birti yfir. Styrkur og ró- legur reis ég upp frá bæn minni. Guð hafði þegar veitt veslings barni sínu öflugan styrk. Svo bað ég Guð um að gefa mér orð, sem gæti styrkt mig til þess að mæta í trú hverju, sem að hönd- um bæri. Ég fór að „mannakorna- kassanum“ og fékk þetta orð: „Bið mig þess, er þú vilt að ég veiti þér.“ (I.Kon. 3,5). Ó, hve ég blygðaðist mín! Mér fannst ég eins og heyra Guð segja: „Ég hef lengi beðið þín — hvers vegna komst þú ekki fyrr? Bið mig þess, er þú vilt að ég veiti þér!“ Mér var léttara um hjarta, er ég gekk út úr klefa mínum, en þegar ég fór þangað inn. Og um leið og ég þaut framhjá bátsmann- inum við stýrið, sagði ég: „Gráttu ekki, bátsmaður! Dreng- urinn minn bjargast!“ Ég var jafn öruggur um þetta, eins og ég héldi honum þegar i örmum mér. Ég fór beina leið upp í varð- tunnuna á siglutrénu, og þaðan litaðist ég um í sjónaukanum að bátnum. Og loks, — þarna kom ég auga á hann, út við sjóndeildar- hringinn. 1 sömu andrá og hann hófst upp á háan öldutopp, sá ég, að hann stefndi beint á skipið. Hann var samt enn svo langt í burtu, að ég gat jafnvel ekki í sjónaukanum talið, hve margir -****++***>f*>«-*>t>f***>f>f>f>f>*->fH->f>t>i-**>t>I->4->*->*->t*>t>*->í-><->t><-*>f*>f)f**H-***)f*)t-* Afgreitt mál „Nei, ég skal segja yður hreinskilnislega: Éfif er bú- inn að afgreiða það mái, en má ekkl bjóða yður vind- il?“ Það var kristindómurinn, sem hann var búinn að losa siff við. Hann hefur þá tekið af- stöðu. Það er virðingarvert. I'eir eru svo sárafáir, sem hafa fif jört reikningrana upp. „Hvað finnst yður um Markúsargnðspjall?“ Hann lítur spyrjandi á mig. „Ég- hef ekki lesið það,“ segir hann. „Jæja þá. I>að er samt aðeins fjórtán síður í Nýja testamentinu, en þér hafið ef til vill lesið Matteusar- guðspjall?" Nei, hann hefur ekkert guðspjallanna iesið. „Þegar þér afgreidduð kristindóminn, höfðuð þér ef tii vili ekki lesið mikið í Nýja testamentinu?“ Nei, hann hafði reyndar ekkert lesið í því. Jæja, það er heldur ekki hægt að krefjast þess. Vér erum öll svo önnum kafin. Ekki sízt' í frístundumun. „Hafið þér aldrei farið f kirkju?" Jú, jú, fyrir tveimur ár- um var hann í aðfangadags- kvöldsguðsþjónustu. En hvers vegna spyrjið þér um það? „Mér finnst, að þegar menn afgreiða eitthvert mái, þurfi þeir að vita dá- lítil skil 4 því, sem þeir eru að afgreiða. En þér eruð maður hins starfandi hag- nýta lífs. I*ér hafið ef til vill um skeið reynt að biðja?“ Nei, það hafði hann ekkl heldur gert. „Þá vitið þér aUs ekki, hvað það er, sem þér hafið afgreitt!" „I>að getur eitthvað ver- ið til í því,“ segir hann. — Þelr, sem segjast vera búnir að afgreiða krlstin- dóminn, þekkja ekki Krlst. Sá, sem þekkir Krist, losn- ar aldrel við hann. Hann mun mótast af honum ævi- langt, annað hvort með því að fylgja honuni eða hafna. Þýzki heimspekingrurinn mikli, Nietzsche, sagði skii- ið við kristindóminn, en hann játaði fyrir dauða sinn: „Kristur hefur kvalið mig alla ævi mína!“ Sá, sem lærir að þekkja hann og fela líf sitt x hend- ur hans, játar: Haim hefur aldrei brugðizt, alia liluti hefur hann gjört vel. P. Sevelsted, Holstebro. (Þýtt úr stúdentablaðlnu Credo.) væru um borð í honum. Ég var þess samt fullviss, að drengurinn minn væri um borð í bátnum, — og ég mundi bráðlega fá hann aftur. • Enn í dag verð ég að þakka Guði fyrir, að ég vissi þá ekki, hvað bærðist í huga mannanna í bátn- um. Þá hefði reynslustund mín orðið allt önnur en sú, sem hún varð. Ég held, að það hefði orðið mér ofviða. Stýrimaðurinn og félagar hans höfðu róið í meira en klukkustund, án þess að koma auga á drenginn eða duflið. Hann sá einnig, að sól- in var í þann veginn að setjast, og hann sá einnig þokuna nálgast. Hann skildi hættuna, sem óðfluga nálgaðist einnig fyrir þá, sem í bátnum voru. Þeir gátu átt á hættu að fórna lífi sínu. Þeir höfðu ekki nokkurn brauðbita eða vatnsdropa í bátnum hjá sér. Hann áræddi ekki að halda leit- inni áfram á eigin ábyrgð, heldur hélt ráðstefnu með mönnunum um það, hvaða kosti þeir ættu að taka — hvort þeir ættu að halda leit- inni áfram og þar með eiga hið versta á hættu, eða hverfa aftur við svo búið. Þeir kusu síðari kostinn. Þeir réru aftur til seglskipsins. Það er auðvelt að gjöra sér í hugarlund, að þessir þögulu menn hafa ekki léttir í huga róið bátn- um. Þeir hugsuðu með skelfingu til þeirrar stundar, er þeir stigu á þilfar og tilkynntu föðurnum, að drengurinn hans fyndist ekki. Er þeir höfðu róið um það bil stundarfjórðung áleiðis til skipsins, gerðist dálítið. I þeirri svipan var sólin niðri við sjóndeildarhring- inn og varpaði síðustu gullnu geisl- um sínum á öldutoppana. Þá sá stýrimaðurinn skyndilega hvíta björgunarduflið með drenginn bera beint í sólina sjálfa. Það lyftist upp á öldutopp á sjónum langt í vestri, og sólargeislarnir léku á hvítum lit þess. Þeir höfðu þá róið svona langt fram hjá, án þess að uppgötva hann. Og nú, á leiðinni aftur til skipsins, kveikti Guð á stóra Ijós- kerinu sínu til þess að sýna þeim leiðina! Ég sá, þar sem ég var, að bát- urinn breytti skyndilega um stefnu og réri í allt aðra átt. Ég gat alls ekki skilið, hvað í því fólst. Mér datt í hug, að þeir hefðu ef til vill séð eitthvert rekald, sem þeir ætluðu að taka með sér — og ég varð óþolinmóður yfir því, að þeir skyldu ekki heldur flýta sér til skipsins, á meðan enn væri eitt- hvað eftir af dagsbirtu. Þá voru þeir einmitt að róa til þess að sækja drenginn. Síðar sögðu þeir frá því, að þeg- ar þeir komu til hans, hefði tæp- lega verið unnt að þekkja hann aftur. Dauðans angist hafði breytt andliti hans svo mjög. Rétt eftir að hann hafði fallið fyrir borð, sá hann eitthvað nálgast sig. Hann hélt, að það væri bakuggi hákarls, og þá vissi hann, að nú væri ævi hans lokið. Þegar þetta kom nær, kom í ljós, að þetta var húfan hans. Hann hafði misst hana af sér, er hann steyptist í sjóinn, og hún flaut á lofti, sem í henni var. Jæja, loks komust þeir upp á þilfar. Það er hægara að gera sér Frninh. á IO. siðu.

x

Bjarmi

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Bjarmi
https://timarit.is/publication/379

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.