Bjarmi - 01.01.1973, Page 11

Frímerkl mcð myml af
síyiiu séra Friifriks Friii-
rikssonar, sem ycfiit var
út fyrir nokkrum
árum.
Fleygið ekki
frímerkjunum

Mar^nr maAurinn fli>y)jir nwfuAum friim*rkjum, srm
lumum brrast a brófum o|f böiffflum. Iljsirmi vill brmla
krisfniboiYsviuum á, siil AAsilskrifstofsiu, Amimsinnssiítf 211
■ lloykjavík, vrifir viAtöku noiuáum, íslenzkum frímrrkj-
um ojí srlnr |iau til 3i)íóAsi fyrir krisfnikoóiA. Off rr jiörf,
on nú rr uaiiösyn, stö Irtií-ja stsirfinu lió. -Mtirfif smíitt
(íorir líitt stórt.
I'rir, srm viltlu soutlsi frínirrki síu. aittu rkki sió lcysa
|isiu sif |iii|i|iirnuin, sr 111 |iau rru limtl á, hclilur látsi lít-
inn hlutsi sif iisi|i|iírnum fyljíja mcA, svo scm A millíinctrn
spássíu sillt í kritit* um frímcrkiA.
■>á sksil si jisiA uiiunt um lciA, siA lillir pappahaukiwr
til siA snfna í fyrir kristniboAiA cru fásiulctfir si AAsil-
skrlfstofunui.
Hann var látinn fara út og dyr-
um lokað. Hann, sem allt er önd-
vert fyrir, sér fleira en áberandi
syndir og nöfn í safnaðar-
skránni. —
Þessi athöfn við kvöldmáltíð-
arborð Drottins var dásamleg-
asta stundin, sem eg átti í Eþí-
ópíu. Eg skildi ekki orð trúboð-
ans svarta, þegar hann deildi út
brauðinu og víninu, en eg vissi,
að þetta var líkami Jesú og blóð.
Við vorum öll eitt í Jesú Kristi.
Það hlýtur að verða mikill dag-
ur, þegar allur hinn hólpni skari
Krists mun sitja til borðs í guðs-
ríki og hann gengur fram og
þjónar þeim!
Þegar þessi hátíðastund var á
enda, var okkur boðið að verða
eftir og setjast að hátiðamáltíð.
Nokkrir komu með járndósir
með vatni og helltu yfir hendur
okkar. Því næst voru borin inn
mörg föt af brenndum baunum
og ýmiss konar korni. Við feng-
um síðan kaffi, indjerra og vodd
og sítrónusaft. Óneitanlega
fannst mér hið síðastnefnda
bragðast bezt, en eg naut alls
þess, sem okkur var boðið.
Við komum aftur til stöðvar-
innar fimm klukkustundum eft-
ir að við höfðum lagt af stað,
en enginn hafði á orði, að þetta
hefði verið löng samkoma.
Nú hvílir á okkar herðum
ábyrgðin á þessum nýju læri-
sveinum, sem hafa verið unnir
Kristi til handa. Eiga þeir líka
að hverfa á brott, af því að þeir
hljóti enga hjálp? Hver á að
hirða þá? Kristniboðarnir? Já,
satt er það, en þeir eru svo fáir,
og uppskeran er miikl. „Biðjið
því herra uppskerunnar, að hann
sendi verkamenn til uppskeru
sinnar“.
JÓN KRISTJÁNSSON
trésmiður frá Aðalvík
F. 22. sept. 1890.
D. 22. nóv. 1972.
Jón Kristjánsson var jarð-
sunginn í Reykjavík 29. nóv. s.l.
Han hafði átt við vanheilsu að
stríða tvö síðustu árin og var
mikið veikur tvo síðustu mán-
uðina, sem hann lifði. Hann lézt
á áttugasta og þriðja aldursári.
Meginhluta starfsævi sinnar átti
Jón heima á Isafirði, en frá
1952 í Reykjavík. Persónuleg
kynni mín af Jóni Kristjánssyni
hófust ekki fyrr en leiðir okkar
lágu saman í Kristniboðsfélagi
karla fyrir um það bil tíu árum
og síðar í Gídeonfélaginu. Þess-
um tveimur félagssamtökum
helgaði Jón krafta sína. Hann
hafði á langri ævi öðlazt margs
konar og mikla lífsreynslu, sem
hafði kennt honum, að hið eina
örugga var að hvíla í hendi Guðs.
Það er því auðfundin handleiðsla
Guðs í þessu, að Jón skuli vera
leiddur inn í félagssamtök, sem
hafa það markmið að útbreiða
Guðs orð til eflingar hans rikis
út um allan heiminn. Hann hafði
heyrt kall Guðs til þjónustu við
útbreiðslu fagnaðarerindisins
meðal heiðinga, og auðfundið
var, að hann hafði mikla gleði
af því að gefa til starfsins. Hann
var stórhuga maður og heils-
hugar við það, sem hann fann,
að var hans köllun. Má raunar
segja, að hinar mörgu og stóru
gjafir hans til starfsins beri þess
augljósan vott, og það var mikil
uppörvun að því fyrir okkur fé-
lagana, með hve miklu örlæti
hann lagði hönd á plóginn. Við
félagarnir í Kristniboðsfélagi
karla og Gídeonfélaginu þökk-
um Guði fyrir Jón Kristjánsson
og minnumst hans sem hins
fórnfúsa bróður, er átti kærleika
til þeirra verkefna, sem Guð hef-
ur falið okkur á hendur. Við
biðjum Guð að minnast barna
hans og blessa þeim minning-
arnar um þeirra góða föður.
Baldvin Steindórsson.
11