Bjarmi - 01.01.1984, Blaðsíða 10

Opinberunarbókfn
Síðasta bóKin í ritsafni Mýja testa-
menntisins er spádómsbók. Quð-
spjöllin fjalla um fyrri komu Krists.
Þegar hann kom, rættust margir
spádómar Qamla testamentisins,
en ekki allir. Áform Quðs um
hjálpræði mannkyni til handa, eins
og spámennirnir hafa sett þau
fram, fullkomnast ekki, fyrr en
Kristur kemur aftur.
Predikun Jesú sjálfs lauk því
með langri ræðu um síðustu tíma,
Matt. 24, Mark. 13, Lúk. 21, og
Jesús hét lærisveinum sínum því,
að andi sannleikans mundi ekki
aðeins minna þá á allt, sem hann
hefði sagt þeim, heldur líka kunn-
gjöra þeim það, sem koma á, Jóh.
16,13.
Úthelling heilags anda yfir post-
ulana gerði þá öðrum þræði að
spámönnum, og er spádómsgáfan
sérstaklega áberandi hjá tveimur
af postulunum, Páli og Jóhannesi.
En Jesús sagði, að andinn mundi
taka af því, sem hans væri, og
kunngjöra þeim. Þannigsjáum vér,
að spádómsstarfið í frumkristninni
er nátengt ummælum Jesú sjálfs
um það, sem verða mun, og á
þetta bæði við um Pál og Jóhannes.
í Opinberun Jóhannesar virðist
einmitt vera vakin athygli á þessu,
því að þar segir: „Vitnisburður
Jesú er andi spádómsgáfunnar",
19,10.
Lesendur þekkja
forsendurnar
Opinberun Jóhannesar er talin
torskilin bók, enda eru allir spá-
dómar meira og minna óljósir,
meðan þeir hafa ekki rætzt, sbr. I.
Pét. I,10og2. Pét. 1,20. Þóverður
strax auðveldara að átta sig á
bókinni, þegar vér gefum gaum að
því, að hún er nátengd vitnisburði
Jesú sjálfs og spádómum Biblí-
unnar yfirleitt, og er þó einkum um
tiltekna spádóma að ræða: Sýnir
Esekíels, Daníels og Sakaría.
Það vakir ekki fyrir Jóhannesi að
kunngjöra söfnuðinum neitt, sem
sé algjörlega nýtt. Mann gengur út
frá því, að lesendur þekki bæði
spámæli hinna fornu spámanna
og Jesú sjálfs, og hann vísar til
þeirra. Þetta sést oft mjög greini-
lega.
Þannig minnir efni bókarinnar
með innsiglin sjö, Op. 5-6, mjög á
ræðu Jesú, Matt. 24. Einnig hljóta
orðin í Dan. 7,9 og Jes. 49,4 að
rifjast upp í huga lesenda, sem
eru handgengnir Qamla testament-
inu, þegar þeir hyggja að fystu sýn
Jóhannesar, Op. 1, þar sem Jesú
er svo lýst, að hann er sem hvít-
hærður maður, og beitt sverð
gengur út af munni hans.
Jóhannes gerir ráð fyrir, að söfn-
uðirnir viti úr Gamla testamentinu,
hvaða afstöðu Bíleam, ísebel og
Babýlon tóku til lýðs Quðs, þeir
kannist við verurnar fjórar (dýrin) í
Esek. I, olíutrén og Ijósastikuna í
riti Sakaría og dýrið í riti Daníels,
það sem hafði sjö höfuð og tíu
horn og var eins konar táknmynd
um veraldarríkið, sem var fjand-
samlegt Quði.
í Qamla testamentinu er líka að
finna táknrænar tölur, sem koma
fyrir í Opinberunarbókinni. Tólf er
tala lýðs Quðs. Fjórir er tala heims-
ing. Sjö er heilög tala. Þríroghálfur
óheillatala. Tíu er tala fullkom-
leikans.
Sjón og heyrn
Annað er það líka, sem oss ber
að hafa ríkt í huga. Spámæli eru
háð myndum og líkingum. Jafnvel
spámaðurinn sér aðeins „í skugg-
sjá (spegli), í óljósri mynd", 1. Kor.
13,12, og það, sem Páll heyrði,
þegar hann var hrifinn til himins,
voru ósegjanleg orð, 2. Kor. 12,3
nn. Eins má ætla, að þær vitranir,
sem Jóhannes fékk á Patmos, hafi
verið þess eðlis, að mannleg tunga
megni vart að lýsa þeim. Þegar
hann hugðist síðan festa þær á
blað, hefur hann orðið að notast
við orðalag og líkingar, sem hafa ef
til vill ekki túlkað sýnirnar til fulln-
ustu, en hann og lesendur hans
þekktu þó úr Biblíunni eða úr
öðrum lýsingum spámanna.
Þetta mun vera skýringin á því að
listmálari getur ekki tjáð sýnir Op-
inberunarbókarinnar með pensli
sínum, án þess að þær verði oft
einkennilegar og ógeðfelldar. Lík-
ingar bókarinnar hæfa eyranu,
ekki auganu.
Þá er þess að geta, að bókin er
ekki skrifuð til þess að svala for-
vitni manna um, hvað framtíðin
beri í skauti sínu. Mei, hún er gefin
söfnuði Jesú Krists til þess að vera
honum hvatning til árvekni og
þolgæðis í baráttunni, sem hann
verður að heyja við veröld, sem
vinnur gegn Quði. Það er eina
ástæðan til þess, að í henni lyftir
Drottinn að nokkru hulunni, sem
hvílir að öðru leyti yfir síðustu
tímum.
Opinberunarbókin er rit, sem
kemur heim við þörf allra tíma.
Hún er uni atburði, sem verða
„innan skamms", 1.1; 22,6 sbr.
1,3; 22,20.
Það hefur komið í Ijós í rás
sögunnar, að þetta orðalag, „innan
skamms", hefur reynst teygjan-
legra en höfundur hefur að líkind-
um, gert ráð fyrir. Það gefur oss þó
enga heimild til að vísa spádómum
hans á bug. I1ann vænti skjótrar
endurkomu Drottins, rétt eins og
hinir postularnir og öll kynslóð
kristinna manna með þeim. En
fyrir Drottni sjálfum eru þúsund ár
sem einn dagur, sbr. 2. Pét. 3,8nn.
10