Bjarmi - 01.12.1997, Síða 11

Ingibjorg Jónsdóttir og Oskar Jónsson
velvilja verslana og íyrirtækja sem gefa
okkur ýmsan varning. Annars er það
mjög algengt að fólk leiti til okkar um
fjárstuðning fyrir jólin en við getum
auðvitað ekki annað því öllu. Þar verða
fleiri aðilar að koma inn í, eins og
Hjálparstofnun kirkjunnar og Mæðra-
styrksnefnd.
Ingibjörg tyllir sér niður hjá okkur og
þau er spurð að þvi hvort hún muni
eftir einhverju eftirminnilegu atviki
tengdu þessu starfi. Þau hugsuðu sig
um svolitla stund en sögðu síðan frá
eftirminnilegum jólum í Noregi:
Dóttir okkar Mirjam hefur alist upp
við þetta jólahald okkar. Fyrir þrjátíu ár-
um siðan fengum við skipun til Noregs,
þar sem við héldum þessu áfram og við
vorum með borðhald fyrir 30 ein-
staklinga það árið. Tveimur árum síðar
fengum við ábyrgð á fangelsisstarfi
Hjálpræðishersins sem var nokkuð við-
tækt. Við þurftum bæði að sjá um
nokkur fangelsi, auk sérstakra heimila
i íyrir íyrrverandi fanga sem reyndu að
fóta sig í lífinu. Á þessum tima var
Mirjam niu ára. Við útveguðum lúðra-
sveitir til þess að spila íyrir fangana og
höfðum guðræknisstundir fyrir þá.
Þetta var eiginlega í fyrsta sinn sem við
gátum haldið jólin út af fyrir okkur þvi
að við vorum búin í fangelsunum um
sexleytið. Strax á eftir fórum við heim.
Við vorum svo ánægð að geta átt einu
sinni næðisstund um jólin. En allt í
einu byrjaði Mirjam að gráta og var
óhuggandi. Við reyndum að hugga hana
og spurðum hana hvers vegna hún væri
svona óánægð, hvort hún væri ósátt við
jólagjafimar, matinn eða eitthvað slíkt.
Nei, sagði hún: „Við höfum engan til að
gleðja á jólunum." Hún var nefnilega of
ung til að fara með í fangelsin.
Klukkan tíu um kvöldið hringdi svo
dyrabjallan hjá okkur. Þar var á ferð
danskur sjómaður sem hafði verið í mat
hjá okkur á íslandi nokkmm ámm áður
og komst að þvi að við vorum stödd
þarna. Hann hafði ekkert fengið að
borða allan daginn og var orðinn mjög
svangur og þreyttur. Maðurinn var lengi
að hleypa í sig kjarki til að hringja bjöll-
unni en hafði sig í það á endanum. Það
var ekki fyrr en þarna sem Miijam tók
gleði sína á ný. Hún sagði: „Ég skal sjá
um að hjálpa honum.“
Svo mörg vom þau orð. Þess má geta
að það er einmitt áðurnefnd Mirjam
sem hefur tekið við af foreldrum sínum
og stýrir nú jólagleði Hjálpræðishersins
á aðfangadagskvöld, þannig að eplið
hefur ekki fallið langt frá eikinni. Það er
leitt til þess að vita að ekki allir skuli
geta haldið gleðileg jól í þjóðfélagi alls-
nægta vegna fátæktar eða einstæðings-
skapar. En jafnframt er þakkamert að
til er fólk sem vill nota jólahátiðina til
þess að gera öðrum kleift að halda upp
á fæðingu frelsarans. Þess frelsara sem
sjálfum var úthýst úr híbýlum manna
er hann kom í heiminn. Þvi er sérstök
ástæða til þess að biðja Óskari og Ingi-
björgu blessunar Guðs fyrir þeirra óeigin-
gjarna starf, sem og öðrum þeim liðs-
mönnum Hjálpræðishersins og Vemdar
er leggja þar hönd á plóg.