Bjarmi - 01.12.1997, Qupperneq 20

S: Það að vakna upp og sjá Eddu hjá
mér fannst mér nánast eins og fullnaðar-
sigur og svo var kláðinn horfinn. En hér
var um mikla skurðaðgerð að ræða og
þess vegna var ég allur doflnn og á mikl-
um deyfilyfjum, í öndunarvél, gat ekki
talað og allt svoleiðis. En hjúkrunar-
fólkið gerði bókstaílega allt íyrir mig og
svo stóð Edda við hlið mér eins og klett-
ur. Auðvitað þarf maður að ganga í
gegnum margt; kvalir, vanlíðan og þess
háttar, en ég held samt að það geti jafn-
vel verið enn erfiðari timi íyrir aðstand-
endur sjúklingsins, því þeir horfa upp á
þetta allt án þess að geta aðhafst ýkja
margt og það getur verið mjög erfitt.
Edda reyndi að hjálpa mér eins og hún
mögulega gat. Hún kom með blautt á
ennið á mér þegar mér var heitt og
o.s.frv. Oft var það þannig á meðan ég
var í öndunarvélinni að ef ég ætlaði að
segja eitthvað þá reyndi hún að spyija á
móti: „Viltu vatn, viltu þetta, viltu hitt?“
Og stundum fannst mér ég varla komast
að. Þá reyndi ég að skrifa á miða. Eitt
sinn skrifaði ég á miða: „Þegar ég spyr,
ekki þú spyrja milljón spurninga!" Ég
held að við eigum þennan miða einhvers
staðar.
„Takk Guð, takk Guð,
takkGuð!"
Hvernig gekk svo að ná bata og halda
jól fjarri heimahögum?
S: Það gekk ótrúlega vel. Ég var farinn
úr öndunarvél fimm til sex klukku-
stundum eftir að aðgerðinni lauk og út-
skrifaður af spítalanum aðeins tólf dög-
um síðar. Hjúkrunarfræðingnum sem
útskrifaði mig varð á orði að slíkt ætti
nú bara ekki að geta gerst! En þótt ég
væri útskrifaður af spítalanum var ég
náttúrulega ekki búinn að kveðja fólkið
þar því íyrst um sinn þurfti ég að mæta
á spítalann þrisvar í viku í eftirlit. Við
vorum með annan fótinn þama áfram.
E: Daginn eftir aðgerðina, þegar Silli
útskrifaðist af gjörgæslunni, sá sr. Jón
um helgistund í kapellu spítalans eins
og ætíð á föstudögum. Ég tók þátt í
þeirri stund og man hve ég var þakklát
Guði fyrir að hafa Silla enn þá. Alla
stundina sönglaði í huga mér: „Takk
Guð, takk Guð, takk Guð!“ Það var ein-
hvem veginn ekkert annað sem komst
að og í rauninni má segja að þetta hafi
Með Davíð á aðfangadag 1996, á heimili
sr. Jóns Dalbú og Ingu í Gautaborg.
allt gengið miklu betur en ég þorði
nokkurn tíma að vona. Það hefur líka
hjálpað Silla mikið það skap sem hann
hefur og hversu mikill baráttumaður
hann er.
Á 6. degi eftir aðgerðina kom upp
höfnun hjá Silla sem var strax snúið við
með aukinni lyfjagjöf. Þegar höfnunin
kom fram hafði einn af læknunum orð á
því að ekki virtist allt í lagi með blóð-
flæðið í lifrinni. Þá varð ég verulega
hrædd. En einmitt á þeim tíma var
íslenskur læknir þama sem var að að-
stoða mig vegna mæðraeftirlits. Það var
mjög dýrmætt að geta talað við hann á
eigin móðurmáli og sem betur fer var
Silli fljótur að ná sér aftur. Þegar Silli
útskrifaðist nokkrum dögum seinna
byrjuðum við að ganga saman, kannski
10 mínútur til að byrja með og svo
smám saman meira. Ég man að eftir
fyrstu gönguferðina var Silli alveg gjör-
samlega búinn. Svo fór ég heim til
íslands 17. desember og sótti Davíð
Amar, þannig að um jólin var fjölskyld-
an sameinuð á ný. Ég kom líka með
laufabrauð, jólasmákökur og fleira frá
ættingjum okkar fyrir jólin.
S: Fljótlega eftir að Edda kom aftur til
Svíþjóðar fengum við íbúð sem íslenskir
sjúklingar höfðu aðgang að í Gautaborg
en fram að þeim tíma gistum við hjá sr.
Jóni og Ingu. Nú áttu þau von á sínum
börnum og barnabörnum um jólin en
buðu okkur að vera hjá sér bæði á að-
fangadag og gamlaársdag. Eftir hádegi á
aðfangadag tókum við þátt í helgistund
með þeim í kapellu sjúkrahússins. Það
var góð og hátíðleg stund. Síðan fómm
við heim með þeim og áttum yndisleg jól
saman, friðsæl og kyrrlát, lásum jóla-
guðspjallið og fengum góðan mat. Að-
ventan í Svíþjóð var líka yndislegur
tími. Sviamir njóta hennar mikið betur
en við gerum og þarna úti vorum við
alveg laus við allt stress og skmm sem
jólaboðskapurinn er oft kæfður í.
E: Það var ofsalega gaman að fylgjast
með Silla borða á aðfangadagskvöld og
sjá hve hann virkilega naut þess að geta
nú borðað aftur og vera laus við þennan
verk sem hann hafði áður. Og fyrir okkur
þijú var það mjög dýrmætt að fá að vera
saman um jólin því það var alls ekki út-
séð um það í byrjun. Að sjálfsögðu
söknuðum við fjölskyldnanna heima en
samt held ég að það hafi í raun verið
ágætt fyrir mig að vera erlendis þessi jól
vegna þess að jólin hjá mömmu í Siglu-
vogi vom svo stór hluti af okkar jólum
líka. Við vomm mikið hjá henni og allt
það sem hún skapaði í kringum jólin
hjá sér var svo stór hluti af okkar jólum.
Þarna var það ekki þessi jól. Hún var
dáin og dauði hennar var eitthvað sem
ég hafði ekki almennilega fengið tæki-
færi til að vinna úr.
Ristilútbrot og lifrarpróf
Hvernig hefur svo lífsbaráttan gengið
síðasta árið?
S: Eftir áramótin fóm lifrarprófln örlitið
að hækka og læknamir töldu hugsanlegt
að aftur væri að koma fram höfnun. Þeir
gerðu lifrarástungu á mér en sáu ekkert
þar sem benti til höfhunar. Ég var hins
vegar farinn að fá ofboðslega verki innan
í mér, það mikla að ég gat ekki lengur
tannburstað mig með hægri hendi vegna
sársauka. Eftir fjóra til fimm daga fékk
ég einnig útbrot og þá kom í ljós að ég
hafði fengið það sem kallað er ristilútbrot
og þurfti að fá meðferð við því. Burtséð
frá þessu hafa lifrarprófin síðastliðið ár
nánast alltaf verið eins og í nær fullheil-
brigðum manni. Eftir að við komum
heim þann 18. janúar í ár fór ég fyrst