Bjarmi - 01.03.1998, Qupperneq 26

Sr. María Ágústsdóttir I
Sálmurinn minn:
Sálmur 27
Drottinn er Ijós mitt og fulltingi,
hvem ætti ég að óttast?
Drottinn er vigi lífs míns,
hvem ætti ég að hræðast?
Þannig hefst 27. Davíðssálmur, einn
margra hjartfólginna sálma. Sálmar
Davíðs eru mér kærastir af öllu kæru,
sem heilög ritning rúmar, enda má þar
finna stef sem rima við hverja tilfinningu
mannlegs lífs. Reiði, gleði, sektarkennd,
kvíði, léttir, hugrekki, hræðsla, örvænting
og von, sorg og sæla, tilbeiðsla, iðrun og
Sr. IVIaría Ágústsdóttir
angur, ást og hatur, allt er þetta í Daviðs-
sálmum. Hvergi annars staðar hef ég séð
þvílíka snilld í að gefa tilfinningum nafn,
hvergi slíka innsýn í mannlega líðan og
útrás tilfinninga.
Þess vegna eru Davíðssálmamir bæna-
bókin mín. Þar flnn ég samhljóm mann-
legrar reynslu aldanna, þar sé ég veginn
til frelsarans sem svo ótal margir hafa
fetað á undan mér. Sköpun, endurlausn
og helgun tala til mín úr viskubrunni
Davíðs og Guð birtist mér í geisladýrð (Sl.
50.2). Á kvöldin leggst ég til hvíldar og
sofna í friði (Sl. 4.9) og vakna aftur,
mettuð af mynd Drottins, þvi að Drottinn
hjálpar mér (Sl. 17.15 og 3.6). Á hverjum
morgni vil ég þess vegna kveða um mátt
Guðs og fagna yfir náð hans þvi að hann
er háborg mín og athvarf á degi neyðar
minnar (Sl. 59.17).
Ég treysti...
Þetta stef, þar sem lofgjörð, þakklæti
og öryggi óma út úr mannlegum aðstæð-
um sem virðast erfiðar og vandinn
óleysanlegur, er rauður þráður í sálmum
Davíðs:
Þegar her sest um mig,
óttast hjarta mitt eigi,
þegar ófriður hefst í gegn mér,
er ég samt öruggur.
Sá innri veruleiki, sem trúaður maður
býr við, haggast sem sagt ekki þó
ýmislegt gangi á í hinum ytri veruleika.
Þetta gefur Guð. Við getum ekkert gert til
að eignast slíka rósemi hjartans, ekkert
nema eitt: Að treysta Drottni. Ég treysti
því að fá að sjá gæsku Drottins á landi
lifenda! segir sálmaskáldið. Ég treysti,
þess vegna er ég til. Aftur og aftur kemur
þessi meginhugsun fram í Sálmunum.
Allir kætast er treysta þér, þeir fagna að
eilífu þvi að þú vemdar þá (Sl. 5.12). Þeir
er þekkja nafn þitt treysta þér því að þú,
Drottinn, yfirgefur eigi þá er þín leita (Sl.
9.11). Traustið er svar Guðs við þeim
sístæða ótta mannsins að vera skilinn
eftir einn og yfirgefinn:
Enda þótt faðir minn og móðir hafi
yfirgefið mig,
tekur Drottinn mig að sér.
í húsi Drottins...
Annað stef, samofið traustinu, er mér
hugleikið úr Sálmi 27. í þrá sálma-
skáldsins speglast mín eigin þrá, að fá að
dveljast í húsi Drottins alla ævidaga mína
til þess að skoða yndisleik Drottins...
Ég er nú svo lánsöm að hús Drottins er
hreinlega vinnustaðurinn minn og fátt
veitir mér meiri ánægju en að boða orðið,
syngja Guði lof og biðja með fólki í nafni
Drottins Jesú. En reyndar er sama hver
vinnustaðurinn er, heimili okkar, skrif-
stofa, fiskverkun eða flugvél. Á öllum
stöðum getum við dvalið í húsi Drottins,
þ.e.a.s. verið í návist Guðs, sama hver
verkefni dagsins em.
Á hveijum degi skyldum við hins vegar
taka frá tíma, þar sem við emm stödd, til
þess að sökkva okkur niður í hug-
leiðingar í musteri Drottins, dýfa okkur
niður í endumærandi djúp lausnarans í
bæn og lestri Biblíunnar. Það er i slíkum
dýfum að við drekkum í okkur traustið,
sem áður var minnst á, þegar við felum
okkur í fylgsnum Guðs...
Og svo kemur sunnudagurinn, upp-
risudagurinn, fagnaðardagurinn, og við
hefjum nýja viku í gleði trúaðs manns:
Ég varð glaður, er menn sögðu við mig:
„Göngum í hús Drottins" (Sl. 122.1). Þá
förum við í kirkju, sækjum næringu og
styrkingu við borð Drottins, þiggjum
þjónustu hans við okkur og finnum líiið
streyma, líf í fullri gnægð. Þar býr andi
Guðs okkur til þjónustunnar við aðra,
þar fáum við kjarkinn til að vera ljós af
ljósi Drottins:
Vona á Drottin, ver öruggur og hug-
rakkur,
já, vona á Drottin.