Bjarmi - 01.07.1998, Blaðsíða 26

ir. Ég held að ef kirkjan vinnur ekki af
sanngimi og leitast við að ná fram sam-
stöðu um málefni samkynhneigðra á
breiðum grundvelli þá hætti hún á al-
varlegan klofning. Hér er okkur vandi á
höndum. Kirkjan má ekki þegja um mál-
efni samkynhneigðra því að þá tapar
hún trúverðugleika. Kirkjan verður að
vinna heiðarlega að þessum málum en
hún má ekki láta fáeinar háværar raddir
kúga sig til þess að leggja árar í bát.
Mikið hefur verið rannsakað og rætt um
efnið bæði guðfræðilega, siðfræðilega og
með öðrum hætti. Rannsóknir hafa verið
unnar af einlægni og sanngimi og niður-
stöður hafa legið fyrir um nokkurra ára
skeið án þess að breytast í meginatrið-
um. Skýrsla nefndar, sem lá fyrir síðasta
kirkjuþingi, er gott dæmi um þá vinnu.
Nú finnst mér að timi sé kominn að fólk
komi sér saman um hvert stefna á og
kynna þá stefnu af alúð. Þegar allt kem-
ur til alls munu alltaf vera einhverjir
sem ekki munu eiga samleið með því
sem í fyrnsku var kallað „consensus
fidei", samhljómur trúarinnar. Það er
kannski ekki í anda „heilagrar, almennr-
ar kirkju" að eitt einangrað biskups-
dæmi (íslensk þjóðkirkja) taki á sig þá
ábyrgð að taka af skarið um málefni sem
gengur gegn tveggja árþúsunda hefð
kristinnar kirkju. En einhveijir verða að
vera til þess að byrja og hafna siðum
sem eru kirkjunni og skjólstæðingum
hennar ekki til góðs. Okkar litla kirkja
er alls ekki fyrst til þess að standa
frammi fyrir þvi að þurfa að taka á því
hvort hún á að veita samkynhneigðum
hjónavígslu eða ekki. Þjóðkirkjur Dana
og Svía hafa gengið þá leið á undan okk-
ur og margar mótmælendakirkjur vestan
Atlantshafs og austan vinna að þessum
málum. Þegar upp verður staðið, eftir
s.s. eins og 50 ár, verður jafnsjálfsagt að
gefa saman samkynhneigða í heilagt
hjónaband og að vígja konur til prest-
þjónustu í okkar kirkju í dag. Ef menn
vilja kljúfa sig út úr kirkjunni vegna
þessa þá verði þeim að góðu. /
EGILL HALLGRÍMSSON
1. Hjónabandið er samkvæmt þeirri
skipan sem Guð hefur sett sköpuninni
og getur því eingöngu verið hjónaband
karls og konu. Þess vegna er útilokað að
kirkjan gefi tvo karla eða tvær konur
saman í hjónaband. Jesús vitnar til 1.
Mósebókar er hann sagði: „Hafið þér
eigi lesið, að skaparinn gjörði þau frá
upphafi karl og konu og sagði: Fyrir þvi
skal maður yfirgefa föður og móður og
bindast konu sinni, og þau tvö skulu
verða einn maður" (Matt. 19.4-6a). Að-
eins í þeirri einingu sem á sér stað í
hjónabandi karls og konu uppfyllum við
sköpunarskipan Guðs varðandi hjóna-
bandið. í hjónabandinu mynda karl og
kona eina heild og geta vegna kynlifsins
eignast börn. Auk þess táknar kynlíf
þeirra þá sálrænu og andlegu einingu
sem þau eiga að rækta í hjónabandinu
og stuðlar að því að fullkomna hana.
Hvorugt getur verið til staðar í samlífi
tveggja karla eða kvenna. Auk þess hef-
ur frá upphafi verið litið á kynlíf sam-
kynhneigðra sem rangt athæfi innan
kirkjunnar enda er það í andstðu við
orð Guðs eins og það birtist í Gamla- og
Nýja testamentinu.
2. Nei, það kemur ekki til greina.
Kirkjan hefur ekkert umboð frá Drottni
til að veita slíka formlega blessun. Það
er líka í andstöðu við heilaga ritningu og
væri fráhvarf frá eindreginni trúfesti
kirkjunnar við orð Guðs varðandi þetta
efni. Slík formleg blessunar- eða fyrir-
bænaathöfn við altarið í kirkjunni yrði
einhvers konar eftirlíking eða skrum-
skæling á venjulegri hjónavígslu og
kæmi til með að líkjast henni svo mikið
að fólk sæi lítinn eða engan mun þar á.
Enda hafa fulltrúar samkynhneigðra oft-
ar en einu sinni lýst þvi yflr i fjölmiðlum
að þeir vilji kalla slíka blessunarathöfn
yflr staðfestri sambúð hjónavigslu.
3. Þessi orð eru ótvíræð og þau eru
enn í fullu gildi eins og önnur orð heil-
agrar ritningar um þetta efni. Fýrir utan
Rómveijabréfið 1. 18-32 vil ég nefna orð
Páls í 1. Korintubréfi 6. 9 og 1.
Tímóteusarbréfi 1. 10. Einnigvil ég nefna
orðin í 3. Mósebók 18. 22 og 20. 13.
Engin rök eru fyrir því að þessi orð ritn-
ingarinnar gildi ekki lengur enda tekur
kirkja Jesú Krists um alla heimsbyggð-
ina mið af þeim. Þó við séum umburðar-
lynd þá er óhugsandi að við blessum það
í kirkjunni sem Biblían bannar eða for-
dæmir og gengur auk þess þvert á við-
teknar kristnar skoðnir frá upphafi.
4. Samkynhneigðir hafa frelsi til að
haga einkalífi sínu eins og þau sjálf
kjósa svo framarlega sem það varðar
ekki við lög landsins. Þeir hafa sama að-
gang að vinnu og húsnæði og aðrir.
Sama stjórnarskrá og sömu lög gilda
um þá og alla aðra sem búa í landinu.
Allt telst þetta til mannréttinda. En það
er fráleitt að það geti kallast mannrétt-
indi að hommar og lesbíur fái kirkjulega
vigslu eða blessun yfir lífsstíl sinn.
5. Prestar eru bundnir trúnaði við
heilagt orð Guðs eins og það er að finna
í Biblíunni. Það er ekki aðeins skylda
hvers prests að hafna því að fram-
kvæma athafnir sem eru andstæðar orði
Guðs og samvisku hans. Það væri
einnig skylda hans að hafna þeirri yfir-
stjóm kirkjunnar sem stæði fyrir þvi að
taka upp slíkar athafnir eða léti þær
viðgangast í kirkjum landsins.
6. Taki kirkjan upp slíka vígslu eða
blessun þá hefur hún yfirgefið þann
kenningargrundvöll sem hún byggir á.
Þess vegna er það með ólíkindum að
þetta mál skuli vera til umræðu innan
íslensku kirkjunnar. Það stendur ekki
til að taka upp slíkar vígslur í systur-
kirkjum okkar á Norðurlöndum. Þeir
sem halda slíku fram fara með ósann-
indi. Engar þeirra kirkjudeilda sem við
teljum okkur eiga samleið með stefna
að þvi að taka upp formlegar vígslur eða
blessanir yfir sambúð samkynhneigðra.
Ef slíkt yrði samþykkt hér myndi ís-
lenska kirkjan skera sig úr með því að
vera ein um að ganga með þessum
hætti gegn orði Guðs og viðteknum
kristnum skoðunum frá upphafi. Verði
samþykkt að vigja eða blessa samkyn-
hneigð pör tel ég það koma til með að
hafa skelfilegri afleiðingar en við getum
séð fyrir.