Heima er bezt - 01.06.1953, Page 15

Nr. 6
Heima er bezt
175
„En sagan er svosem ekki úti
enn,“ mælti ræðumaður hóglát-
lega, en þó laundrjúgur. „Tveim
árum síðar var skotinn gamall
vígbjörn austur í Númadal. Og
hann var allur snoðinn og kol-
sviðinn, eins og sauðarhaus á
hausti, framan af grönum og
uppfyrir augu, og gaus enn
brennisteinsþefur útúr kjaftin-
um á honum, meðan líftóra hélzt
í honum!“
„Mikil eru ódæmin,“ sögðu
karlarnir og urðu síðan orðlaus-
ir af undrun.
„Já, þið skiljið vonandi af
þessu, piltar mínir, að betra er
að fara varlega með voðann, —
og af fullri kunnáttu! — Og fær-
ið ykkur nú undan, meðan ég
kveiki í pípunni minni!“ Og nú
voru karlarnir ekki tregbeðnir.
— En látirðu djöfuldóminn
rjúka útí loftið, þá . . . .! — Það
er ekki þar fyrir. Mig bítur ekk-
ert á, hvorki bölvan né blessun!“
Síðan kveikti hann í pípu
sinni, og karlarnir urðu smám
saman eins og öruggari, er ekk-
ert gerðist. — „Ekki er nú samt
lyktin góð,“ sagði einn þeirra og
þóttist satt orð sagt hafa. —
„Þetta er mesta forláta pípa,
sem þú hefir þarna,“ sagði ann-
ar til að hefja máls á einhverju
hlutlausu og hættuminna.
„Já, það geturðu sagt, svona
almennt og yfirleitt. — Það er
nú pípa í lagi — að gögnum öll-
um og gæðum meðtöldum. —
Það er að segja, — jú, sko, sjáið
þið til: Þetta litla typpi niður úr
hausnum. Það er nú furðugrip-
ur í lagi, þótt ekki sé það stórt!
— En þó er þar greypt inní, und-
ir heljarsterku stækkunargleri,
forláta mynd af bænum mínum
á Sandnesi! — Liggi leið ykkar
þar um, ,verðið þið að líta inn
til mín. — Gerið þið svo vel! —
Það er ekki vandratað þangað.
Þið sjáið turninn langar leiðir,
og síðan er bara að stefna á
hann! — Sko, sjáið þið til. Það
er bara að líta í stækkunargler-
ið, svo sjáið þið öll herlegheitin
greinilega! — Það var sænskur
landshornamaður, sem greypti
þetta í typpið fyrir mig. Hann
var mesti snillingur í höndun-
um. — Hann gat allt! — Ég
keyvti hann til að gera þetta
fyrir mig! — Það hefðu ekki
margir gert honum það eftir! Æ,
sei-sei, nei. — Sko, það kostaði
mig líka fullt sauðarverð. Hvorki
meira né minna!“
Hann rétti þeim næsta pípuna.
„Sko, svona eigið þið að halda á
henni!“ Og nú gekk pípan hönd
úr hendi. Hver af öðrum karl-
anna glápti stóreygður og undr-
andi, skellti á lærið og hrópaði
uppyfir sig: __
„Þetta er barasta stórhýsi,
maður guðs og lifandi! Alveg
eins og stærstu hallirnar inni í
Björgvinjarborg! Og svo turninn
á því! Og skrautgarður um-
hverfis!"
„Þú hefir ekki skorið við nögl
þér byggingarefnið. Það má nú
segja!“
„Þær eru víst fáeinar stofurn-
ar og kamesin í húsinu því arna,
piltar! Ja, þvílíkt og annað
eins!“ — Karlarnir duttu alveg í
stafi af skorti á hæfilegum lýs-
ingarorðum til að votta hrifni
sína og aðdáun.
„Já, piltar mínir,“ mælti ræðu-
maður með sýnilegu yfirlæti.
„Ég skal segja ykkur nokkuð til
nauðsynlegrar skýringar. — Ég
var hálfgerður skussi í kristin-
dóminum í barnaskólanum. En
eitt lærði ég samt og kunni:
Skrifað stendur einhvers staðar:
— í húsi föður míns eru mörg
herbergi! Og eftir því fór ég,
þegar ég byggði bæinn minn!
Og síðan bætti ég Babelsturnin-
um ofaná allt saman! — Hann
er líka nefndur í kristindómin-
um! Og úr honum sé ég útyfir
allt flatlendið. Því að þið vitið
víst, að ekki eru fjöllin á Jaðri!“
„Ha-a? Ert’ að spyrja um, hvað
skrifað sé undir myndinni? Það
er eitthvert bölvað krot og
krumsprang, sem hann Svensk-
arinn páraði þarna Gefið eng-
an gaum að því. — Það er
kannske nafnið hans — til að
stæra sig af verkinu! — Hann
átti það til! — Það er bara eitt-
hvert bölvað rugl úr honum,
Svenskaranum, segi ég!“
„Jæja. — Þið eruð allir vel-
komnir, þegar ykkur hentar! Ég
get vel hýst ykkur alla saman —
og þótt fleiri væru! -— Komið
þið bara allir í einu! — Bara að
ég verði þá heima. — Ég hefi
semsé i mörg horn að líta, eins
og ykkur mun hafa skilizt! —
En velkomnir skuluð þið vera. —
Þið sjáið turninn langt að, svo
að ekki er hætt við að þið vill-
ist!“ --------
Þegar undrun karlanna tók að
réna, bað ég líka um að fá að
líta á furðugripinn. Pípur af
þessu tægi voru víða til, þótt
ekki væru þær á almannafæri.
Voru margvíslegar myndir í
typpinu, stundum af merkum
mönnum, en tíðast þó myndir af
erlendum stórhýsum, frægum
höllum og því um líku.
Ég fékk góðfúslega að dást að
djásninu. Myndin var skýr og
góð. Og undir henni var skráð
með skrautletri:
Palais Royal, París.*)
„Guð hjálpar þeim, sem hjálpar
sér sjálíur”
Karl einn reri eitt sinn til
fiskjar í óvenjulegu aflaleysi.
Var setzt við að dorga, en ekkert
fékkst, og voru menn orðnir lat-
ir við starfið. Líkaði karli þetta
illa, en fékkst þó ekki um. Þá
gerðist það, að hann missté sig
í bátnum og stakkst fyrir borð
með færið í hendinni. Honum
skaut brátt upp aftur og var
þegar dreginn upp í bátinn.
Hann lét vera sitt fyrsta verk
eftir hrakninginn, að kippa í
færið, en því hafði hann aldrei
sleppt. Tók hann nú að draga og
kippti fljótlega lúðu inn í bát-
inn. Leit hann þá til vinnu-
manna sinna og sagði:
„Þetta gefur guð þeim, sem
bera sig eftir því.“
-o-
í húsvitjun
Presturinn: „Getur þú, Jónas
litli, sagt mér, hvað Kain gerði
við Abel bróður sinn?“
Jónas: „Hann sveik hann.“
Presturinn: „Nei, það er ekki
nóg. Veizt þú það, Pétur?“
Pétur: „Kain drap Abel.“
Presturinn: „Það var ágætt.“
*) Palais Royal, áður Palais Cardinal,
er gömul miðalda-höll í París. — Höf.