Heima er bezt - 01.06.1953, Blaðsíða 32

Þetta er bezta kona, og hún lætur mig
hátta niður í gott rúm. Hún tekur síðan
fötin mín til meðferðar, en þau eru rennvot.
Daginn eftir klæði ég mig í fötin mín,
hrein og strokin, og sezt síðan að indælum
morgunverði. Það er ekki laust við, að ég
fari hjá mér og ég spyr konuna, hvort ég
geti ekki hjálpað henni eitthvað.
Síðari hluta dagsins fæ ég einnig verk að
vinna. Konan bað mig að fara í verzlunina
fyrir sig og kaupa eitt og annað. Leið mín
liggur yfir kviksyndi, sem brúað hefur ver-
ið með mjóum fjölum.
Þegar ég er kominn út á brúna, sem ligg-
ur vfir kviksyndið, dettur mér allt i einu
ráð í hug. Eg losa tvær af fjölunum í brúnni.
A heimleiðinni, þegar ég er að beygja
inn á veginn, sem liggur heim frá þjóð-
veginum, ekur bíll fram hjá mér. Allt í
einu stanzar hann, og tveir menn koma út.
Þeir hrópa á mig og skipa mér að stað-
næmast.
Annar maðurinn tekur undir sig stökk
mikið og hyggst stökkva yfir bilið, en mér
til skelfingar kemst hann ekki nema hálfa
leið og sekkur upp að mitti. Aumingja
maðurinn er ekki öfundsverður.
Hún brosir við og spyr, hvort ég vilji
saga nokkra kubba í eldinn. Eg bregð við
skjótt og hleyp út að viðariilaðanum. Og
það get ég sagt ykkur, að ég sagaði ekki að-
eins fáeina kubba, heldur stærðar hlaða af
eldivið.
Það setur að mér illan grun og ég tek til
fotanna. Þeir koma á hælana á mér, og ég
veit, að skjótt muni draga saman með okk-
ur, því að þeir eru rniklu fljótari að hlaupa
en ég.
Ég hika við á brúnni. Atti ég að láta
hann tortímast þarna? Gat ég skilið við of-
sóknarmann minn í lífsha'ttu? Eða á ég að
fleygja til hans fjölinni, sem ég var að losa?