Heima er bezt - 01.01.1954, Side 9

Nr. 1
Heima er bezt
5
Hraðkvæð skáld
orsök verkjarins og sálarangist-
arinnar hafði verið hálflaus,
skemmd barnatönn.
Þarna hélt ég kyrru fyrir í góðu
yfirlæti heilan dag, og komu
nokkrir sjúklingar til mín af
næstu bæjum, en þarna var
langt á milli bæja.
Húsbóndinn fylgdi mér aftur
til baka, og fengum við allgott
veður og fórum svipaða leið
og norður, en ekki fórum við þó
aftur yfir heljarbrúna, og varð
gilið ekki aftur á leið okkar.
Enginn nýfallinn snjór lá nú á
jöklinum, og sáust því allar
sprungur opnar, og gat því
fylgdarmaðurinn riðið yfir jök-
ulinn, og gekk því ferðin greiðar.
Vorum við nú um tvær klukku-
stundir á jökli, en milli bæja sex.
Frá hverjum bæjanna Dröngum
og Ármúla tvær stundir upp að
jökli.
Þegar heim kom, fór fylgdar-
maðurinn aftur inn til húsfreyju
og gerði sér gott af kaffi og öðr-
um góðgerðum, en ég varð að
púla í fleiri klukkustundir við
að taka til og útbúa alls konar
lyf handa sjúklingunum, sem ég
kom frá, áður en ég gæti svo
míkið sem tyllt mér niður, að ég
ekki tali um að fá sér neina
hressingu, því að fylgdarmaður-
inn þurfti að komast sem fyrst
af stað.
Skrítlur
„Pabbi, hvernig vita vísinda-
mennirnir, hvenær sólmyrkvi
verður?“
„Þeir sjá það sjálfsagt í blöð-
unum eins og aðrir, drengur
minn“.
—o—
„Hafið þér fylgt reglunum,
sem ég lét yður fá?“ spurði
læknirinn.
„Nei, sem betur fer, því að þá
hefði ég hálsbrotnáð“, svaraði
sjúklingurinn, „því að blaðið,
sem þær voru skrifaðar á, fauk
út um gluggann á þriðju hæð“.
-O--
Það var einu sinni betlari, sem
hringdi dyrabjöllunni hjá
prestsekkju nokkurri, og sagði:
„Afsakið frú, en ég hef misst
annan fótinn“.
„Nú, en hann er alls ekki
hérna“, sagði konan og skellti
hurðinni í lás.
Það hefur lengi þótt snjöll í-
þrótt að vera hraðkvæður. Oft
er það lítt vandað, sem er í
skyndi kveðið, en þó má furða
kallast, hvað menn gátu ort á
skömmum tíma mikið af sæmi-
legum kveðskap. Sagan segir, að
Egill kvæði Höfuðlausn á einni
nóttu, og má það satt vera.
Guðmundur Bergþórsson orti
Olgeirsrímur á einu ári; þær eru
rúmlega tuttugu þúsund ljóðlín-
ur og margar undir dýrum hátt-
um. Hallgrímur Pétursson orti
heila sléttubandarímu á einu
dægri; hún er 52 erindi. Snorri
á Húsafelli orti Jóhönnuraunir á
viku, það eru rímur út af þýzkri
sögu, sem hann þýddi á þennan
hátt. Rímurnar eru nær 200 er-
indi og sumir hættirnir firna-
dýrir. Séra Hannes Bjarnason á
Ríp orti Hálfdánarrímur gamla
á tæpu ári. Þær eru um tíu þús-
und Ijóðlínur. Fimmtándu rím-
una orti hann á einum degi og
er þó bragurinn nokkuð þungur.
Síðustu rímur Sigurðar Breið-
fjörðs eru Líkafrómsrímur. Tvær
rímur í þeim orti hann á einum
degi. Þær eru samtals 119 erindi.
Sigurður orti líka sléttubanda-
rímu á einum degi. Sigurður
Bjarnason, höfundur Hjálmars-
kviðu, var mjög hraðkvæður og
orti Sörlarímur á hálfum mán-
uði; þær eru 12 að tölu. En þó
hefur að líkindum enginn fslend
ingur verið eins afkastamikill
við kveðskap og Símon Dala-
skáld. Um það mætti nefna ó-
trúleg dæmi, sem flest eru þó
sönn. Hiðbjarnarrímu orti hann
á einni klukkustund; hún er 37
erindi, öll hringhend. Gunn-
laugsrímur orti hann á þremur
dögum; þær eru nærri sjö hundr
uð erindi undir dýrum háttum.
Vísur orti Símon eins hratt og
aðrir menn tala óbundið mál.
Þannig mætti lengi rekja
þennan söguþráð. Enn eru marg-
ir fljótir að koma fyrir sig orði
í stuðluðu máli, og mætti nefna
því til sönnunar mörg dæmi.
Gísli Ólafsson frá Eiríksstöðum
er mjög snaryrtur maður, eins
og fleiri Húnvetningar. Norð-
lenzkur vísnamaður hefur sagt
mér, að hraðkvæðasti maður,
sem hann þekkti, væri Þórarinn
Þorleifsson á Skúfi í Húnaþingi.
Nú vil ég biðja þá, er mál mitt
sjá, að senda mér frásagnir af
slíkum íþróttamönnum. Þótt
vandvirkni sé höfuðdyggð í ljóða
gerð, þá er þó mikil list í því að
kveða hratt og halda samt uppi
fyllstu bragreglu.
Sveinbjörn Benteinsson,
Draghálsi.
í kennslustund
Það er kennslustund í biblíu-
sögu. Kennarinn segir:
„Jæja, Sigga, geturðu sagt
mér eitthvað um Móse?“
„Móses var sonur prinsessunn-
ar í Egyptalandi".
„Nei, barnið mitt, það var
hann ekki. Dóttir Faraós gekk
niður að ánni og þar fann hún
Móse í körfu“.
„Já, það sagði hún“.