Heima er bezt - 01.01.1954, Síða 33

Nr. 1
Heima er bezt
29
kynni alls ekki að baka. Hún athugaði deigið. Ein-
mitt svona hafði það verið áður. Mjúkt og þó
stinnt. Þetta var voðalegt.
Skugga brá fyrir á glugganum „vinnumenn"
hennar gægðust inn. Þeir höfðu séð að hún var
að skæla yfir óheppninni.
— Hvað er að? spurði Jens í dyrunum.
Hún sneri sér frá, þreifaði á deiginu og stamaði,
að það væri ekkert. Þeir komu inn.
— Ég held að þú sért að baka hænsnafóður,
sagði Jens.
— Þetta átti að vera flatbrauð, en---------
— Og þú notar sjálfsagt barkarmjöl?
— Já, en brauðið molnar niður, þegar ég ætla að
snúa því á plötunni.
— Hefirðu ekkert lím í því?
— Lím? Hún gleymdi, að hún var mélug í fram-
an og tárin runnu niður kinnarnar. Hún sagði for-
viða: — Lím í deiginu?
— Þú verður að hafa eitthvað, sem bindur deigið,
sagði Jens. Venjulegt mjöl loðir saman en barkar-
mjöl ekki.
Hún horfði uppgefnu augnaráði á deigið og eyði-
lagði brauðið. — En hvar á ég að fá þetta lím?
— Það skulum við sjá um, en þú verður að bíða
dálitla stund. Og nú hurfu þeir báðir út úr dyrun-
um. Skömmu síðar komu þeir aftur og Jens var
þá með dálítið af álmberki undir hendinni. Hann
bað um að fá vatn í fötu og lagði börkinn í hana.
Vatnið varð bráðlega brúnt og límkennt.
— En verður ekki að mylja börkinn? spurði hún.
— Þú átt bara að nota vatnið, svaraði Jens. Og
nú fann hún, að það var eins og lím, þegar hún
stakk fingrinum í það.
— Það verður kannske ofurlítið beiskt á bragð-
ið, en brauð verður úr því að minnsta kosti. Og
það var meiningin. Nú skaltu hnoða deigið upp úr
þessu límvatni, og þá mun þetta takast. Við förum
út að vinna á meðan.-------
-------Þú ert þorskur! sagði Geirmundur við
sjálfan sig þegar hann strauk frá akrinum. Þú
mátt ekki vera svo afbrýðisamur! Geirþrúður er
konan þín og þú verður að treysta henni. Neyttu
nú skynsemi þinnar og farðu aftur í vinnuna! Og
hvað heldurðu að Oddabóndinn segi um þetta til-
tæki þitt?
En svo varð angistin aftur yfirsterkari í huga
hans. Hefði hann ekki einmitt skilið á henni, að
hún þrifist illa, þegar hann var ekki heima? Það
var heldur ekki gaman fyrir hana að vera alein
heima í óbyggðunum, og allra síst eftir að þessar
hungurhörmungar dundu yfir og drápu allt, sem
fegurst er í mannshjartanu. Hve oft hafði hún ekki
beðið eftir bara einu einasta vingjarnlegu orði af
vörum hans! Hann skildi það. En hann hafði verið
hranalegur við hana. Hann hafði þrúgað hana
niður, svo að hún var eiginlega ekki orðin annað en
eitthvað mitt á milli útslitinnar konu og dauðra
hluta. Og nú var hann fullur angistar. Hún var
fullorðin manneskja. Hún þarfnaðist vingjarnlegs
viðmóts og skilnings. Og ef hún finnur það ekki hjá
þér, finnur hún það hjá öðrum
Hann fór að hlaupa. Sólin var hátt á himninum
og skógarloftið var þungt og mollulegt. Læmingjar
og froskar, smáfugl og þiður — allt flýði undan
honum, þar sem hann brauzt gegnum undirskóg-
inn.
— Já, en þú þarft þó ekki að sprengja þig? Hún
fer varla að stökkva frá þér! Nú ertu lítill Geir-
niundur!
Orðin héngu einhvers staðar föst innan í hon-
um. — Nú — ertu lítill, — Geirmundur, — nú ertu
lítill — Geirmundur! Hann endurtók þessi orð
hvað eftir annað, stundi þeim upp, eins og hann
hefði þjáningar.
Þegar hann var kominn svo langt, að hann gat
séð reykinn, varð hann rólegri. Drottinn minn,
hérna hljóp hann eins og vitlaus maður, og hvað
var hann eiginlega að fara? Geirþrúður var heima
að baka. Hún hafði sagt það í morgun. Og reykur-
inn steig upp af reykháfnum, blár og fínn, eins og
slæða. Það var aðeins Geirþrúður, sem kynti svo
skemmtilega, að reykurinn varð svona fínn.
Hann nam staðar við birkitréð eitt og starði á
reykinn.
Hann fylgdi reyknum með augunum upp í him-
inhvolfið. Hann varð allt í einu rólegri, og nú fann
hann, að hann var þreyttur. Hann átti þennan skóg
og hér á milli trjánna ætlaði hann að slá grasið,
þegar hann eignaðist kýr. Og hérna áttu litlu
drengirnir þeirra að renna sér á skíðum á björt-
um vetrardögum. En nú — nú stóð hann hér og
honum fannst hann vera svo ungur og glaður af
því að Geirþrúður var heima.
— Þakka þér fyrir! sagði hann og benti til him-
ins. Síðan gekk hann í hægðum sínum niður birki-
hliðina.
Þegar hann kom niður að hliðinu, sá hann þá
Jens og Ingólf á akrinum. Það var eins og fætur
hans neituðu að bera hann lengra, einna líkast því
að eitthvað brysti í honum. Hann varð að hvíla
höfuðið andartak á hliðstólpanum og lokaði aug-
unum. Sársaukafull stuna leið frá honum; hin
djúpa gleði, sem áðan hafði gegnsýrt hann var allt
í einu breytt í þunga, kveljandi sorg.
Drengurinn tekur fyrst eftir Geirmundi. Hann
segir eitthvað við fullorðna manninn. Nú líta þeir
báðir á Geirmund.
— Taktu þessu eins og maður Taktu því eins og
maður! Taktu því eins og maður! — Hann gengur
á móti þeim eins og hann sé framandi, eins og þeir
væru að pæla sinn eigin akur.
— Guð blessi vinnuna! sagði hann.
— Þakka fyrir! sagði fullorðni maðurinn. Það
var eitthvað flóttalegt í augnaráði hans.
Geirmundur heldur áfram. Túnið umhverfis hann
er eins og ólgandi græn elfur, og þungur niður er
fyrir eyrunum á honum. Hann eygir óglöggt húsið í
öllu þessu græna flóði.
Dyrnar standa galopnar. Hann reikar inn fyrir,
en staðnæmist á þröskuldinum. Hann stendur þar
og styðst við dyrastafinn.
Geirþrúður lítur upp. Hún heldur, að það sé Jens.
Það er bros á heitu andliti hennar, þegar hún lítur
upp.
Framhald.