Heima er bezt - 01.12.1955, Síða 11

Nr. 12
Heima er bezt
363
þær niðri í sveitinni“. Ég lét mér
þetta að kenningu verða og hóf
matreiðsluna, þó hálf óánægð
með að geta ekki taorið þeim kjöt,
en með sjálfri mér vissi ég að
ekki var margréttað á borðum
hjá almenningi, sízt þegar leið
að vordögum. En svo ætlaði ég
að gugna við að bera á borðið,
og fór fram á það við Sigríði að
hún gerði það fyrir mig, en fékk
sömu svör og áður, og fannst mér
þá gamla konan vera dálítið af-
undin.
Allt tókst þetta slysalaust og
var ekki að sjá annað en að gest-
irnir væru ánægðir, ekki sízt
þegar þeir sáu stóra brennivíns-
pelann á borðinu. Þegar þessir
lítillátu menn kvöddu mig með
þakklæti fyrir frammistöðuna
og kysstu mig eins og siður var,
þá var eins og þungum steini
væri af mér létt. Pétur sambýl-
ismaður okkar sagði við mig á
eftir, heldur glettnislegur: „Ég
hélt, að karlarnir ætluðu að
kyssa þig upp til agna, Gudda
mín.“ Nú var ég orðin borubrött
og svaraði honum, ekki laus við
dálítinn reiging: „Þeir hefðu þá
þurft að standa við meira en
stund úr degi, því ekki er ég svo
lítil.“ Þá hló karlinn og var hinn
ánægðasti.
Uppboð var haldið í Hrúta-
tungu snemma þá um vorið og
voru seldar þar fáeinar kindur.
Faðir minn fór á þetta uppboð.
Þegar hann kom heim aftur, var
hann orðinn alráðinn í að
„hætta þessu hokri“, eins og
hann orðaði það, og setja allt á
uppboð. „Það fór svo geysihátt
á uppboðinu þarna, Tunguféð."
Okkur öll setti hljóða við þessa
ákvörðun hans, við töldum víst,
að það yrði áfram eins og hefði
verið, því okkur féll svo vel í
sambúðinni. Hann var inntur
eftir, hvað hann ætlaðist sjálf-
ur fyrir. „Ég fer að Tannstaða-
bakka og verð vinnumaður hjá
Einari; hann álítur, að þetta sé
það langbezta fyrir mig. Einar er
svo góður vinur minn, að hann
ráðleggur mér ekki annað en
heilt.“ „Ætli þann gamla langi
ekki til að fá þig til að snúast í
kringum rollurnar sínar?“ skaut
Pétur inn i. Sú varð líka raun-
in á.
Uppboðið fór fram litlu síðar.
Þann dag var kalsaveður og
norðanstormur. Faðir minn lét
allt sitt, bæði dautt og lifandi,
á uppboðið. Ég innti hann eftir,
hvort hann ætlaði ekki að halda
eftir nokkrum ám sér til gam-
ans, en hann tók því fjarri. „Þær
una ekki þarna úti við sjóinn, og
það kostar fyrirhöfn og erfiði að
snúast við þær.“ Sjálfsagt hefur
þetta verið rétt hjá honum. Ég
skipti mér þá ekki meira af
þessu, enda var ekki laust við,
að dálítil þykkja sæti í mér við
hann út af þessari ráðabreyttni
hans. Hann fékk gott verð fyr-
ir féð, eftir því sem þá var talið.
Ég tímdi ekki að selja þær 4 ær,
sem komu í minn hlut, en leigði
þær fátækum manni, með
tveggja krónu leigu fyrir ána á
ári. Það var hæsta leiga þá, því
venjulega fram að þeim tíma
voru ær leigðar fyrir 1.50, en á
þessu hafði ég þó skaða mikinn.
Nú var enginn ótti í mér að
taka á móti „axjóns“-körlunum;
mér hefði staðið á sama þótt það
hefði verið sjálfur kóngurinn,
svo stálslegin var ég orðin. All-
ir fengu þeir kaffi, þegar þeir
komu, og svo þegar dálítið var
liðið á uppboðið, bað pabbi mig
að hita kaffi fyrir þá þremenn-
ingana; þeim væri kalt, sérstak-
lega Ásgeiri við bókunina. Mér
hugkvæmdist að baka pönnu-
kökur. Þegar ég kallaði á þá, sá
ég, að Ásgeir var að berja sér;
hann var heilsuveill og þoldi
illa kulda, en hresstist vel við
kaffið. Einhversstaðar gróf ég
upp pelann góða og hvatti þá til
að láta vel út í kaffið, svo að
þeim hitnaði af því, og sá ég, að
þeir fylgdu mínum góðu ráðum
og varð ég giöð við.
Litlu síðar fór pabbi í vistina
að Tannastaðabakka til Einars
Skúlasonar gullsmiðs; það var
fyrir áeggjan hans, að hann lét
allt frá sér og hætti sjálfstæðu
lífi; hann hefur ef til vill verið
orðinn þreyttur á þessu búhokri
og lái ég það honum ekki Sjálf-
sagt hefur það af góðri mein-
ingu verið gert að vissu leyti, en
það var samt misráðið, eins og
reyndin varð síðar.
Móðir mín var búin að biðja
mig að fara til systurdóttur
sinnar, Elinborgar, sem var bú-
sett vestur í Eyrarsveit, eftir
beiðni frá henni. Mér var þetta
þvert um geð, en vildi þó verða
við beiðni móður minnar. Því
var það, að maður hennar, Guð-
mundur Atanasíusson, kom litlu
síðar að sækja mig. Hann var
maður miðaldra og vel á sig
kominn, þrekvaxinn, með skegg-
kampa mikla á vöngum. Hann
var víst allvel að sér, eftir því
sem bændur voru þá, því oddviti
var hann í hreppi sínum.
Nú yfirgaf ég sveitina mína í
fyrsta sinn á ævinni og lagði út
á nýjar brautir sem fáfróður
heimalningur. Ekki var ég nema
eitt ár fyrir vestan, en þótt vist-
in yrði ekki lengri, þá kynntist
ég mörgu misjöfnu þar, sem ef
til vill væri frásagnarvert, en ég
kom aftur auðugri af reynslu og
þekkingu á lífinu.
Kímnisögur
Mamma Kalla hefur eignazt
tvíbura og þegar Kalli kemur
heim, segir hann frá þvi, að
hann hafi fengið frí úr skólan-
um daginn eftir.
„Jæja, drengurinn minn,“ seg-
ir pabbi hans. „Þú hefur þá sagt
kennslukonunni frá tvíburun-
um.“
„Nei, aldeilis ekki,“ svarar
Kalli. „Ég hef bara sagt henni
frá öðrum þeirra, hinn læt ég
bíða þangað til í næstu viku,
skilurðu?“
Mac Gregor frá Glasgow skil-
ur ekkert í sjálfum sér að hafa
farið að kaupa happdrættismiða
af góðgerðafélaginu. Hann sá
strax eftir því, en þá var of seint
að iðrast, skeð var skeð og hann
er einum skildingi fátækari.
Hálfum mánuði síðar kemur
einn af forstöðumönnum góð-
gerðafélagsins til Mac Gregors
og segir:
„Ég óska yður til hamingju,
Gregor! Þér hafið unnið tvær
milljónir punda, lífrentu og
fallegan hund!“
„Þökk fyrir, það var nú á-
gætt,“ svaraði Mac Gregor. „En
hver haldið þér að eigi að borga
hundaskattinn, góðgerðafélagið
eða ég?“