Heima er bezt - 01.03.1957, Blaðsíða 8

bregða sér frá. Hún biður mig að afsaka augnablik. Á
meðan lít ég í kringum mig í lítilli en fallegri stofu
þeirra hjóna. Kjallaraíbúð getur líka verið snotur, þeg-
ar góður smekkur og snyrtimennska ræður þar ríkjum.
Ég blaða í gegnum myndasafn Bryndísar í þeim til-
gangi að fá nokkrar myndir lánaðar. Mér finnst safnið
í rauninni minna en efni standa til, en fæ þá skýringu
síðar, að Bryndís safni lítið myndum af sjálfri sér. Aftur
á móti fræðir hún mig á því, að hægt muni að fá eitt-
hvað lánað hjá tengdamóður sinni eða mömmu.
— Ætlarðu að halda leikstarfinu áfram?
— Já, það ætla ég að gera, ef það er hægt og þeir
vilja hafa mig þarna í Þjóðleikhúsinu. Það er nú einu
sinni svona, að þegar maður er búinn að taka bakter-
íuna, þá getur maður ekki hætt.
Efst, til vinstri: Bryndis Pétursdóttir og
Róbert Arnfinnsson i leikritinu „Dular-
fulla brosið“ 1957.
Til hægri: Ur leikritinu Piltur og stúlka.
Að neðan: Hjónin Bryndís Pétursdóttir
og Örn Eiriksson með syni sína i lautar-
túr.
i