Heima er bezt - 01.12.1957, Qupperneq 15

hálf 3. Storminn og regnið hafði ég á hlið, og var það
bót í máli. Var nú ekki um annað að gera en duga sem
bezt, meðan ég entist til að vaða krapið, en það var
víða í kné og enn meira. Þannig gekk ferðin all langt
út á heiðina. Var ég þá orðinn dálítið þreyttur, svo að
ég brá mér út af veginum og settist á vörðubrot, sem
þar var rétt hjá, til að láta síga svolítið úr mér. En ég
hafði ekki setið lengi, er ég heyri einkennilega suðu
skammt frá mér, og er ég lít upp, sé ég hvar heljar-
mikið vatnsflóð brýzt fram á milU holtanna og stefnir
á veginn rétt fvrir utan mig.
Ég þýt á fætur og hleyp í mesta ofboði út á veginn
og hugsa mér að komast sem lengst, áður en flóðið
næði veginum. Hleyp ég nú eins og ég hefi orkuna til,
og sé ég nú, að flóðið rífur með sér snjóinn og hleður
honum upp í garða, og eftir litla stund skellur það á
veginum. En þá var ég kominn svo langt, að ég lenti
utar en í því miðju, en svo var þó straumþunginn mik-
ill, að ég átti fullt í fangi með að standa og studdi mig
því fast á stafinn minn. Kom sér vel, að hann var sterk-
ur og með góðum broddi. Vatnið beljaði þarna fram í
kringum mig, og reyndi ég að halda mig á miðjum veg-
inum, því ekki langaði mig til að fara útaf honum.
Var þá óvíst, hvernig fara mundi, því ekki mátti dýpka
meira á mér en orðið var, þar sem ég stóð næstum í
klof í krapi og vatni.
Ekki gafst mér langur tími til umhugsunar, og varð
nú að reyna að komast út úr þessu sem fyrst, og heppn-
aðist mér það um síðir, og þeirri stundu varð ég feginn,
er ég fann að ég stóð í þurrum snjó. En er ég leit til
baka og sá vatnið belja þarna áfram, var ekki hugsan-
legt að snúa aftur, þótt allt yrði ófært, sem eftir var
leiðarinnar.
Þetta var þá fyrsta brúin, sem brotnaði að baki mér.
Var mér því engrar undankomu auðið, ef svo illa revnd-
ist. En meðan ég gat staðið á fótunum, varð ég að halda
áfram, en þeir voru illa teknir að kólna. Ég átti eftir að
fara yfir Þórðargil, en ég vonaði, að það væri ekki
hlaupið fram. Það reyndist þó eitthvað annað, því
löngu áður en ég komst þangað, heyrði ég fossniðinn,
svo ekki var um að villast.
En nú voru brotnar brýr að baki mér, svo að til-
gangslaust var að snúa aftur. Loksins komst ég að gil-
inu, en þar var ekkert fagurt um að litast. Vatnið rann
þar á stóru svæði ofan á snjónum og myndaði háa
straumröst í miðjunni, en rétt neðan við veginn mætti
það einhverri viðspyrnu og spýttist vatnið þar hátt í
loft upp, svo það var allt annað en árennilegt að fara
þarna yfir. En hvað átti ég að gera? Ég sá engin önnur
ráð en að reyna að komast þarna yfir.
Ég lágði svo á stað, en brátt fann ég, að þetta ætlaði
að verða mér ofraun, því þegar ég kom þangað sem
straumurinn var mestur, gat ég ekki staðið á móti hon-
um. Tók mig nú að hrekja undan, og hvernig sem ég
reyndi að veita viðnám, stoðaði það ekkert, ég barst
með straumnum niður fyrir veginn og lenti í svelgn-
um, þar sem vatnið spýttist hátt í loft upp. Þar stóð ég
í klof í vatni, og auk þess gusaðist það yfir mig.
Mér fannst lítið varið í að fá yfir mig þetta ískalda
steypibað, þar sem ég þóttist orðinn nógu blautur áður,
þótt þetta bættist nú ekki við. Hleypti ég því í mig
hörku og tók að pikka spor í ísinn, sem lá undir
allri krapastorkunni, og 'reyna þannig að feta mig út úr
þessu syndaflóði, og eftir allmikið svaml og sull komst
ég loks til sama lands aftur. Var ég nú orðinn illa til
reika. Vatnið rann niður um mig allan, ég skalf af
kulda, og fæturnir voru alveg kaldofnir. Nú sá ég, að
þarna var mér lokuð leið, og varð ég því að reyna
annars staðar. Datt mér í hug að ganga uppmeð flóð-
inu til að athuga, hvort þar væri ekki betra, en ekki var
svo að sjá. Hélt ég nú samt áfram, unz ég kom að
dálítilli lægð, þar sem straumurinn virtist minni, og var
því ekki um annað að gera en að reyna að komast
þarna yfir.
En nú var komið náttmyrkur, og sást því ekki vel,
hvað vatninu leið, en samt lagði ég útí flóðið, því ekki
var um annað að gera en reyna að halda áfram, meðan
ég gat staðið á fótunum. Yfir komst ég, en illa var
ég til reika, þegar ég kom uppúr. Mér fannst máttur-
inn vera tekinn að minnka, og kuldinn farinn að ganga
allnærri mér. Reyndi ég nú að beina huganum sem
mest frá sjálfum mér, en það tókst síður og varð mest
allt eintómt rugl og vitleysa. Ástandið var heldur ekki
gott. Fætur dofnir uppað hnjám, og hendur litlu betri,
svo að ég gat varla haldið á stafnum.
En áfram varð ég að halda. Ég hélt nú niður aftur
á þjóðveginn, en var alltaf að detta, því ég fann ekki
til fótanna. Tók ég nú að hugsa um, hvort þetta myndi
nú verða mín síðasta ganga yfir heiðina, og þótti mér
það all ömurleg tilhugsun, þar sem líf stúlkunnar litlu
væri sennilega í veði, ef ég gæfist upp. En það var
einmitt sú tilhugsun, sem öllu öðru fremur hvatti mig
til að halda áfram.
Mér vannst gangan betur, er á þjóðveginn kom, því
snjór var þar grynnri, og víða farið að blána fyrir
honum. Hægt og bítandi staulaðist ég áfram eftir veg-
inum, unz ég kom að Sæluhúsinu, en þá var heiðin vel
hálfnuð. Illviðrið var nú alveg hroðalegt, en nú var
þó bót í máli, að ekki þurfti að óttast flóð eftir þetta,
því að heiðin var svo flöt. Einn lækur var þó eftir enn,
sem yfir þurfti að komast, en hann var niður undir
byggð, og óvíst hvort fær væri, því að í leysingum
varð hann oft algerlega ófær.
Ég opnaði Sæluhúsið og gekk inn, en þar var nú
heldur dimmt og draugalegt. Ekki gat ég kveikt á
eldspýtu, því þær voru allar orðnar ónýtar af bleyt-
unni. Ég settist þar á bekk og reyndi að ná af mér bak-
pokanum, en það ætlaði nú ekki að ganga vel. Þó heppn-
aðist það að lokum. Með tönnunum leysti ég frá pok-
anum og fór svo að kanna innihaldið, og það var nú
ekki beinlínis lystilegt: brauð og bréf allt í sóðalegri
kássu, gegnsósað af bleytu. Ég náði samt einum bita
og stakk honum upp í mig, en það reyndist þá nær
eintóm, rennblaut bréfaklessa og fékk því að fara í
gólfið. Varð mér nú ljóst, að ætti ég að njóta nokkurs
matarbita, yrði ég að éta einnig umbúðirnar, og það
Heima er bezt 399