Heima er bezt - 01.12.1957, Blaðsíða 28

Jóhönnu, en það sýndi þó, að henni var mikið niðri
fyrir.
„Eigum við ekki að tala við frænku?“ sagði hún síð-
an hljóðlega.
Þær gengu svo þögular niður, og Jóhanna gekk hreint
til verks og viðurkenndi fyrir frænku sinni, að þær sæju
báðar mjög eftir framkomu sinni, og viðurkenndu í
einu og öllu, að hún hefði rétt fyrir sér. Hún spurði
svo, hvort frænka vildi vera svo góð og fyrirgefa
þeim.
Þá kyssti Miet frænka báðar stúlkurnar, sem voru
nær gráti af blygðun. Hún þerraði tárin úr hvörmum
þeirra, og þær þorðu nú aftur að líta framan í hana.
Báðar höfðu stúlkurnar lært af þessu, og þessari
reynslu sinni gleymdu þær aldrei. Þær voru svo aðra
viku til, eins og áætlað hafði verið, og þær fóru heim
þakkiátar og glaðar yfir því að hafa getað bætt fyrir
brot sitt fyrri vikuna.
Nokkrum sinnum skrifaði Lilja Miet frænku, sem
ef til vill þóttist ekki geta kennt henni bókleg fræði
eða fagra framkomu, en hún gat kennt henni og öðr-
um margt annað gott, og þess vegna mat Lilja þessa
öldruðu frænku Jóhönnu, því meira, sem hún kynntist
henni betur.
IX.
Leikfélagið.
Leikfélagið hafði samlestrarkvöld hjá einum menhta-
skólakennaranum, en þar bjuggu nokkrir vinir An-
drésar.
Stúlkurnar höfðu beðið hver eftir annari, og komu
nú allar í einum hópi. Þær voru: Nanna, Lilja, Cora
Berends og Maud, sem átti að leika eitt hlutverkið, og
svo Jenný, sem átti að minna á. Fósturforeldrar hennar
höfðu ákveðið að leyfa henni að taka þátt í þessu,
þar sem líka þetta var í sumarleyfinu. „Enn gerast
kraftaverk,“ sagði Jenný* þegar hún sagði skólasystrum
sínum frá ákvörðun fósturforeldra sinna. Jóhanna var
líka í hópnum. Þeim Lilju og Jóhönnu var heilsað með
mikilli viðhöfn og húrrahrópum. „En hvað þið hafið
verið lengi í burtu. Hafið þið skemmt ykkur vel?“
Jóhanna og Lilja litu hvor á aðra brosandi, og sögð-
ust hafa skemmt sér ágætlega, og Lilja bætti við:
„Frænka Jóhönnu er alveg ágæt, og þau hjónin gerðu
allt, sem þau gátu, til að skemmta okkur.“
Jóhanna leit til hennar, þakklát og brosandi, og svo
var ekki talað meira um það.
„Heyrðu, Jenný! Mikið hefur þú vondan hósta,“
sagði einn af piltunum.“
Jenný viðurkenndi það hóstandi og sagði: „Já, ég hef
ofkælzt. Hugsið ykkur! Ég datt í vatnið. Jú, það er
alveg satt. Þetta var á bak við kornmylluna, óþverra
tjörn, fordjúp, eins og þið vitið. Ég var þarna á ferð
á reiðhjóli Jóhönnu, en ég er ekki vön á hjóli, og
hjólið slingraði, ferðlítið á götunni. Þar var hunda-
þvaga á götunni, og ég varð að fara af hjólinu. Þegar
ég var laus við hundana, ætlaði ég á bak aftur, en
hjólið er svo stórt, að ég komst ekki upp í hnakkinn.
Þá safnaði ég saman nokkrum steinum og hlóð dálitla
vörðu, til að nota sem bakþúfu. Um leið og ég snarað-
ist í hnakkinn, hrundi varðan, og hjólið brunaði af stað.
Nú er bara að nota „pedalana“, hugsaði ég. Þá er allt í
lagi. Ég steig og steig, en stýrið var eitthvað svo skrítið,
og sveif ýmist til hægri eða vinstri. Ég missti alla stjórn
á hjólinu og steyptist út í vatnið. Ég hljóðaði ekki,
af því að ég vissi að enginn heyrði til mín, en sem
betur fór, kunni ég að synda og náði brátt til lands.
Mér þótti þetta verst vegna hjólsins, og líka var ég
að hugsa um það, þegar ég var að svamla í vatninu, að
ég var nýbúin að lita gráa kjólinn minn svartan.
Framhald.
Hvað ungur nemur
Fiamh. af bls. 408. —---
Hvílík augu! Ekkert barn hafði konungsdóttirin séð
svo fagurt. Henni fannst, sem friður, mildi og ró fylgdi
þessu augnatilliti.
„Og þetta er Messías,“ sagði Lilith.
„Þú segir það,“ svaraði konan — sama mjúka röddin.
„Hlustið nú á, hvað ég segi,“ sagði Lilith og bar ótt á.
„Ég er dóttir konungsins. Hann vill fyrirfara barninu.
Flýið úr borginni, eins fljótt og þið getið. Hermenn-
irnir koma strax í nótt. Hann Sabúlon getur útvegað
ykkur það, sem ykkur vantar. Ég má ekki vera hér
lengi, en flýtið ykkur, áður en hermennirnir koma.“
Litla, dökkhærða konungsdóttirin kvaddi í flýti en
leit um leið í augu sveinsins. Þessum augum myndi hún
aldrei gleyma!
Hún komst heim til sín og inn, án þess að nokkur
yrði hennar var.
Hóseal svaf vært, og Nóun sat við rúmið.
Rétt þegar Lilith var að leggjast fyrir, heyrði hún að
brynjaðir hermenn gengu í flokkum fram hjá höllinni
á leið til Betlehem. — Þeir ætluðu að framkvæma skipun
konungsins.
En áður en hermennirnir náðu til Betlehem, hafði
Sabúlon hjálpað þeim Jósef og Maríu að búa sig út og
fylgt þeim út fyrir borgarhliðin, áður en þeim væri
lokað. — Þau voru sloppin úr greipum Heródesar kon-
ungs.
Sagan segir, að Lilith hafi seinna hneigzt að kenning-
um Jesú og verið ein af konunum, sem fylgdu honum
á krossgöngunni. En Hóseal litli varð einn af lærisvein-
um hans.
Ég óska öllum lesendum gleðilegra jóla!
Stefán Jónsson.
412 Heima er bezt