Heima er bezt - 01.02.1958, Qupperneq 13

VILLAN 1 KJALHRAUNI 1916
eftir Ingvar Pálsson, Balaskar&i
(Niðurlag)
f T i r þessu á þá að vera sunnan hríð,“ segir
Stefán við mig.
„Já, eftir þessu,“ anza ég. „En Stebbi, eigum
við. ekki að fara eftir okkar áttum, ef þeir ætla
að fara einhverja andskotans vitleysu?" spyr ég. „Jú, ég
er til í það, bara foringinn leyfi það.“ „Þá höfum við
það eins og Sigurjón, förum án hans leyfis,“ svara ég.
Svo kallaði gangnaforinginn aftur til okkar: „Er ekki
Sigurjón á Rútsstöðum hér.“ „Nei! Hann hélt áfram
við Oddnýjargil,“ svaraði ég. „Fór hann við Oddnýjar-
gil, og eru kannske fleiri farnir,“ anzar hann.
Svo var farið að telja mennina, og reyndust þeir vera
allir, nema Sigurjón.
Þar næst mælti Sigurður svo fyrir, að kindurnar
skyldu skildar eftir, en allir mennirnir skyldu halda
hópinn. „En í hvaða átt á að fara,“ spyr ég. „Við
förum í þessa átt,“ sagði Sigurður og benti suðaustur
í Hraunið. „Megum við Stebbi Þorkelsson ekki fara
okkar leið, eftir okkar áttum“ spyr ég. „Nei! Ég fyrir-
býð hverjum einasta manni að yfirgefa okkur hina.
Eitt skal yfir alla ganga, hvernig sem fer“, sagði Sig-
urður og var all-reiður. Næst skipaði hann okkur að
taka hesta og fylgja sér eftir. Sigurður tók stefnuna
suðaustur Hraun, og hver af öðrum á eftir honum. En
við Stefán Þorkelsson létum okkur hægt og biðum með
að fara á bak. Segi ég þá við Stefán: „Jæja, hvað eigum
við að gera, Stebbi“. „Ætli við verðum ekki að fylgja
foringjanum, hvaða bölvaða vitleysu sem hann fer,“
anzar Stefán.
Var nú haldið austur Hraunið, og þó meira til suð-
urs. Ekki get ég skilið það enn í dag, að við skyldum
ekki slasa hestana, því allar sprungur voru fullar af
fönn og hestarnir steyptust ofan í þær, en flestir teymdu
þá. Að vísu sást blæða úr stöku fæti, en ekki man ég
eftir að neinir heltust að ráði. í þessa átt var haldið á
annan klukkutíma. „Ég hygg, að við höfum verið
komnir allt austur að hraunköntum, þegar stanzað var
næst. En þá var þvervent að nýju, og var nú haldið í
norðvestur eftir hrauninu, sem ekki hefur tekið skemmri
tíma. Komum við þá loks vestur úr því á uppþornuð
leirflög. Þar var stanzað. „Hvar heldurðu að við séum
nú, Ingvar?“ kallar Sigurður til mín. Ég var kominn á
fremsta hlunn með að svara honum ekki. En þó, fyrr
en ég vissi af var ég búinn að svara: „Ég hefði haldið,
að nú værum við á Éeirunum suður af Tjarnardölunum.
Ef svo er, þá ætti nú að vera skammt á Hveravelli, og
komið þið þá.“ Síðan sté hann á bak og hélt á undan
norðaustur í Hraun. Ég hélt mig næstan honum, og var
nú nokkuð. ánægður með stefnu hans, en hins vegar
hafði ég hugsað að hann þyrfti að slá meira til norðurs.
Alltaf var hríðin hin sama. Dimmviðri af ofanhríð og
skafhríð, en ekki beint harðneskja. Sigurður var á að
gizka um 10 metrum á undan mér, og svo hver af öðr-
um. Allt í einu kallar hann til mín: „Finnurðu ekki
lykt.“ „Nei, ég fann ekki lvkt.“ „Nú finn ég lykt af
hverunum,“ segir hann, „og nú stefnum við á móti
veðrinu.“ Eftir litla stund komum við á Hveravelli.
Allur mannskapurinn laust upp fagnaðarópi, er Hvera-
vellir voru fundnir. Þarna var áð. Autt var í kringum
hverina, og í brekkunni fyrir norðan þá höfðu hest-
arnir nokkra snöp. Allir voru nokkuð hressir, og sumir
tóku sér matarbita, einkum þeir, sem fljótlega náðu til
hans. íMarka-Leifi var einn okkar félaga, og kom nú
til mín og bauð mér hoffmannsdropa, og segir um
leið :• „Alveg hafðir þú rétt fyrir þér, Ingvar, alltaf
hefur þú verið réttur í áttum.“ „Nú held ég að bezt
væri fyrir Sigurð að láta tjalda hér, svo við villumst
ekki meira,“ anza ég. „Já, alveg sjálfsagt. Alveg sjálf-
sagt,“ anzar Hjörleifur. Svo fór hann beint til Sig-
urðar og segir: „Hér ættum við að tjalda, Sigurður.
Ingvar segir það, Ingvar segir það.“ „Mér er andskot-
ans sama hvað Ingvar segir,“ anzar Sigurður. „Ég læt
ekki tvítugan ungling ráða fvrir mér. Þó bundið væri
fyrir augun á mér, skyldi ég rata í áfanga við Seyðisá
úr þessu.“
Svo skipaði hann mönnum að taka hesta sína og
halda vel hópinn og fvlgja sér fast eftir. Einhvern bað
hann fyrir trússahest sinn, en reið rauðblesóttum hesti
ötulum, sem altaf var nefndur Foringja-Blesi.
Svo lögðum við upp frá Hveravöllum. Ég var næst-
ur honum með Þröst og Þumal, sem alltaf reyndust jafn
ötulir, og eins þó að væri í veðrið að sækja. Frá Hvera-
völlum, norður að Hvannavallakvísl, eru sléttir sand-
melar, og var nú riðið greitt. En nálega miðja vega
þar á milli er gamall árfarvegur, sem að jafnaði er þurr
á sumrum, en rennur aðeins í leysingum. Er norður
fyrir þetta drag kom, sveigði Sigurður til hægri og
reið svo yfir dragið aftur og hélt nú beint undan veðr-
inu. Snýr Sigurður sér þá við og kallar til mín: „Mér
finnst vindstaðan vera nokkuð breytileg, nú er hún
Heima er bezt 51