Heima er bezt - 01.02.1958, Síða 22

eftir snarbeygði vagninn inn í aðra umferðargötu.
Drengirnir misstu takið og fleygðust í götuna. I sama
bili bar að fólksbíl, sem mætti strætisvagninum. Hann
sá ekki drengina, fyrr en þeir þyrluðust niður í götuna.
Enginn tími var til umhugsunar. Það, sem bjargaði lífi
drengjanna í þetta sinn, var viðbragðsflýtir bifreiðar-
stjórans og það þó fyrst og fremst, að hemlar bílsins
voru í lagi.
Þetta ér hættulegur leikur, sem oft hefur valdið slysi.
Ár og vötn.
Er þá engar hættur að varast nema í fjölmenninu?
Jú, hætturnar eru alls staðar, og hver æskumaður þarf
að læra að varast þær og stofna ekki til slysa með ó-
gætni osr löobrotum.
Fyrst vil ég ræða hér slysahættuna við vötn og ár.
Allir þekkja vorleysingarnar. Snemma morguns er
áin eða lækurinn sakleysisleg í útliti, blátær og korn-
lítil. Svo líður að nóni. Veðrið er enn hlýtt, og nú er
komin „kveikja“ í ána, sem svo er nefnt. Um miðaftan
bullar áin eða lækurinn fram með vellandi straumkasti.
Mörg slys hafa hlotizt af því, að börn og unglingar
hafa ekki varazt þetta.
Allir kannast við kvæði Matthíasar um börnin frá
Hvammkoti. Kvæðið er ein fegursta perlan í íslenzk-
um ljóðum, og margir unglingar kunna það utanbókar.
Börnin voru á heimleið frá kirkju í Reykjavík, er þau
komu að læknum, sem rennur í Kópavog. Um morg-
uninn hefur lækurinn vafalaust verið lítill, en hefur
svo vaxið í leysingu um daginn.
„Eitt sá tómt helstríð og hjálpaðist af,
hin sáu guðsdýrð og bárust í kaf.“
Hannes póstnr á Núpsstað ríður Núpsvötn
i mililum vexti, en pá féllu árnar Núpsvötn
og Súla saman. Lómagnúpur i baksýn.
Allir unglingar í sveitum kannast við vorísinn. Hon-
um má aldrei treysta. Á vorköldum morgni er ísinn
gaddheldur, en að liðnu hádegi er hann eins og froða.
Þetta hefur oft valdið slysum.
Þar sem ég átti heima, rann allstór á rétt við túnið.
Snemma morguns á fyrsta sumardag fór sex ára dreng-
ur og tólf ára stúlka yfir ána til næsta bæjar. Ég var
þá átta ára. Um morguninn var áin kornlítil. Um há-
degið og fram til miðaftans var asaleysing. Heitt var í
veðri en rigningarlaust. Seinni hluta dagsins óx áin all-
mikið. Þegar von var á börnunum heim aftur, var haft
eftirlit með því, hvenær þau kæmu að ánni. Eitthvað
var þó litið af þeim um stund, og fyrr en varði voru
þau kornin að ánni og stefndu að vaðinu. Þar hafði
áin verið örgrunn um morguninn. Skipti það engum
togum, að þau lögðu hildaust út í ána, og hlaupið var
heiman frá bænum á móti þeim. Börnin tóku ekkert
eftir því að áin hafði vaxið. Ékki voru þau komin nema
skammt út í ána, þegar snardýpkaði. Straumurinn skall
á upp á mitt Iæri. Börnin höfðu leiðzt og ultu nú bæði
í ána, og straumurinn hreif þau með sér og velti þeim
eins ,og* kefli á undan sér. Ég horfði á þetta en gerði
,60 Heima er bezt