Heima er bezt - 01.02.1958, Síða 28

að verða eins mikil búkona og þú ert sjálf,“ sagði Rósa
hlæjandi.
„Ef þú hefur ekkert lært af mér þessi átján ár, sem
við höfum verið saman, þá held ég að þú bætir ekki
miklu við, þó að ég yrði einu ári lengur,“ sagði móðir-
in í þessurn nýja, óþekkjanlega málrómi.
„Jú, nú ætla ég að fara að taka eftir, hvernig á að
búa. Ég er nefnilega að hugsa um að fara að trúlofa
mig. Kannske þegar búin að því,“ sagði Rósa kafrjóð.
Karen svaraði: „Ég þykist sjá það.“
„Veiztu það, mamma? Eiginlega hélt ég, að þú hefðir
aldrei tekið eftir því. Það gerðist ekki — ja, svona fyrir
alvöru — fyrr en hann flutti mig til skips í haust.“
„Jæja, en þú varst ekkert að hafa fyrir því að segja
mér frá því.“
Hún þagnaði snögglega. Hún hafði ekki verið hrein-
skilin sjálf og mátti því ekki álasa dóttur sinni.
„Hann vildi það ekki,“ sagði Rósa.
Það brá fyrir köldu brosi á vörum maddömunnar.
„Svo hann vildi það ekki,“ sagði hún.
„Mér þykir svo vænt um hann, mamma, hann er svo
indæll,“ sagði Rósa.
„Það er ágætt! Bara að þið eigið saman. Þá ætti ég að
vera ánægð.“
„En þú mátt ekki fara burtu, mamma. Ég á eftir svo
margt að læra.“
„Þú hlýtur að læra það í skólanum, og svo kemur
þetta með tímanum. Ekki kunni ég mikið til búskapar,
alin upp við sjó og í kaupstað.“
Kristján kom inn og bauð góðan daginn.
„Viltu ekki, að læknir komi til þín, Karen?“ spurði
hann, hálf-hikandi.
Yfirlætissvipurinn var horfinn af honum. Hann stóð
þarna eins og hálf-feiminn krakki sem veit, að hann
hefur unnið til þess að vera sneyptur.
„Þakka þér fyrir,“ svaraði þessi sama óþekkta, kalda
rödd, sem hafði talað til Rósu þennan morgun. „Það
er engin þörf á að fara að hafa fyrir því. Mér batnar
sjálfsagt fljótlega."
„Hvaða fyrirhöfn er það, góða mín, þar sem hestur-
inn er á járnum og færið eins og það bezt getur verið.“
„Ég á ekki við það í dag að minnsta kosti,“ svaraði
hún í viðfelldnari tón.
Það var eins og honum létti fyrir brjósti. Hann sneri
máli sínu til Rósu, sem brosti blítt til hans.
„Er ekki frökenin eftir sig?“ spurði hann og brosti
til hennar en lét ekki móður hennar sjá það. „Þetta var
nú svei mér skemmtilegt ball. Ég er hissa, hvað fólkið
hérna kann þó að dansa.“
„Ég er ekki vitund eftir mig,“ sagði Rósa. „Ég er
viss um, að ég gæti dansað í allt kvöld og alla nótt líka.“
Kristján fór fram brosandi og sendi henni koss af
fingri, þegar hann var að loka hurðinni.
Húsmóðirin var fjóra daga í rúminu, en svo fór hún
að hugsa um sín vanalegu störf, en hún var breytt, bæði
hvað útlit snerti og framkomu. Hún var ergileg og
kaldranaleg við stúlkumar, hvað lítið sem þær gerðu
og henni féll ekki í geð. Þær þóttust vita, að hún væri
sárlasin. Að minnsta kosti hafði hún víst litla matar-
lyst. Það var siður að bera á borð fyrir hana og ráðs-
manninn inni á skrifstofu prestsins sáluga. Þar höfðu
þau setið og ræðzt við um búskapinn í einlægni og
vinsemd. Nú var það Rósa, sem borðaði þar. Hún flögr-
aði syngjandi um bæinn allan daginn, milli þess sem hún
spilaði á orgelið. Ráðsmaðurinn þurfti oft að fara inn
til hennar. Stundum tók hann þá lag, en hún spilaði
undir. Vinnukonurnar litu kankvísar hver til annarrar.
„Það hlýtur að vera gaman fyrir þau að geta sungið
og spilað saman,“ sagði Óla, sem var vngst af stúlkun-
um. „Það er bara það versta, að maddaman getur aldrei
hvílt sig í hægindastólnum prestsins, eins og hún var
vön að gera. Hún forðast að koma inn í skrifstofuna.“
Geirlaug hastaði á Ólu. „Hvað á þetta þvaður að
þýða,“ sagði hún. „Hún leggst undir sæng, ef hún þarf
að hvíla sig. Það sýnir, hvað hún er lasin, þó að hún
píni sig á fótum.“
Rósa óskaði þeSs oft á dag, að hún þyrfti ekki að fara
í skólann aftur. Það væri svo gaman að vera komin heim.
„En finnst þér nú samt ekki skyggja talsvert á, að
móðir þín skuli vera svona lasin,“ sagði Geirlaug. Henni
þótti nóg um gleðibraginn, sem var á þessu eftirlætis-
barni.
„Hún verður ekki lengi lasin, vertu viss,“ svaraði
Rósa. „Um sólskin kvað fuglinn, hann sá hvergi skúr,“
bætti hún við syngjandi og fór inn til að spila þetta fal-
lega lag á orgelið.
„Bara að aldrei komi neitt skip,“ hugsaði hún.
Rétt eftir þrettándann kom skip á Éyrina. Það var
á suðurleið.
„Mamma, þarf ég nokkuð að fara? Mér þykir svo
miklu skemmtilegra að vera hérna en á skólanum,“
sagði Rósa.
„Láttu engan heyra svona lagað. Það væri nú skárra,
ef þú lykir ekki við skólann,“ sagði móðir hennar.
Þá var ekki um annað að gera en fara. Hún var vön
að kveðja móður sína kjökrandi, ef hún fór burtu, svo
vænt þótti henni um hana. En nú var hún eitt sólskins-
bros, þegar hún margkyssti hana og sagðist ætla að vera
ósköp viljug að skrifa, og svo bað hún hana að láta
sér batna fljótt, þetta væri ekkert útlit á henni.
Þegar hún var komin út fyrir túnið, sneri hún hest-
inum við og veifaði heim á hlaðið til móður sinnar og
allra stúlknanna.
„Blessað barnið mitt,“ andvarpaði Karen í huganum.
„Það var sælla að kveðja hana grátandi. Þá gat ég þerr-
að af henni tárin. Nú átti annar alla hennar ást og hug
og hjarta.“ Hún var búin að missa barnið sitt. Hvílík
forlög.
Kristján hafði fylgt kærustunni út á Eyrina og kom
með kveðju frá henni aftur. Móðir hennar þakkaði
honum fyrir að bera hana heim til hennar, en spurði
hann að öðru leyti ekkert um, hvort skipið myndi hafa
langa viðdvöl eða hvort það hefði verið farið, þegar
hann fór úr kaupstaðnum. Það var eins og hún gæti ekki
minnzt á hana við þennan mann, sem hafði tekið frá
henni allar hennar glæstustu framtíðarvonir og bamið
66 Heima er bezt