Heima er bezt - 01.02.1958, Blaðsíða 35

181. Hansen segir að lokum frá því, að
hann fór heim næstu nótt, en þangað
kom svo Perlberg bálreiður og skamm-
aði hann fyrir að hafa ekki skilað barn-
inu til kerlingarnornarinnar, eins og
ákveðið var.
182. „Þú hefur svikið loforð þitt! Og
gáðu nú bara að þér! Ef þú segir ekki
strax, livar barnið er niðurkomið, kæri
ég þig fyrir lögreglunni," hvæsir Perl-
berg. Hansen er samt ákveðinn og segist
aldrei muni ljósta upp leyndarmáli sínu.
183. Perlberg verður viti sínu fjær af
bræði og ræðst á Hansen, en hann er
miklu sterkari og er Perlberg ofurefli,
og því lýkur þannig, að hann fleygir
Perlberg út á hlað.
184. Hansen flýtir sér nú að ganga frá 185. Þegar Hansen kemur loksins heim 186. Hansen asetur sér samt að leita
dóti sínu, og án þess að bollaleggja aftur — og hefur stöðugt verið þjáður af uppi barnið. En þar sem hann grunar,
nokkuð frekar um framtíð sína, sætir samvizkubiti — þá fer hann beina leið að Perlberg muni hafa snuðrað uppi
hann fyrsta tækifæri og ræður sig sem þangað, sem hann skildi barnið eftir verustað barnsins, tekur hann sér fyrir
kyndara á eimskip, sem er að leggja af forðum. En nú býr þar ókunnugt fólk. hendur að njósna um þennan samvizku-
stað. Þar er hann næstu sex árin. lausa lögmann. ..
187. Á þessa leið lýkur bréfi Hansens.
„Hansen hefur ef til vill falið bréfið í
myndinni, svo að Perlberg skyldi ekki
finna það,“ tautaði ég við Mikka.
188. Síðan fer ég þangað sem reið-
hjólið mitt er. Nú er komið að sólsetri,
og ég tel óhætt að fara aftur út á þjóð-
veginn. Og er þangað er komið, stefni
ég beint á járnbrautarstöðina.
189. Þegar þangað er komið, er orðið
svartamyrkur. En um leið og ég varpa
mér af hjólinu fyrir utan stöðvarhúsið,
finn ég að harðar krumlur læsa sig eins
og klær f öxlina á mér.