Heima er bezt - 01.05.1958, Síða 13

„Það var gott, að þú byrjaðir ekki á að skoða New
York, því að New York er ekki Ameríka. Því miður
fara margir ferðamenn, sem hingað koma, aldrei lengra,
og sjá ekki annað af landi og þjóð, eða þá að þeir
dveljast fyrst svo lengi í New York, að hún stendur
þeim fyrir hugskotssjónum, sem landið allt og þjóðin
öll, og þannig er borin út skrípamynd af þjóð vorri.“
Ef til vill hefur hann tekið fulldjúpt í árinni, en nokk-
ur sannleikur mun samt í orðum hans fólginn. New
York er alþjóðaborg öllum öðrum fremur. Hvergi er
dansinn um gullkálfinn hraðari, og hin miskunnarlausa
samkeppni markar hvern einstakling, neðan frá Wall
Street og upp til Bronx.
Dagarnir liðu óðfluga. Margt var að sjá og skoða,
og meðal annars heimsótti ég Columbia-háskólami og
landfræðifélagið The Geographical Society. Þar hitti
ég kunningja minn, sem ég að vísu aldrei hafði séð
fyrr, en við höfðum skipzt á ritgerðum um nokkur ár,
og vissum þannig deili hvor á öðrum. Heitir hann
Calvin ]. Heusser, og hefur ritað margt um gróður og
jöklahreyfingar norður í Alaska. Tók hann mér með
ágætum, og auk þess að sýna mér stofnun landfræði-
félagsins ók hann mér allvíða þar um útjaðar borgar-
innar efst á Manhattan, svo að ég fékk nokkra hug-
mynd um legu hennar.
Þá þurfti ég einnig að kaupa hitt og annað. Jóla-
sölurnar og jólaskreytingarnar höfðu nú náð hámarki
í verzlununum. í stórum sölubúðum sást nú ekkert
annað en jólaskraut og glingur til jólagjafa, og aldrei
hefði ég trúað því, að til væru önnur eins kynstur af
jólakortum og ég sá þarna. Ameríkumenn hljóta að
nota þau mikið. Gluggasýningar sumra stórverzlan-
anna voru fullkomin listaverk í sinni röð, og Ijósadýrð-
in á aðalgötunum stórkostleg, en fyrir bragðið sýndust
hliðargöturnar hálfu dimmri en ella.
Og loks rann 10. desember upp, var hann á mánu-
degi. Frost var allmikið og bjartviðri, en lítilsháttar
snjóföl á jörðu frá deginum áður, var það fyrsti snjór-
inn, sem ég sá á ferð minni. Um kl. 1 eftir hádegi vor-
um við Jóhann komnir út á Idlewild flugvöll, þar sem
við stigum fyrst á land í haust. Eitthvað fannst mér
minna til hans koma nú, og alls þess, sem þar bar fyrir
augu. Nú var næstum óþægilega kalt þar og harðla
ólíkt hitasvækjunni í haust, sem nærri var búin að kæfa
mann. Þótti okkur jafn gott nú að fá þar brennheitt
kaffi eins og ískældan svaladrykk þá. Við afhentum
farangur okkar, síðasta myndin er slitin úr vegabréf-
inu, og síðan göngum við út, reiðubúnir að kveðja
bandaríska grund, og lausir allra mála þar. Enda þótt
ánægjulegt væri, að leggja af stað heimleiðis, gat ég
ekki að því gert, að ég kenndi ofurlítils saknaðar, þeg-
ar flugvélin hóf sig á loft. Einu ánægjulegasta ævintýri
ævi minnar var að ljúka. Ævintýri, sem verið hafði
einn sólskinsdagur, og ég fann það bezt nú, hversu
óendanlega það var margt, sem ég hafði ekki séð, af
því sem hugur minn stóð til, og ég fann til ofurlítils
samvizkubits yfir, að ef til vill hefði ég getað notað
Empire State-byggingin er heesta hús jarðar,
tímann enn betur. En við vorum komnir á heimleið, og
ekki tjáði að sakast um orðinn hlut.
Klukkan var tvö, þegar lagt var af stað frá Idlewild.
Flogið var beint til Gander. Þá var að verða aldimmt að
kveldi. Þar varð nokkur dvöl. Nú var engin fyrirstaða
á því að fara í land. Enginn spurði um bólusetningar-
vottorð. Þriggja mánaða dvöl í Bandaríkjunum gerði
það víst óþarft. Kalt var þarna í veðri, jörð alsnjóa og
hríðarslitringur. Viðstaðan varð sem betur fór stutt,
enda ekkert við að dveljast, og svo var lagt af stað á
ný yfir hafið og heim.
Tíminn leið, en einhvern veginn var það svo, að ég
gat ekki sofnað. Enda var ekki áliðið eftir Ameríku-
tíma. Klukkan um 5 að morgni vorum við loks yfir
Keflavíkurflugvelli. Vélin lækkar flugið. Út um glugg-
ann sé ég, að það er hríð og stormur. Spurningin vakn-
ar um, hvort unnt sé að lenda, eða við verðum að halda
áfram til Noregs. Alltaf lækkar vélin, og svo skammt
er nú til jarðar, að ég get greint harðsporann á vellin-
um. Nú hlýtur hún að taka land. En — áður en varir
tekur vélin snöggan kipp, og stefnir nú þráðbeint upp
(Framhald á bls. 178).
Heima er bezt 159