Heima er bezt - 01.05.1958, Qupperneq 21

Ný framhaldssaga eftir
Ingibjörgu Siguráardóttur
i.
auptúnið að Sæeyri er hjúpað björtum
vetrarsnæ. Hreinleiki hans mótar umhverfið
skýrum dráttum og gæðir það kyrrðljúfum
töfrablæ.
Valur Þórðarson lögregluþjónn er nýlega kominn
að Sæeyri og tekinn þar við löggæzlu. Hann gengur
um götur kauptúnsins, hávaxinn og tígulegur, og at-
hugar vandlega allt, sem fyrir augu hans ber. Hann
er með öllu ókunnur íbúum Sæeyrar, og honum finnst
næstum ævintýralegt að vera allt í einu kominn burt
frá háværum glaumi höfuðborgarinnar, og í þetta kyrr-
láta og afskekkta kauptún, og eiga að starfa hér yfir
vetrarmánuðina. En Valur kann vel við sig á Sæeyri,
þrátt fyrir frumstæð starfsskilyrði og fábreytni hins
daglega lífs.
Frú Sjöfn, kona Snorra kaupmanns á Sæeyri, kemur
inn í eldhúsið til Ástu vinnukonu sinnar og segir glað-
lega:
— Ég verð að biðja þig, Ásta mín, að skreppa út á
Eyri, með áríðandi fundarboð fyrir kvenfélagið, þegar
þú hefir lokið því nauðsynlegasta í eldhúsinu.
— Já, ég skal gera það, frú Sjöfn.
— Ég ætla þá að Ijúka við að skrifa fundarboðið,
og þú kemur svo inn í stofu til mín og tekur það, þegar
þú -ert tilbúin að fara.
Frú Sjöfn gengur út úr eldhúsinu aftur og inn í
stofu sína. Ásta keppist við störf sín og lýkur við þau.
Svo býr hún sig í ferðaföt, sækir fundárboðið inn í
stofu til frú Sjafnar og hraðar sér með það út á Eyri.
Hún skilar því á tilteknum stað og heldur síðan heim-
leiðis aftur.
Stór drengjahópur er að leik skammt utan við aðal-
götu kauptúnsins. Þeir kasta knetti á milli sín, glaðir
og háværir, og veita enga eftirtekt stórri vörubifreið,
sem kemur á mikilli ferð niður veginn. Einn drengj-
anna sparkar knettinum yfir götuna og segir síðan við
þann minnsta í hópnum:
— Nonni, hlauptu og sæktu knöttinn!
Nonni hleypur upp á götuna, verður fótaskortur og
steypist flatur. Vörubifreiðin er þegar komin fast að
honum á fullri ferð, bifreiðastjórinn sér engin ráð til
að forða slysi. En þá skeður óvæntur atburður. Ásta
er þá einmitt komin rétt á móts við drengjahópinn, og
henni er óðar ljóst, hvað hlýtur að gerast á næsta augna-
bliki. Án þess að hugsa um afleiðingarnar, hleypur hún
að drengnum og þrífur hann upp úr götunni, en í sama
vetfangi rennur bifreiðin á hana og skellir henni í göt-
una. Drengurinn kastast úr fangi Ástu og veltur út af
vegbrúninni, en meiðist þó ekkert, og er honum borgið.
Bifreiðin stöðvast nú loks, og bílstjórinn snarast út
á götuna og gengur til Ástu, þar sem hún liggur hreyf-
ingarlaus, og segir mjög skelkaður:
— Hefirðu meitt þig mikið?
— Nei, vertu óhræddur, þetta er víst aðeins smá-
munir.
Ásta reynir nú að rísa á fætur, en getur það ekki.
Bílstjórinn stendur hjá henni, taugaóstyrkur og ráð-
þrota, og þorir ekki að hreyfa við henni. Hann biður
einn drengjanna að hlaupa í næsta hús og ná í ein-
hverja hjálp, og drengurinn hleypur af stað.
Valur lögregluþjónn er á leið niður götuna. Hann
hefír fylgst með því, sem hér var að gerast og séð
snarræði ungu stúlkunnar, og fyllst aðdáun yfir afreki
hennar. Hann hraðar sér á slysstaðinn og nemur þar
staðar hjá Ástu, þögull og alvarlegur. Hún er fótbrotin.
Hann lyftir henni mjúklega upp af götunni með sterk-
um örmum, og hún hvílir í faðmi hans. Hann lítur
niður í andlit hennar og mætir bláum, barnslegum aug-
um, tárvotum af niðurbældum sársauka. Heitir straumar
nýrra, óljósra tilfinninga fara um sál lögregluþjónsins
unga og örva hjartaslögin í breiðu og hvelfdu brjósti
hans. Og hér verður hann að sinna skyldu sinni. Hann
snýr sér að bílstjóranum og segir:
— Viljið þér gera svo vel að aka með stúlkuna tafar-
laust til læknisins?
— Já, það er sjálfsagt, svarar bílstjórinn óðar.
Valur lyftir svo Ástu inn í bílinn og sezt við hlið
hennar. Það er skammt til sjúkrahússins, óg bílnum er
ekið að dyrunum. Lögregluþjónninn ber slösuðu stúlk-
una inn í lækningastofuna og skýrir lækninum í fám
orðum frá því, er gerzt hefir.
Heima er bezt 167