Heima er bezt - 01.05.1958, Qupperneq 22

Síðan tekur læknirinn brotinn, lítinn stúlkufót í sína
umsjá og fetlar hann vandlega. Lögregluþjónninn hefir
lokið erindi sínu þar, kveður kurteislega og gengur á
brott. Bifreiðarstjórinn bíður enn fyrir utan. Valur
gengur til hans og segir:
— Getið þér sagt mér, hvar stúlkan á heima?
— Já, hún er vinnukona hjá Snorra kaupmanni.
— Þá veit ég hvar það er, þakka yður fyrir. Verið
þér sælir.
Valur gengur heim að húsi Snorra kaupmanns og
skýrir frú Sjöfn frá því, sem hefir komið fyrir vinnu-
konu hennar. Fréttin um slysið berzt óðfluga út um
kauptúnið og vekur mikið umtal.
Valur lögregluþjónn hefir fæði og húsnæði í innsta
húsinu á Sæeyri. Sigurlaug húsmóðir hans er mjög
hugþekk kona, sem hann hefir gaman af að ræða við,
og hún er líka sá eini Sæeyringur, sem lögregluþjónn-
inn ungi hefir haft nokkur kynni af til þessa.
Nú kemur Valur heim til miðdegisverðar. Hann hefir
hugsað sér að fræðast af Sigurlaugu um hagi ungu
stúlkunnar fórnfúsu, sem svo óvant og undir ömur-
legum kringumstæðum varð á vegi hans. Hann veit
ekki enn, hvert nafn hennar er, en Sigurlaug hlýtur
að þekkja hana.
Valur sezt að borðinu og snæðir miðdegisverð sinn.
Sigurlaug tekur sér sæti í borðstofunni. Hún hefir frétt
um slysið og er fyrri til að hefja máls á því en Valur.
Sigurlaug segir við hann:
— Ég var að frétta það áðan, að hér hefði orðið slys,
og legið við enn alvarlegra slysi.
— Já, það hefði vafalaust orðið dauðaslys, ef unga
stúlkan í kaupmannshúsinu hefði ekki sýnt svo frábært
snarræði og fórnarhug.
— Það var mikið lán fyrir Ástu að geta bjargað lífi
litla drengsins; en svo varð hún sjálf fyrir því óhappi
að fótbrotna. Hún mátti þó sízt við því, allra hluta
vegna.
— Á hún ekki heima hérna á Sæeyri?
— Ég veit það varla, ég tel það víst, að hún sé skrifuð
hér, annars hefir hún unnið hingað og þangað, síðan
móðir hennar dó.
— Svo móðir hennar er dáin; en faðir hennar, er hann
á lífi?
— Nei, hann drukknaði af bát héðan af Sæeyri, þegar
Ásta var á fyrsta ári. Móðir hennar vann fyrir litlu
stúlkunni sinni, meðan líf og kraftar entust, en hún dó
þegar Ásta var um fermingu.
— Á þá Ásta enga ættingja hér, sem hún getur átt
athvarf hjá?
— Nei, hún á engin skyldmenni hér á Sæeyri eða
nágrenni, foreldrar hennar fluttu hingað austan af fjörð-
um. Þau voru bæði ættuð þaðan.
— Er hún búin að vinna lengi í kaupmannshúsinu?
— Síðan í fyrravor. Frú Sjöfn vill ekki fyrir nokk-
urn mun missa Ástu úr vistinni. Henni líkar svo vel
við hana, en nú er ég hrædd um, að blessuð frúin verði
að ráða til sín aðra stúlku.
— Það má gera ráð fyrir því. En fyrst frúnni hefir
líkað svona vel við Ástu, hlýtur hún að reynast henni
vel núna, þegar hún er hjálpar þurfi.
— Við skulum vona að hún geri það, því Ásta er
alger einstæðingur. Mér finnst bara að hún eigi heiðurs-
laun skilið fyrir afrek sitt.
— Já, svo sannarlega ætti hún það skilið.
Valur hefir nú lókið miðdegisverði og stendur upp
frá borðum. Hann gengur inn í einkastofu sína, sezt
við skrifborð sitt og styður hönd undir kinn. Mynd
ungrar, munaðarlausar vinnukonu, sem fyrir stundu
síðan bjargaði litlum dreng frá bráðum bana með
snarræði sínu, kallar fram í sál hans viðkvæmar til-
finningar og blíðar, sem hann hefir aldrei áður þekkt.
Hið óvænta atvik og þau fáu augnablik, sem hin slas-
aða stúlka hvíldi í faðmi hans, og hann horfði í tárvot
augu hennar, hafa valdið straumhvörfum í lífi hans.
Héðan í frá hljóta örlög hennar að verða þáttur í
örlögum hans sjálfs.
En hugur Vals flýgur ósjálfrátt heim á sýslumanns-
setrið að Ártúni, og eilítið, kvíðaþrungið bros, en jafn-
framt fögnuður birtist í svip hans. Ekkert er ósigrandi,
og hann er karlmenni, sem þorir að stríða til sigurs.
Ný, óþekkt gleði streymir um sál hins unga lögreglu-
þjóns, er hann rís á fætur og gengur út á Sæeyri að
sinna skyldustörfum sínum.
TT.
Ásta liggur ein í stofu sjúkrahússins. Gleðin yfir
því að hafa getað bjargað Nonna litla er sterkasta til-
finningin í sálarlífi hennar. Þrautirnar í beinbrotinu
eru hverfandi litlar, en þó líður Ástu allt annað en vel.
Einveran kallar viðstöðulaust fram í huga hennar
glæsta, en óvelkomna mynd unga lögregluþjónsins,
sem lyfti henni ósjálfbjarga upp af götunni og fór um
hana svo mjúkum höndum. Hún hefur tæplega séð
hann fyrr en þá. En þau fáu augnablik, sem hún hvíldi í
örmum hans, sterkum og traustum, og hallaðist mátt-
vana að barmi þessa ókunnuga manns, eru svo skýrt
og óafmáanlega mótuð í sál hennar, að hún getur ekki
annað en lifað þau upp aftur og aftur í huganum í
Ijúfsárri, laðandi leiðslu.
En næst vaknar sú spurning í huga hennar. Er þessi
fallega mynd ekki of dýrmætt leikfang fyrir hana, um-
komulausa vinnukonu? Hún andvarpar sárt í þögn ein-
verunnar, en þessi áleitna endurminning heldur áfram
ljúfsárri, laðandi leiðslu.
Ásta hefir nú legið þrjá sólarhringa á sjúkrahúsinu,
og loks fær hún heimsókn. Frú Sjöfn kemur inn í
sjúkrastofuna, gengur að rúminu til Ástu og heilsar
henni fremur þurrlega. Ásta gleðst innilega við komu
húsmóður sinnar og býður henni sæti á stól við rúmið.
Frú Sjöfn sezt niður og lítur á Ástu.
— Hvernig líður þér í fætinum? spyr hún svo.
— Vel eftir atvikum, svarar Ásta.
— Þú gerðir það gott að bjarga drengnum hennar
Jónu.
168 Heima er bezt