Heima er bezt - 01.05.1958, Qupperneq 24

Höfundur: TOP NAEFF . Þýðandi STEFÁN JÓNSSON, námsstjóri
eKhJJ
SKÓLASAGA FRÁ HOLLANDI
OG
VIN STÚLKUR
HENNAR
Maud fannst sem hún heyrði í hljóðri stofunni þessa
gamalkunnu fyrirskipun: „Jenný, farðu strax út. Þú
kemur ekki aftur í skólann í dag.“
Þau gengu svo fram og aftur um skólann, og Maud
reyndi að hressa Huug upp með því að segja honum
ýmislegt skemmtilegt frá samverustundum þeirra.
Hann reyndi líka að herða sig upp til að gleðja hana.
Heima hjá Jóhönnu var það siður, að sitja í rökkrinu
stundarkorn á kvöldum og spjalla saman. Þetta kvöld
féll samtalið niður, allir höfðu nóg að hugsa. Jóhanna
sat á skammeli og lagði höfuð sitt í kné móður sinnar,
með iokuð augu. Læknirinn var ekki heima, en Karl
sat á stóli við arininn og starði inn í eldinn.
Sesselja stóð upp til að hita vatn í teið. Þetta var
annars talið verk Jóhönnu, en systir hennar vildi ekki
ónáða hana í kvöld.
„Mamma! Veiztu, hvað Jenný gerði einu sinni, mín
vegna,“ sagði Jóhanna lágt við mömmu sína. Og án
þess að nokkur spyrði hana, sagði hún alla söguna um
það, hvernig Jenný hefði tekið sök hennar á sjálfa sig,
til þess að hún fengi ekki refsingu eða áminningu.
Hún reyndi ekkert að fegra sinn málstað, en sagði
allt, eins og það gekk, til að gera hetjudáð hinnar dánu
vinstúlku sinnar sem mesta.
Enginn ásakaði Jóhönnu, en allir hugsuðu um
Jennýju, og hver og einn í fjölskyldunni gat sagt frá
einhverri skemmtilegri minningu um þessa látnu, ungu
stúlku.
Fólkið hvíslaði, eins og það ræddi Ieyndarmál.
Karl reis á fætur og stundi við.
Mamma hans leit spyrjandi á hann: „Ætlarðu enn
að fara þangað?“
Hann hneigði þegjandi höfuðið.
„Verður kistunni lokað í kvöld?“ spurði frúin lágt,
en Jóhanna hrökk við.
„Já, ég hef sagt að ég ætlaði að gera það,“ svaraði
Karl hásum rómi og gekk út úr stofunni.
Jóhanna fór að gráta, en systir hennar sótti vatns-
glas fyrir hana, til að stilla grátinn.
Ungi læknirinn braut upp breiðan frakkakragann,
stakk höndunum í frakkavasana og gekk hratt út í
kvöldkulið og dimma götuna. í blómabúð keypti hann
nokkrar hvifar, fallegar rósir. Hann lagði eitt gyllini
á búðarborðið. Það var miklu meira en rósirnar kost-
uðu. Stúlkan í búðinni starði undrandi á hann, er hann
stikaði út úr búðinni.
Fósturforeldrar Jennýjar sátu í stofunni, ásamt
nokkru frændfólki, sem komið var að votta samúð
sína, og vera við jarðarförina.
Huug stóð upp og fylgdi Karli upp á loft, þar sem
kistan stóð á tveimur skammelum við rúmstokkinn á
auða rúminu í litla herberginu.
Þeir lyftu lokinu af kistunni, og þar lá hún hvítföl,
með himneskt bros á hálfopnum vörunum. Karl lagði
hvítu rósirnar á brjóstið milli krosslagðra handanna.
Huug þoldi ekki meira. Augu hans urðu táravot, og
hann gekk hljóður niður aftur. Karl varð einn eftir í
herberginu. Hann kraup við kistuna og bað fyrir hinni
látnu ástmey sinni. Það hefði hann ekki gert, ef nokk-
ur hefði verið viðstaddur. Honum fannst hann heyra
óminn af laginu fagra, er hún söng á leikkvöldinu. Nú
var hún komin heim til pabba og mömmu.
Síðan stóð hann upp og beygði sig yfir kistuna og
þrýsti sínurn fyrsta og síðasta kossi á kalt enni Jennýjar.
„Góða nótt, elsku barnið mitt,“ hvíslaði hann.
Hann lokaði kistunni og sveipaði hana dökku klæði.
Þá hélt hann heimleiðis aftur.
Hún var jarðsett næsta miðvikudag, og lögð við hlið
föður og móður.
Líkfylgdin var ekki fjölmenn. Aðeins nánustu ætt-
ingjar og nokkur skólasystkini og foreldrar þeirra.
A bak við alla, einn sér, stóð Andrés Terhorst, hlé-
drægur og feiminn.
Engin ræða var haldin, en mikið barst af blómum.
Veðrið var yndislegt, eins og Jenný hafði óskað, og
sólargeisli skein beint á leiðið, er lokið var við að moka
ofan í gröfina. Nú var leiðið hulið blómum. Seinna
myndi koma þarna kaldur steinn, með nafni hinnar
látnu, og auk þess þannig áletrun:
„Dáin á afmælisdaginn, þegar hún varð sautján ára.“
170 Heima er bezt