Heima er bezt - 01.05.1958, Síða 30

eitthvað í nýja búið. Reyndu svo að vera ánægð, vina
mín,“ sagði hann og kyssti hana á kafrjóðan vangann.
„Já, ég verð ánægð,“ sagði hún.
Nokkru seinna var Rósa komin í kápu og með strá-
hatt og hljóp suður túnið. Hún ætlaði að heilsa systr-
unum í Þúfum. Þangað var alltaf gaman að koma, og
svo var heldur ekki ómögulegt, að hún gæti komizt að
því, sem hún brann af löngun til að vita: Hvernig
heimilislífið á Hofi hefði verið síðan á nýjári.
Yngri systurnar komu hlaupandi á móti henni út
fyrir tún. Þær buðu hana velkomna heim og þökkuðu
henni fyrir síðast.
„Já, var kannske ekki gaman á jólunum?“ sagði Rósa.
„Fyndist ykkur ekki gaman að fá aðra eins skemmtun
núna, þó það sé bjartara yfir? Sumum finnst ekkert
gaman að því að dansa nema við ljós.“
„Enn sú vitleysa. Það er alveg eins gaman að dansa,
þó að dagur sé á lofti,“ sögðu systurnar báðar.
Rósa sagði þeim það í trúnaði, að sig langaði svo
mikið til að drífa upp ball, þegar þau Kristján settu upp
hringana. En það væri bara eins og Kristján vildi helzt
vera laus við það.
„En hvað hann er orðinn skrýtinn,“ sagði Anna. „Það
segja líka allir, að hann sé óþekkjanlegur, síðan...“
Systir hennar hnippti í hana, og hún þagnaði, og svo
fóru þær að tala um kápuna hennar og hattinn, hvað
hann væri fallegur og færi henni vel, og hvað þetta væri
fallegt, að vefja hárið í þennan hnút í hnakkanum.
Þegar þær komu heim á hlaðið, stóðu báðar konurnar
í dyrunum.
„Það er þá bara hún Rósa litla, sem er á ferðinni!“
sagði Engilráð. „Ég er nú aldeilis hissa!“
„Heyrðirðu ekki, að Stefán var að segja mér það í
gærkvöld, að hún hefði komið með skipinu?“ sagði
Sigurlaug, sem alltaf var kölluð Lauga á heimilinu og
í nágrenninu.
„Nei,“ hún hafði víst aldrei heyrt það.
Rósa var næstum borin inn göngin.
Inni í baðstofunni sat Stefán og lék við ársgamlan
son, sem hann átti.
„Þú kemur miklu fyrr norður núna en í fyrravor,“
sagði Engilráð. „Það er náttúrlega vegna þess hvað
mamma þín var lasin. Þú hefur auðvitað ætlað þér að
hjálpa henni við að undirbúa þetta allt saman en orðið
of sein. Það datt bara engum í hug að hún færi svona
fljótt í burtu. En við hvað átti hún að vera, þegar allt
var selt og burt flutt. Hún lætur nú ekkert sía sjálft,
sú kona. En fannst þér ekki orðið fámennt á því stóra
Hofi, þegar þú komst heim?“
„Minnztu ekki á ósköpin. Ég er ekki farin að trúa
mínum eigin augum ennþá,“ sagði Rósa, „og þó finnst
mér það allra einkennilegast, að hvorugt þeirra, mamma
eða Kristján, skyldi minnast á þessa breytingu við mig
í bréfum til mín. Svo er ég eins og álfur út úr hól, þeg-
ar ég kem heim að tómum kofunum. Það á víst bezt
við að segja það.“
Þær litu hvor til annarrar, Lauga og móðir hennar,
með spurn í augum. Svo sagði Lauga: „Ójá, skrýtið
var það nú.“
„Svo þú hefur þá ekki komið svona snemma til að
hjálpa mömmu þinni?“ sagði Engilráð.
„Nei, áreiðanlega ekki. Ég kom einungis vegna þess,
að mig var farið að langa til að sjá mömmu og Hof, en
nú er ekki langt frá að ég óski þess, að ég hefði ekki
lagt svona framt á,“ sagði Rósa. — „Hvernig gekk þetta
svo milli mömmu og Kristjáns? Vildi hann ekki vera
lengur hjá henni sem ráðsmaður? Segðu mér nú bara
eins og er, Lauga mín. Ég skil ekkert í þessu, en það
hefur eitthvað komið fyrir; það dylst mér ekki.“
„En það er nú bara þannig, að við vitum ekkert
frekar en þú eða nokkur annar hér í sveitinni,“ sagði
Lauga. „Það vissi enginn, fyrr en búið var að auglýsa
jörðina til kaups og ábúðar úti á Hvalseyri. Kristján
fékk hana til ábúðar. Meira veit enginn. En heimihs-
fólkið sagði, að þau heyrðust mjög sjaldan talast við,
húsmóðirin og ráðsmaðurinn, en slíkt sagði það væri
óvanalegt. Þau voru víst vön að ræða mikið saman og
borða saman inni í skrifstofunni, en það gerðu þau
aldrei eftif að þú fórst. Það var sagt að það væri vegna
þess, hvað móðir þín væri lasin. Meira getum við ekki
sagt þér, Rósa mín.“
Rósa athugaði heimilisfólkið í laumi og sá ekkert
dularfullt við það. Af því dró hún þá ályktun, að það
segði sér satt.
Rósa tafði lengi í Þúfum og þáði þar ágætar góð-
gerðir. Hún fann þá sömu hlýju og vinarþel, sem hún
hafði alltaf notið hjá þessu fólki.
Hún kom heim nógu snemma til, að sjá unnusta sinn
bera taðvélina heim í skemmu. Það vissi hún að þýddi
það, að nú væri ávinnslunni lokið þetta vorið. Á morg-
un gætu þau riðið í kaupstaðinn.
Gerða í Garði var að ausa úr seinustu hrúgunum úti
í túnjaðrinum með Sigga. Þau gengu rösklega að verki,
enda var Gerða orðlögð fyrir dugnað.
Systurnar höfðu fylgt Rósu heim undir túnið, eins
og vanalega. Þar mösuðu þær stundarkorn og kvöddust
svo. Síðan rölti Rósa í hægðum sínum heim túnið.
Gerða og Siggi komu úr gagnstæðri átt og urðu á
undan henni heim á skemmuhlaðið með trogin og sltöf-
urnar.
„Á ekki að láta sköfurnar og trogin í lækinn?“ spurði
Gerða. „Það var siður hjá gömlu og góðu húsbændun-
um á þessu heimili.“
„Jú, það er bezt að halda þeim sið,“ anzaði Kristján
innan úr skemmunni.
Rósa gekk beina leið heim að skemmudyrunum og
kallaði inn: „Sæll, búmaður góður. Ég þykist sjá, að nú
sé ekkert því til fyrirstöðu að riðið verði út í kaupstað-
inn á morgun?“
„Alveg sjálfsagt, góða,“ anzaði hann.
Rósa virti fyrir sér skemmuna. „Það er orðið rúm-
gott hér, eins og inni í bænum,“ sagði hún. „Alls staðar
glennir fátæktin sig á móti mér.“
„Það er ekki óvanalegt hjá frumbýlingunum,“ sagði
hann. „Þú verðu' að sætta þig við það svona fyrst um
] 76 Heima er bezt