Heima er bezt - 01.03.1959, Síða 16

DR. BERNHARD GRZIMEK:
Ú R MYRKVIÐU
Framhald.
M A F R i K U
Þegar við nutum aftur örvggis í híbýlum hins rúss-
neska vinar okkar og tókum að rifja upp fyrir okkur
ævintýrið í frumskóginum, virtist okkur allar sögurnar
um það, að andi síðasta konungs Bauleættflokksins hefði
tekið sér bólfestu í Tiemoko, óendanlega fjarstæðu-
kenndar. En ekki verður því neitað, að sitt af hverju
ótrúlegu hafði hvarflað í hug okkar meðan við vorum
að villast í skóginum. Við vorum sem fyrr staðráðnir í
því, að létta ekki leit okkar fyrr en við hefðum staðið
augliti til auglitis við risafílinn. Þennan sama dag fórum
við á ný þangað, sem við áður lögðum leið okkar inn
í frumskóginn. Vissulega hafði Tiemoko verið aftur á
ferð. Við aðgættum nú vandlega, hvar fílarnir kæmu
sennilega út úr skógarþykkninu, og völdum okkur þar
stað, til að bíða þeirra, þegar náttaði. En á meðan við
vorum að búa um okkur þarna, kom ég auga á sérkenni-
legan runna skammt frá okkur með silfurgráum laufum
á hverjum sprotaenda. Eg benti Mikael á runnann, en
hann brá þegar við, til að ná í grein af honum, svo að við
gætum skoðað hann nánar. Til þess að ná runnanum,
þurfti hann að vaða gegnum hnéhátt gras og smárunna.
Allt í einu heyrðist dálítið þrusk í grasinu, snöggt en
greinilegt. „Slanga,“ kallaði Mikael, fremur glaðklakka-
legur en óttasleginn í rómnum. En augnabliki síðar æpti
hann: „Hvert í hoppandi, hún beit mig!“ Við höfðum
verið svo gálausir, af því að um stutta gönguför var að
ræða, að við höfðum ekki skeytt því að skipta um föt
og vorum því berleggjaðir. Ég flýtti mér til Mikaels og
skoðaði fót hans. Þar voru tvö greinileg tannaför, en
úr hvorugu blæddi verulega. Hann hafði rétt aðems
eygt hluta af gulleitri slöngu, sem hann hélt að væri
10—12 feta löng. Þetta var í rauninni fremur óvenjulegt
slys, því að menn eru sjaldan bitnir tilefnislaust af
slöngum í Afríku. Eiturslöngurnar þar ráðast sjaldan
á menn að fyrra bragði, nema stigið sé ofan á þær eða
þær ertar á annan hátt. Mikael hafði ekki orðið þess
var, að hann stigi ofan á slönguna, nema ef til vill blá-
broddinn á halanum, sem hann hafði þá ekki fundið
fyrir gegnum skóinn. Auðvitað gat hafa hitzt svo á, að
þarna rétt hjá væri varpstaður skepnunnar, og hún því
að verja heimili sitt og afkvæmi.
Mikael var náfölur og stórir svitadropar spruttu fram
á enni hans. Hann verkjaði sáran í fótinn. Við drógum
okkur gætilega út úr mesta grasinu og settumst þar.
Síðan við komum heim úr villunni nóttina áður, hafði
ég gætt þess vandlega, að hafa slöngumóteitur og
sprautu í vasa mínum. Ég batt þétt um fótinn með leð-
urbelti nnnu og herti að með spýtufleyg. Fóturinn
roðnaði í fyrstu, síðan blánaði hann upp, en umhverfis
tannaförin kom þegar fram bólguþroti. Mikael hafði
fengið höfuðverk og rödd hans var að byrja að verða
þvogluleg. Ég stakk nálinni undir húðina á læri hans og
þiýsti hinum tæra vökva inn í holdið. Síðan losaði ég
bindinginn smátt og smátt, svo að fóturinn dofnaði
ekki. Því næst hljóp ég heim að húsinu og sótti mann-
hjálp. Við bárum síðan son minn á gullstóli heim í
húsið og komum honum í rúmið. Mér var harla órótt