Heima er bezt - 01.03.1959, Page 24

Allt í einu er eldhússhurðin opnuð hægt, og Ásta
heyrir, að einhver kemur þar inn. Hún heldur niðri í
sér andanum og hreyfir sig ekki, en úr búrinu getur
hún ekkert flúið í felur, hve fegin sem hún vildi. Þar
verður hún að bíða þess, er koma skal. En sá, sem er
á ferðinni, nemur ekki lengi staðar í eldhúsinu, og Ásta
heyrir fótatak færast nær, búrhurðin opnast, og Valur
stendur í dyrunum. Hann horfir forviða á Ástu og
segir lágt: — Situr þú hér ein og vakir, Ásta?
Ásta tekur hendurnar frá andlitinu og lítur vand-
ræðalega á Val.
— Já, ég hélt að mér væri frjálst að vaka, þegar ég
vildi.
— Vitanlega er þér það. Hver ætti svosem að banna
þér slíkt? En ég hélt að þú hefðir ætlað að sofa og
hvíla þig í nótt, fyrst þú vildir ekki koma með okkur
á dansleikinn.
— Nóttina á ég sjálf, en með ykkur átti ég enga
samleið.
— Ekki með mér? Við erum þó ekki með öllu
ókunnug.
— Það sldptir engu máli. Ég ætla mér að fara héðan
úr sveitinni, án þess að sækja nokkrar skemmtanir eða
skemmtisamkomur.
— Jæja, svo þú ert búin að ákveða það. — Rödd hans
er sársaukaþrungin, en Ásta svarar honum engu. Valur
gengur inn í búrið og segir:
— Erindi mitt hingað var annars að sækja vatn handa
vini mínum, viltu gera svo vel að lána mér glas, ég fann
ekkert ílát frammi í eldhúsinu.
Ásta rís á fætur og fyllir glas af vatni og réttir Val
það, en um leið mætast augu þeirra, og djúp og alvar-
leg augu hans veita henni fullnaðarsvar við þeirri spurn-
ingu, sem liggur henni þyngst á hjarta. Nú er hún þess
fullviss, að eiturveigar áfengis hafa ekki flekkað hrein-
leik augna hans í nótt, og fagnaðarbylgjur stíga frá
hjarta hennar og um hana alla.
Valur hraðar eér burt með vatnið handa vini sínum,
en Ásta gengur hljóðlega upp í herbergi sitt og háttar
í flýti. Allur umgangur og tal hættir, og þögn nætur-
innar ríkir. En eldhússtúlkan á sýslumannssetrinu getur
ekki sofnað, þrátt fyrir alla viðleitni. Þreyta dagsins
fær ekki sigrað vitund Ástu, og hún fær ekki frið fyrir
áleitnum hugsunum sínum. Myndin af ungri og fallegri
kaupmannsdóttrrrinni við hliðina á Val rís upp í huga
hennar. Ef til vill vaka þau nú bæði tvö saman í nætur-
kyrrðinni og tjá hvort öðru ást sína. Og sá ægilegi sann-
leikur verður Ástu ennþá augljósari en fyrr, hve heitt
hún elskar sýslumannssoninn, og kvöl hennar verður
næstum óbærileg....
XIX.
Kaupmannsfjölskyldan er farin frá Ártúni, og sum-
arfríið er á enda. Ásta er fegin burtför gestanna, og
lífið færist aftur í sínar hversdagslegu skorður. Milt og
kyrrlátt kvöldið býður frið og ró, Ásta hefir lökið
störfum dagsins, og hvíldartímann á hún sjálf. Hún
hraðar sér út úr húsinu og leggur leið sína upp í
hvamminn góða, en þangað hafa spor hennar oftast
legið í sumar, og þar hefir hún átt sinn hvíldar- og
griðastað.
Ásta sezt niður í lundinum við fossinn og horfir út
yfir hvamminn, en tregablandinn klokkvi streymir fram
í sál hennar. Litríku blómin í Árhvammi, sem brostu
við henni í vor í fyllingu lífsins, eru nú tekin að fölna
og blikna og glata fegurð sinni. Haustið hefir þegar
tekið að rista rúnir á vinalega hvamminn hennar, sem
nú er að verða sönn spegilmynd af hennar eigin lífi.
Sú heita hamingja, sem svo skamma stund hafði blikað
í hjarta hennar þetta sólbjarta sumar, er nú horfin með
öllu, í kalt örlagadjúp haustsins í hennar eigin sál, og
mun sjálfsagt aldrei birtast á ný.
Innan skamms er veru hennar á sýslumannssetrinu
lokið, og þá berst hún á ný með straumi kaldra örlaga
eitthvað út í óvissu framtíðarinnar, vinalaus og ein-
mana eins og áður. Ásta hallar sér útaf í hvamminum
100 Heima er bezt