Heima er bezt - 01.03.1959, Síða 30

„Hann hefur kannske verið að vinna sér í hag, þar
sem hann ætlaði sér dóttur þína. En hvernig voru skaps-
munir hans?“
„Það kom aldrei til neinna árekstra milli okkar, en ég
heyrði að vinnufólkið var ekki vel ánægt með hann
stundum að sumrinu til. Því þótti hann vinnuharður. En
að vetrinum var allt í mesta bróðerni. Hann var mikill
söngmaður og dansmaður. Fólkið dansaði á sunnudög-
um. Það voru allar stúlkur hrifnar af honum. Hann ráð-
gerði víst jafnvel að setja upp dansskóla. Hvort hann
hefur gert það veit ég ekki og mér stendur líka á sama.“
„Það hefur líklega verið lítið dansað á heimilinu
síðan þú fórst þaðan,“ sagði nú Rósa.
„Nú, hvað sagði þessi fréttafróði piltur þér, sem
gerir þig svona æsta í að tala um Hof og það, sem þar
gerist?“ spurði Karen.
„Hvernig heldurðu að Kristján hafi orðið við konuna
sína? Líklega jafn heimtufrekur við hana og vinnu-
fólkið. Hefur viljað láta hana vinna vel og mikið.“
„Ég get ekki hugsað mér að manneskjur, sem eru
jafn hrifnar hvor af annarri og þau voru, geti séð
nokkra galla í fari hvors annars,“ sagði Karen. Henni
þyngdi æ meira fyrir brjósti, sem hún þurfti að tala
lengur um þetta viðkvæma mál.
„Það er þó auðskilið. Þú hefur aldrei kynnzt neinum
eiginmanni nema þínum góða, dygðuga manni, sem bar
þig á höndum sér, enda veit ég, að þú hefur gert hann
ánægðan með hússtjórnina. Þú varst nú heldur betur
undir það búin að taka að þér stórt sveitaheimili en
dóttir þín, þetta eftirlætisbam.“
„Segðu mér hvað Ásgeir sagði þér.“
„Hann sagði, að það væri almennt álitið, að Kristján
væri mjög kaldlyndur og óvæginn húsbóndi, sem aldrei
hefði neitt vinnufólk nema einhverja hálfgerða vesa-
linga, sem lítið þarf að gjalda. Hjónasambúðin sagði
hann að væri afar köld og hefði víst orðið það strax.
Hjáleigubændurnir eru að flytjast burtu, vegna þess að
þeir gætu ekki þolað ágengni Kristjáns og heimtufrekju.
Hann vildi láta þá vinna sífellt hjá sér, en hugsaði ekk-
ert um að þeir hefðu tíma til að vinna að sínum eigin
búskap.“
„Þessu get ég vel trúað,“ sagði Karen. „Honum fannst
þeir aldrei vinna okkur nóg, og svo datt honum einu
sinni í hug, að þeir gætu farið heim til sín og borðað
þar, þegar þeir unnu hjá okkur.“
„Þarna hefðirðu getað séð hvað í honum bjó, enda er
hann víst framúrskarandi ágjam maður,“ sagði Rósa.
„Og hjá þessum manni skilurðu svo við barnið þitt og
grennslast aldrei eftir því, hvernig henni vegni.“
„Hvernig gat mér dottið í hug að þessi mikla ham-
ingja entist ekki alla ævina? Hann söng én hún spilaði.
Ef hún þurfti að gera eitthvað í eldhúsinu, var hún
strax komin í gluggann til að gæta að því, hvar hann
væri.“
„Það er víst aldrei von á verra hjá karlmönnunum en
þegar þeir haga sér eins og Kristján gerði,“ skaut Rósa
inn í.
„Það var ekki minna um að vera fyrir henni,“ sagði
Karen.
„Var það nokkuð undarlegt, þó að hún yrði hrifin
af honum, fyrst allar stúlkurnar í sveitinni vildu með
honum ganga?“ sagði Rósa. „Og það sem meira er:
Sveitungar þínir hafa víst álitið að þú hafir ætlað þér
hann, og þess vegna komir þú aldrei norður,“ bætti
hún við hálfhikandi. — Hamingjan mátti vita, hvað af
svona hreinskilnistali gæti hlotizt. Rósa forðaðist að
snúa sér við, svo að hún sæi framan í systur sína. Hún
heyrði aðeins, að hún stóð á fætur og færði sig út að
glugganum.
Það varð dálítil þögn. Svo sagði Karen — og það var
eins og röddin kæmi úr öðru herbergi: „Sagði Ásgeir
þér þetta? Þóttist hann hafa séð, að við værum sem
kærustupör þessi ár, sem hann var á Hofi?“
„Nei nei. Það, sagði hann ekki. Það var ég, sem
spurði hann að því, hvort það hefði nokkuð verið haft
á orði í sveitinni, að ykkur litist vel hvoru á annað. Ég
var búin að heyra eitthvað um það, og satt að segja
undraðist ég það alltaf, hvað þú fórst skyndilega frá
Hofi og hvers vegna þig langaði ekki til að sjá blessaða
fallegu stúlkuna þína og barnið hennar.“
„Það gerði mín vesæla heilsa. Það er ekki gott að
stjóma stóru heimili, þegar hún er ekki í lagi,“ sagði
Karen.
„Mér virðist þú við beztu heilsu, góða mín,“ sagði
Rósa og brosti kankvíslega framan í myndina af nöfnu
sinni og frænku.
„Það er nú kannske heldur annað að snúast hérna
innan um stofurnar eða að hugsa um stórt heimili í
sveit.“
„Já, náttúrlega er það mikill munur,“ samsinnti Rósa.
Karen andvarpaði. „Og þú trúir því kannske að ég
hafi verið hrifin af ráðsmanninum? “
„Hvað er það, sem maður trúir ekki. Öll erum við
mannleg, góða mín,“ sagði Rósa. „Sveitungar þínir hafa
trúað því líka.“
„En sannleikurinn er nú sá, að mér féll vel við hann
sem bústjóra. Það var ólíkt þægilegra að hugsa um
heimilið með honum en Jóni mínum blessuðum. Hann
var svo oft að heiman og bundinn sinni köllun. En
þegar ég sá, að hann var að taka Rósu frá mér, þá gat
ég ekki litið hann réttu auga. Ég veit, að þú skilur mig
ekki. Og það er ekki heldur von, þar sem þú hefur
þennan einkason alltaf hjá þér, og honum þykir jafn
vænt um þig og þér um hann, eins og var, þegar hann
var í vöggu. En hugsaðu þér, að hann yrði svo hrifinn
af einhverri konu, að hann tæki varla eftir því að þú
værir til lengur. Heldurðu, að þér yrði ekld kalt til
hennar?“
„Þetta er aðeins það, sem Ritningin talar um, að
börnin eigi að yfirgefa foreldrana,“ sagði Rósa. „Var
þér ósárara um það, þegar Sigrún þín trúlofaði sig?“
„Hún var aldrei eins hlýlynd og Rósa. Hefur sjálf-
sagt líkzt mér. Rósa var eins og hann faðir hennar, blíð
og góð,“ sagði Karen. „Þá átti ég þau bæði hjá mér.
106 Heima er bezt