Heima er bezt - 01.08.1959, Side 32

borða, en hún sagðist hafa etið kútmaga hjá Stínu
gömlu og væri stútfull upp í háls.
Kristján fór inn í hjónahúsið og sást ekki, það sem
eftir var dagsins.
Ásdís spurði, hvort hann myndi vera lasinn. Henni
var horfin öll kæti.
Geirlaug bjóst við að svo væri ekki. Hann væri það
sjaldan. Líldega væri hann þreyttur.
„Honum sýndist Stefán nágranni sinn heimta mikið
betur en hann sjálfur,“ sagði Leifi. „Þar að auki frétti
hann lát hrútsins síns, eftirlætisskepnunnar sinnar.“
„Aáér datt nú ekki annað í hug en að hann gisti á
Giljum,“ sagði Ásdís glaðlega. „Þau pabbi og mamma
eru orðin svona hálfvegis tengdaforeldrar hans,“
Geirlaug leit glottandi út undan sér til Leifa. Hann
hló ískrandi hlátri, en Bogga flissaði: „Hún er bara trú-
lofuð strax.“
Þá varð Geirlaug alvarleg og hastaði á hana. Hún
mátti ekki láta eins og flón.
Næstu daga hentu nágrannakonurnar þetta heimsku-
lega glamur Ásdísar á milli sín. Leifi hafði komið því
til þeirra.
Kristján fór á fætur morguninn eftir, áður en orðið
var hálfbjart. Þegar nýja vinnukonan kom út, var hann
farinn að þekja flag niður í girðingarhorni. Hún var
snör í snúningum og náði sér í torfgaffal inn í skemmu
og stikaði ofan eftir til hans.
„Þú hefðir átt að láta mig vita, að þú ætlaðir að fara
að þekja þetta flag,“ sagði hún.
„Ég er nú vanur því að þurfa heldur að ýta kven-
fólkinu út en að það komi af fúsum vilja. Það er vana-
lega nóg að gera innan bæjar,“ sagði hann.
„Ég sé nú ekki, hvað þrjár stúlkur fullorðnar hafa að
gera inni við,“ sagði hún og tók rösklega til verka.
Kristján horfði á hana, ánægjulegur á svip. Þetta var
nú meiri dugnaðurinn. Hún var líkari karlmanni en
konu. Ef hún væri svona til allra verka, þá var henni
gjaldandi kaup.
Það leið ekki á löngu þar til Geirlaug kallaði til þeirra
að kaffið væri til.
Kristján varð sárfeginn. Hann hafði mátt hafa sig
allan við að láta hana ekki vinna af sér.
„Við ljúkum við að þekja þetta í dag,“ sagði hún,
þegar þau gengu heim túnið.
„Það veit ég nú ekki. Það er stutt birtan, en flagið þó
nokkuð stórt, þó að ég hafi tekið þau stærri hérna í
túninu,“ sagði hann. „Kannske verður þetta síðasta
flagið, sem ég tek hérna,“ bætti hann við í lægri róm.
„Þú ferð nú líklega ekki að flytja af annarri eins jörð
og þessari,“ sagði hún.
„Það er ekki gott að vita, hvað fram undan er,“ sagði
hann. „Svo er líka leiðinlegt að eiga ekki jörðina, sem
maður gerir til góða.“
„Áttu ekki Hof? Hver á það þá, ef Rósa á það ekki?“
spurði hún.
„Hún á fjórðapartinn í jörðinni. Það er allt og sumt.“
„Ég er nú bara aldeilis hissa. Ég hélt að þú ættir alla
jörðina.“
Leifi sat við borðið í maskínuhúsinu og drakk kaffið
í rólegheitum.
„Mikil bölvuð vinnukergja er í þér. Ég hélt að þú
hefðir verið búinn að fá nóg af réttarraginu eins og ég
í gærkvöldi, en þá rýkurðu upp með hröfnunum og
ferð að þekja flag. Það er gott að vera ungur og ódrep-
inn. Það lítur líka út fyrir að þú sért búinn að fá með-
hjálp, sem þér líkar,“ bunaði Éeifi, þegar Kristján kom
inn.
„Ég er nú ekki eins rólegur í tíðinni og þú,“ anzaði
Kristján og þurrkaði sveitt ennið á skyrtuerminni.
„Hún ætlar að velgja þér, þessi drós.“
„Ég hef verið lánsamur með vinnukraft í sumar. Þau
voru bráðdugleg, kaupahjúin, enda hefði ég heyjað vel,
ef tíðin hefði ekki brugðizt,“ sagði Kristján.
„Færðu nokkuð fyrir að þræla í þessum jarðabót-
um?“ spurði nú Leifi.
„Það er heldur lítið, nema að ég fæ meira af sléttun-
um en þúfunum og svo ánægjuna af að sjá túnið fríkka.“
„Það er nú létt upp á vasann.“
„Við megum nú sætta okkur við það, sveitabænd-
urnir, að taka ekki gjald fyrir hvert handarvik,“ sagði
Kristján, „en flagið þarf ég helzt að hafa þakið í dag.
Á morgun rek ég í kaupstaðinn.“
„Ég fer nú líklega með þér,“ gall í Ásdísi.
„Ég hef stúlku mér til hjálpar. Ég vil heldur að þú
þekir það, sem eftir kann að verða af flaginu, því að við
höfum það ekki af í dag,“ sagði hann, og svo minnti
hann Geirlaugu á að baka lummur handa þeim, sem í
flaginu væru. Það hafði Rósa alltaf haft fyrir sið, að
koma með kaffið til hans, hreinleg til fara, og með
drenginn hoppandi við hlið sér. Svo hafði hún setið hjá
honum og horft á hann vinna. Henni þótti vænt um að
sjá þúfumar hverfa en iðgrænar sléttur koma í þeirra
stað. Kristján forðaðist að horfa á Ásdísi, ógreidda og
illa til fara, þegar svona fallegar myndir svifu fyrir í
huga hans. Slíkt var óskemmtilegt til samanburðar.
Daginn eftir, þegar sláturdraslið kom heim og Gerða
með því, spurði Ásdís Geirlaugu, hvað eiginlega þessi
manneskja væri að gera þangað. Hún væri strax farin
að leysa upp baggana.
„Hún ætlar að sjóða slátrið. Það hefur hún gert á
hverju hausti,“ svaraði Geirlaug.
„Hélt Kristján kannske að ég kynni ekki að sjóða
slátur,“ spurði Ásdís og var mikið niðri fyrir. „Mér
virðist það nú ekki vera mikill vandi.“
„Jú, það er mikill vandi, ef það á að gera það vel,“
sagði Geirlaug, „en Gerða var ráðin hingað áður en
nokkrum datt í hug að þú kæmir hingað.“
Ásdís gerði hnykk á höfuðið og setti upp merkissvip:
„Ég læt það óumtalað í þetta sinn, en slíkt læt ég ekki
viðgangast oftar,“ sagði hún.
„Það er engu líkara en að þú sért þegar orðin hús-
móðir hér á heimilinu,11 sagði Geirlaug kuldalega.
288 Heima er bezt