Heima er bezt - 01.09.1959, Qupperneq 17

Æviminningar
BJARGAR SIGURÐARDÓTTUR DAHLMAN
ÞÓRA . FRÁ INGJALDSSTÖÐUM
JONSDOTTIR
-»>»>*>»>
fœrði í letur
' »x*.

\
(Framhald).
Ævi mín varð önnur eftir að ég missti fóstru mína.
Um sumarið áttum við Ingólfur, elzti sonurinn, að
sitja ærnar á daginn. Okkur kom vel saman. Fóstri minn
var vínhneigður og lá stundum drukkinn dögum sam-
an. Síðan ég varð fullorðin, hef ég getað skilið ástæð-
una; það hefur verið sorgin yfir konumissinum. Ingólf-
ur var ári yngri en ég, og honum leiddist hjásetan og
skældi oft á morgnana, þegar við áttum að leggja af
stað. Þá kom faðir hans með rúsínur og gaf honum.
Fóstri var einlægt svo góður á morgnana, þegar hann
var kenndur. Hann var meira að segja svo góður, að ég
sá hann einu sinni kyssa Siggu vinnukonu. Ég spurði
Siggu seinna, hvort það væri gott að kyssa fóstra. Hún
roðnaði og sagði: „Alls staðar ert þú með glyrnurnar."
Eftir þetta hét hún aldrei annað en Sigga glyrna, hjá
okkur krökkunum.
Við fengum engan mat með okkur í hjásetuna, en
við skiptum rúsínunum á milli okkar og drukkum vatn,
svo að það bjargaðist vel. Einhverju sinni, þegar við
vorum að horða rúsínurnar sagði ég: „Bara að það væru
fíkjur." „Þær eru ekki til,“ sagði Ingólfur. „Jú, ég sá,
að fóstri kom með fíkjur úr kaupstaðnum," sagði ég.
Vrið urðum ásátt um, að ég skyldi skæla morguninn
eftir, til að fá fíkjur, og svo skældum við sinn daginn
hvort og fengum ýmist rúsínur eða fíkjur.
Mamma sendi mér biblíusögur, spurningakver og
sálmabók. Gamla testamentið var ágæt saga, og við lás-
um það á daginn. Við höfðum með okkur stílabók og
skiptumst á að skrifa réttritun, lesa fyrir og leiðrétta
hvort hjá öðru. Ég held við höfum lært mikið á þvi.
Einn daginn var fjarska heitt, og við komum okkur
sarnan um að baða okkur í fljótinu, sem rann lygnt
rétt fyrir neðan skóginn. En þegar baðið stóð sem hæst,
sáum við að ærnar voru teknar á rás heim. Ég hljóp
eins og ég var, til þess að ná ánum áður en þær kæm-
ust lengra. Þá sá ég hvar maður kom ríðandi á skjóttu.
Ilann mætti mér með fjárhópinn, og þekkti ég þá séra
Jón Þorsteinsson á Halldórsstöðum. „Hvað er þctta?“
segir prestur, „hleypur svona stór stelpa nakin um skóg-
inn? Hvað heldurðu að hún Didda þín segi, þegar hún
licyrir það?“ Við kölluðum Kristbjörgu alltaf Diddu.
„Nú, svo presturinn ætlar að vera sögusmetta,“ sagði
ég. En séra Jón sló í Skjónu sína og reið sína leið.
Þegar við komum heim uin kvöldið, tók Didda á nióti
okkur úti á hlaði, og afi stóð þar álengdar. „Hvað hevri
ég um þig, að þú hlaupir ber um skóginn,“ sagði hún.
„Þú hefur þó föt til að klæðast. Að þú, stór stúlka,
skulir haga þér svona.“ „Væri nokkuð betra, að ég
væri strákur," sagði ég, „og gerir þetta nokkuð til, við
erum bara krakkar.“ „Það er rétt, Bogga mín,“ sagði
afi, „þið eruð bara saklaus börn.“
Ut af þessu skrifaði ég mína fyrstu ritsmíði, sem var
á þessa leið:
Þegar Guð hafði skapað Adam og Evu og öll dýrin,
lifðu þau í aldingarðinum Eden.
Dag nokkurn höfðu þau smalað öllum dvrunum sam-
an, og Adam var að gefa þeim nöfn, þá sagði Eva við
hann: „Það er heitt í dag og mikill vargur. Eigum við
ekki að baða okkur í fljótinu?11 Adam var til í það. En
í miðju kafi sáu þau, að Ijónið var tekið á rás og ætlaði
út úr aldingarðinum. Adain var svo seinn í svifum, að
Eva varð að hlaupa fyrir ljónið. í því mætti hún Gabrí-
el erkiengli á Skjónu sinni, og sagði hann við F.vu:
„Hvað er þetta? Hleypur þú allsnakin? Hvað heldur
þú að Guð segi, þegar hann fréttir um þetta?“ „Ætlar
engillinn að hlaupa með það?“ sagði Eva. „Annars veit
ég, að Guð segir bara: „Láttu konugreyið eiga sig,“ því
að Guð er algóður.“
Á Mýri var skóli einn mánuð á hverjum vetri. Fyrsti
kennari okkar var Jóhann Einarsson frá Vatnsenda í
Ljósavatnsskarði, hann var bróðursonur mömrnu. Ann-
ar var Kristján Jónasson frá Narfastöðum í Reykjadal,
þriðji Sören Jónsson frá Arndísarstöðum í Bárðardal.
Hann var þeirra beztur kennari.
Ég man aðeins eftir einum jólum á Mýri, líklega
vegna þess að ég fékk svo miklar jólagjafir frá móður
minni. Hún sendi mér axlasvuntu, tvenna sokka, tætta
og spunna úr ull, litaðri úr indigo, tvenna svarta sauð-
skinnsskó og svart flauelshárband, skreytt með rauðu
silkibandi. En bömin á bænum öfunduðu mig af öllum
þessum gjöfum og eyðilögðu fyrir mér hárbandið.
Afi átti á, sem Grána hét, og var alltaf tvílembd.
Eina nótt að vorlagi gerði hríðarbyl, og fé fennti. Allar
ærnar fundust nema Grána. Afa þótti þetta leiðinlegt
og mér þá auðvitað Iíka. Þegar Gránu hafði vantað í
tvo sólarhringa, dreymdi mig, að til mín kæmi maður
og segði: „Þið leitið alls staðar að Gránu, nema þar sem
hún er. Hún liggur hérna í bæjargilinu rétt fyrir ofan
hesthúsið.“ Ég sagði afa drauminn um morguninn, og
Heima er bezt 300