Heima er bezt - 01.09.1959, Qupperneq 21

Skallagrímsdalur i Borgamesi. Hafnarfjall i baksýn. Hœgra megin á myndinni, i forgrunni, er Skallagrimshaugur.
Grímur hann mest af hjúum sínum. Þennan mann hjó
Egill banahögg og gekk svo til sætis síns. Skalla-Grím-
ur lét sem hann sæi þetta ekki. Ekkert töluðust þeir við
feðgarnir, það sem eftir var vetrar.
Margir íslendingar rekja ættir sínar til þeirra feðga,
Skalla-Gríms og Egils, og er höfundur þessara hugleið-
inga einn í þeirra hópi. Væri ekki að undra, þótt menn
af Mýramana kyni, væru uppstökkir og stórgeðja, ef
þeir líktust þessum forfeðrum sínum. ,
En aðrir þættir Egilssögu, sýna það, að þessir skap-
ofsamenn, eiga líka hlýrri og mannlegri tilfinningar. Er
það nokkur hugarléttir fyrir afkomendur þessara garpa.
Ekki má heldur gleyma því að konur af þessum ætt-
stofni voru margar fagrar og skörungar í skapi.
Þegar Skalla-Grímur gekk til glímu við Þórð Grana-
son og Egil, son sinn, var hann fast tekinn að eldast,
enda liðu ekki mörg ár, að andláti hans. Er sagan um
dauða Skalla-Gríms öll hin tröllslegasta og mun ég ekki
rekja hana hér, þótt sagan sé nokkuð sérstæð í íslenzk-
um fornsögum.
Ég vík þá aftur að Brákarey. Ég geri ráð fyrir að
við stígum á land í Brákarey hress og endurnærð eftir
sjóferðina, því að úr því kemur inn fyrir Borgareyjar,
inn í fjörðinn, er ætíð sjólaust.
Um leið og við ökum eða göngum yfir brúna yfir
Brákarsund, þá flýgur ef til vill í huga okkar sagan um
ambáttina, sem bjargaði lífi drengsins, sern hún hafði
fóstrað, en lét líf sitt að laununr.
Úr Brákarey er fögur fjallasýn, hvort sem horft er í
vesturátt, norður eða austur. í austurátt er skammt til
fjalla handan fjarðarins og ber þar nrest á sérkennileg-
urn fjallstindi, er Skessuhorn nefnist og gróðurlausum,
bládökkum skriðum Hafnarfjalls. En þótt skriðurnar
séu gróðurlausar eru þær formfagrar og vinalegar.
Hafnarfjall blasir við sýn frá hverjum bæ á Mýrum
vestur og allt vestur í Hnappadalssýslu. Er mér í minni
fegurð fjallsins í fjarsýn, hvort heldur skriðurnar voru
sólgullnar eða blá-dimmar. Hafnarfjall var traustur vin-
ur og staðfastur. Það var eins og heimilisvinur og
traustur ráðunautur um veðurfar. Éina sögu kann ég
urn Hafnarfjall, sem sannar það, að ætíð var fjallið fyr-
ir augurn, er út úr bæ var litið á iVIýrunum. Sagt er að
fyrir löngu hafi ungur óframfærinn piltur ætlað að
biðja sér stúlku vestur á Mýrum. Hann bað stúlkuna
að heyra sér út undir vegg, eins og þá var siður, er slík
rnál voru rædd. En þegar þar var komið vafðist piltin-
um tunga um tönn og gat hann ekki stunið upp bón-
orðinu. Honum varð þá litið á Hafnarfjall og segir í
einhverju ráðaleysi: „Það er hátt Hafnarfjallið núna.“
„Ætli það sé nokkuð hærra en vant er,“ svarar stúlkan
og strunzar aftur inn í bæinn. Ekki varð meira af bón-
orðinu í það skiptið.
Það næsta, sem dregur að sér athyglina í fjallasýn-
inni er kollurinn á Skjaldbreið, sem gægist upp fyrir
dalina yfir miðjum Skorradal. I aust-norður-átt er Okið
og litlu norðar Eiríksjökull, fegursti jökull íslands.
Á norðvestur-fjallgarðinum dregur Baula að sér alla
athygli. Er Baula sérkennilegur og fagur fjallstindur,
Heima er bezt 313