Heima er bezt - 01.09.1959, Síða 26

FJÓRÐI HLUTI
— En hvað þá?
— Við skulum fá okkur sæti hérna í ilmandi heyinu
og spjalla saman. Það er ekki svo oft sem svona tæki-
færi gefst.
— Hér er enginn staður til málfunda, og ég er farin
heim. — Hún ætlar að ganga fram úr hlöðunni án þess
að ræða það mál frekar, en Armann grípur um mitti
hennar og segir brosandi sem fyrr:
— Lofaðu mér að tala við þig, Lilja, við skulum vera
vinir!
— Láttu mig strax lausa!
— Nei, vertu nú róleg, Lilja. — Hann herðir á taki
sínu og þrýstir henni fastar að sér. En hún slítur sig
lausa og þýtur fram úr hlöðunni.
Armann hraðar sér á eftir Lilju. Hann vill síður, að
hún loki sig inni í fjárhúsinu, en til þess er henni trú-
andi!
Lilja er komin fram að dyrunum og búin að opna
hurðina, er hann stekkur niður úr garðanum og snarast
út fram hjá henni, en bíður fyrir utan, meðan hún læsir
fjárhúsinu. Síðan fylgist hann þögull með henni heim
að bænum. Ármann er reiður, en hann vill ekki láta
Önnu verða neins vísari um mistök sín að þessu sinni.
Það gæti spillt fyrir honum í framtíðinni. Lilja er auð-
sjáanlega reið líka, báðum finnst sér hafa verið mis-
boðið.
Anna kemur fram í bæjardyr á móti kennaranum og
dóttur sinni og segir brosandi: — Þið eruð bara búin að
gefa fénu. Alltaf er það munur að hafa góða hjálp,
Lilja mín.
Lilja svarar móður sinni engu, og hraðar sér áfram
inn í bæinn, en Ármann segir með uppgerðar brosi,
eins og ekkert hafi í skorizt: — Já, okkur gekk ágæt-
lega að gefa fénu, og nú er víst ekki meira að gera
í dag.'
— Jæja, ég þakka þér innilega fyrir hjálpina, Ár-
mann kennari.
— Það er ekkert að þakka. — Ármann heldur áfram
ínn í herbergi sitt og þeytir af sér skinnhönzkunum,
vetrarfrakkanum og loðhúfunni. Hann hefur beðið
ósigur, en Lilja er ekki laus við hann enn þá. Hann
skal hefna sín!
VII.
Helgasta hátíð ársins er þegar runnin út í ómælis-
djúp tímans. Annar dagur jóla er að kveldi kominn.
Tungl í fyllingu skín í skýjarofi, og rökkurskuggarnir
leika um glitrandi hjarnið og spegilskyggðan ís vatn-
anna. Lilja hefur lokið við að bera inn kvöldverðinn
handa Ármanni kennara, og fleiri verkefni kalla hana
ekki að sinni.
Nú ætlar' hún að nota rökkusæla frístund sína til að
bregða sér á skauta og njóta einverunnar í dýrðlegri
kyrrð kvöldsins. En skautahlaup hefur löngum verið
einhver bezta skemmtun hennar á vetuma. Jólin hafa
verið fremur tilbreytingarlítil í Austurhlíð að þessu
sinni. Lilja vonaði í lengstu lög, að Ármann kennari
færi heim til sín í jólafríinu, en sú von hennar varð að
engu. Honum fannst það ekki svara kostnaði að fara
suður til Reykjavíkur fyrir svo fáa daga, og móðir
hennar lagði sig alla fram við það að fá hann til að vera
kyrran, og svo varð það úr, að hann fór hvergi.
Lilja hefur því orðið að sitja við spil hverja sína frí-
stund um jólin, ásamt foreldrum sínum og Ármanni, til
þess að skemmta honum, en það hefur ekki fært henni
neina ánægju. Nú skal hún nota frelsið, meðan það
gefst, og vera komin út áður en spilin verða tekin fram
að nýju. Llún býr sig í skyndi, nær í skauta sína og
hleypur burt frá bænum, létt í spori, út að gljáskyggðu
skautasvelli á Hlíðarvatni, skammt norðan við túnið í
Austurhlíð. Tunglið breiðir töfrablæju sína yfir himin
og jörð og breytir lognkyrru kvöldinu í hreinasta ævin-
týr. Lilja bindur á sig skautana og rennir sér á fleygi-
ferð út á vatnið. Svellið er eins og spegill gljáandi, og
hún þýtur fram og aftur um vatnið, létt og örugg.
Tíminn líður fljótt, og Lilja gleymir honum að
mestu. Dýrð kvöldsins er svo helg og hrein, og djúp
kyrrð og friður yfir öllu. En Lilja er ekki lengur ein á
vatninu. Hún kemur skyndilega auga á mann, sem einn-
ig er á skautum og kemur á fleygiferð í áttina til henn-
ar. Hver skyldi þetta vera? Hér bjóst hún ekki við að
hitta neinn. En brátt þekkir hún komumann, og hjart-
að tekur þegar að slá hraðar í barmi hennar. Hann er
318 Heima er bezt