Heima er bezt - 01.10.1960, Síða 12

RÓSBERG G. SNÆDAL:
Tuttugu ára gamlir túristapœttir
(Niðurlag)
Á GISTIHÚSI HJÁLPRÆÐISHERSINS
Nr ú rÓK eg á rás beint af augum og hugðist kanna
borgina nokkuð og koma málum mínum fyr-
ir. Mig langaði í mat, því ég hafði verið helzti
gjöfuli við Faxaflóa meðan á sjóferðinni stóð,
eins og fleiri. Ég varð því harla íeginn þegar ég sá
Gistihús Hjálpræðishersins skammt undan, og hraðaði
göngunni sem mest ég mátti. En för mín gekk grátlega
seint, sjálfsagt rnest vegna þess að ég fór eftir miðri
götunni, sem ég vissi síðar að hafði verið sjálft Aðal-
stræti. Bílaumferð var þar mikil og það var varla að
þeir hægðu á sér þó þeir sæju mig í bráðri lífshættu, en
ég var vitanlega dálítið svifaseinn vegna pokans og
töskunnar. Þó komst ég að lokum heilu og höldnu upp
á tröppur Hjálpræðishersins. Þar setti ég frá mér far-
angur minn og kvaddi síðan dyra með þremur settleg-
um en ákveðnum höggum, að gömlum og góðum sveita-
sið. En enginn kom út. Ég beið og ég barði aftur og
fastara, en ekki var gengið til dyra að heldur. Mér
flaug þá í hug að heimilisfólkið mundi allt vera uppi á
lofti og heyrði ekki höggin. Ég tók því að banka í
glugga, sem ég náði til, og, bankaði oft og lengi. En
allt kom fyrir ekki. Mér var að verða kalt, því nokkurt
frost var á og stinnings kaldi, en tröppurnar áveðra. Að
endingu áræddi ég að opna forstofuna og ganga þar
inn. Engan sá ég manninn þó inn væri komið. Ég bank-
aði því enn. Eftir nokkra stund kom ung stúlka fram
til mín. Hún var í svörtum kjól með hvítan svuntu-
bleðil á maganum, — og sagði ekkert. Hún hafði ekki
einu sinni fyrir því að spyrja mig hvort ég væri búinn
að berja lengi og biðja mig afsökunar. Nei, hún bara
glápti á mig, eins og hún hefði aldrei séð mann fyrr.
— Góðan daginn, sagði ég.
— Góðan dag, sagði hún snöggt og næstum því
snúðugt.
— Er hægt að fá keyptan mat hér?
— Nei. Ekki svona snemma.
— En gæti ég þá fengið eitthvað að drekka?
— Já. Við höfum kaffi, te, mjólk. Gjörið þér svo vel.
Koma inn í veitingasalinn.
— Takk fyrir, sagði ég og gekk inn á eftir henni.
Það var enginn maður fyrir í salnum. Hiin vísaði mér
til sætis við stórt, dúkað borð.
— Ég ætla þá að fá mjólkursopa.
Já takk. Kökur eða smurt, sagði hún á móti.
— Mjólk, áréttaði ég skýrt.
— Já. Ætlið þér ekki að fá eitthvað með?
— Jú, kannski svolítið.
— Kökur eða smurt?
— Ha?
— Við höfum smurt. (Hvern andsk. var hún alltaf
að tala um smurt? Eins og nokkur maður vildi þurrt.)
— Já, auðvitað, svaraði ég hálf gramur. Ég ætla að
fá nokkrar sneiðar.
— Hvað margar? spurði hún.
Nú vandaðist málið fyrir mér. Ég hafði heyrt að í
kaupstöðum væri brauðið skorið í vélum og sneiðarnar
hafðar næfurþunnar. Ef Hjálpræðisherinn ætti eina
slíka vél, taldi ég réttast að biðja um nokkuð margar
sneiðar.
— Ja, svosem tíu sneiðar. Ætli það sé ekki bezt,
sagði ég.
— Takk, sagði stúlkan og fór.
Að vörmu spori kom hún aftur og tók að bera á borð
fyrir mig: mjólk í lítilli könnu, vatnsglas, öskubakka,
og loks kom hún með þrjá stóra diska, eða öllu heldur
litla bakka og á þá var varðað einhverjum ógnar fer-
líkum, sem báru alla regnbogans liti. Við nánari athug-
un komst ég að þeirri niðurstöðu, að þetta myndu vera
brauðsneiðarnar tíu, sem ég hafði pantað. Þær voru
áreiðanlega smurðar. Þar ægði saman hinum sundurleit-
ustu matartegundum, ef mat skyldi kalla: kjöti, osti,
kæfu, baunum (gulum og grænum), berjum (bláum og
rauðum), síld, sultutaui, graut af öllum gerðum og lit-
um, og margt annað var þar einnig, sem ég bar ekki
skynbragð á.
— Gjörið þér svo vel, sagði stúlkan.
Ég umlaði takk á móti og réðist á eina sneiðina. Mér
gekk bölvanlega að halda á henni því gumsið hrundi
eða draup út af brauðinu á allar hliðar, og þegar ég
ætlaði að bíta í, rak ég nefið á kaf ofan í maukið svo
mér hélt við köfnun. Einhvern veginn tókst mér þó
að ráða niðurlögum þessarar fyrstu og koma helftinni
ofan í mig, en var þó allur útataður, ekki einasta hend-
ur og andlit, heldur öll framanverðan, jakki, skyrta og
buxur, allt var þetta sömu sökinni selt. Ég greip til
vasaklútarins og reyndi að gera gott úr þessu svo lítið
bæri á og tók því næst til við aðra sneið. En nú var ég
reynslunni ríkari og skóf það mesta ofan af henni áð-
ur en ég lagði mér hana til munns. Þannig tókst mér að
torga fjórum sneiðum og var þá orðinn vel mettur.
Ég stóð upp, geklc til stúlkunnar, sem var að sýsla
þarna skammt frá, og sagði:
— Ég get víst ekki klárað brauðið.
— Ókei, sagði hún. Ég hélt að þér ættuð von á fleir-
um að borðinu.
— Hvað kostar svo þetta?
384 Heima er bezt