Heima er bezt - 01.10.1960, Blaðsíða 36

468. Ég læðist út úr klefanum og fram
í lampabyrgið. Þaðan get ég séð Láka
gegnum glufu. Hann stendur í hólfinu
og tekur á móti þungri og ryðgaðri akk-
eriskeðjunni, á að stjórna falli hennar,
svo hún leggist ekki í eina hrúgu.
469. Og allt í einu hefur kettingin
hrokkið upp úr vindufalsinu, og akk-
erið dregur hana nú upp úr hólfinu
með ægilegum hraða. Hér er regluleg
lífshætta á ferðum fyrir aumingja Láka,
sem á sér einskis ills von.
470. Láki er í yfirvofandi hættu. Kett-
ingin þeytist fram og aftur, og þungir
járnhlekkirnir slást sitt á hvað, og hann
þeytist hálfrotaður út í horn á byrginu.
Ég hleyp til hans og dreg hann i skyndi
inn í lampabyrgið.
471. Láki nær sér þó aftur og segir:
„Þakka þér fyrir. Það mátti ekki tæpara
standa. Hefðir þú ekki komið, væri al-
veg úti um mig. En hver ertu annars, og
hvaðan ertu kominn?"
472. Ég segi honum i stuttu máli að ég
hafi hitt móðurbróðir hans og síðan að
ég hafi laumast um borð. Nýliðinn heyr-
ist skyndilega kalla: „Hvernig fór fyrir
þér Láki? Ertu lifandi?“
473. Að vörmu spori er hann kominn
ofan til okkar. „Jæja„ þú ert þá hér, Óli.
Það er ágætt. Við siglum af stað eftir ör-
litla stund. Hlustið þá vel eftir þegar ég
blístra og stökkvið þá útbyrðis."
474. Já, eina ráðið til að bjarga sér úr
þessu ævintýri er að fleygja sér útbyrðis
og synda í land. Við bíðum í áköfum
spenningi hins rétta tímamerkis. Og
svo er allt í einu blístrað uppi á þilfari
skipsins.
475. Láki hefur fært sig úr utanhafn-
arfötunum, og þar sem ég er sundfærari
en hann, hef ég bundið þau á bakið á
mér. Við þjótum eins og kettir upp á
þiljur, stökkvum upp á lunninguna og
fleygjum okkur í sjóinn.
476. Þetta gerist svo skjótt og óvænt,
að enginn skipsmanna áttar sig á því
né reynir að stöðva okkur. En þegar
við erum komnir spölkorn áleiðis til
lands, heyrum við skipstjórann hrópa:
„Bíðið! Þið skulið ekki sleppa svo létt!“