Heima er bezt - 01.10.1960, Qupperneq 15

SNORRI SIGFUSSON:
Minnzt í ^amals vinar
amall kunningi hefur mælzt til þess að ég
ritaði nokkur orð um sameiginlegan vin okk-
jf ar frá fyrri dögum, tíkina Frigg, og ætla ég
nú að reyna til að efna það hálfgildings lof-
orð, meðan dagur er.
Það mun hafa verið sumarið 1912 að frönsk fiski-
skúta kom inn á Patreksfjörð. Hafði hún innanborðs
svarta tík, sem sagt var að skipsmenn hefði fundið á
hafi úti, syndandi í sjónum, og átti þá að hafa orðið
einhvern veginn viðskila við skip sitt. Létu skipsmenn
tíkina af hendi við kaupmann á staðnum og var hún
nefnd Bella.
Eg, sem þessar línur rita, kom til Flateyrar í Önund-
arfirði um mánaðamótin september—október 1912 til
að setjast þar að. Varð ég brátt kunnugur bónda þar í
nágrenninu, bróður kaupmannsins á Patreksfirði, sem
tíkina fékk. Hafði bóndinn fengið tíkina hjá bróður
sínum, og var eitthvað rætt um það, að hún hefði þar
orðið um of nærgöngul við sauðfé.
Þótti Bella frábærlega fallegt dýr og föngulegt. En
ekki hafði hún verið þar lengi er hún fæddi 3 eða 4
hvolpa, og þóttu þeir mjög fallegir.
Einn þessara hvolpa gaf þessi kunningi minn mér.
Það var svört tík og líktist mjög móður sinni er hún
stækkaði. Kölluðum við hana Frigg og skal nú ofurlít-
ið frá henni sagt.
Frigg óx mjög ört og varð stór og fönguleg, hrafn-
svört á lit og gljáði á skrokkinn. Var hún hrokkinhærð,
trýnið fallegt, eyrun all stór og lafandi og augun sér-
lega fögur og greindarleg.
Mjög fljótt lærði hún að haga sér eins og við vildum.
Hún svaf jafnan á dýnu í eldhúsinu, vandist strax á að
leita út er hún þurfti, og matarskammt sinn fékk hún
jafnan á sama stað.
Ekki var hún matvönd, en sólgin var hún í ket og
sælkeri var hún hinn mesti. Varð hún brátt hið mesta
uppáhald allra á heimilinu. Einkum varð hún strax
mjög hænd að drengnum okkar, sem þá var ársgamall
og lék sér að dóti sínu á pallinum. Þar fékk hún stund-
um að sitja og horfði þá á hann leika sér og virtist
taka þátt í leiknum, — fálmaði með framlöppunum í
dótið, færði eitt og annað nær honum eins og hún vildi
hjálpa til. Kom þeim mjög vel saman alla tíð.
Og er drengurinn stækkaði og var úti við vék hún
ekki frá honum. Urðum við oft vitni að því, hvernig
hún reyndi að reisa hann við er hann datt. Beit hún þá
í kápu hans og togaði hann á fætur. Og auðsjáanlega
hafði hún mjög gaman af öllum leiktilburðum hans, og
ekki sízt hina mestu skemmtun af þeim stöðugu til-
raunum hans að komast á bak henni, stóð hún þá graf-
kyrr og þolinmóð hversu báglega sem stráksa gekk að
komast á bak. En kæmi ókunnugur maður til þeirra átti
hún til að yggla sig og hurfu þá flestir frá. Þetta kom
þó ekki fyrir ef um menn var að ræða, sem oft komu
á heimilið og hún kannaðist við. Við þá var hún ljúf
og góð. Og furðulegt þótti okkur hve fljótt hún virtist
þekkja menn.
I sambandi við það minnist ég eins atviks. Ég var á
gangi fram á Odda og Frigg með mér. Þá vill svo til
að nokkrir drengir eru í snjókasti fram við sjóinn, en
háflæði var. Þóttist þá einn, stór og sterkur karl, verða
verr úti en honum líkaði og vildi láta hendur skipta,
og ræðst á annan dreng, sem hafði hitt hann með kúlu
og ætlaði að hafa hann undir, eða jafnvei hrinda hon-
um í sjóinn. Þetta var þó engin vonzka og ekki sá ég
ástæðu til að blanda mér í þennan leik. En Frigg horfði
á þetta afar spennt og ýlfrandi. Og árásarsegginn tók
hún eiginlega aldrei í sátt, henni var illa við að hann
kæmi nærri henni, hversu blíðmáll sem hann var, og
hún yggldi sig ógurlega ef hún sá hann nálgast dreng-
inn, þegar þau voru úti.
Frigg var mér mjög fylgispök. Hún fylgdi mér oft
ofan að skólanum á morgnana, er hún stækkaði, og lá
þar stundum úti til þess að hitta mig í stundahléinu. En
bráðlega hætti hún því, kærði sig ekki um kjass og gæl-
ur bamanna, heldur fór heim aftur. En hitt brást varla
að hún kæmi á móti mér þegar hún vissi að ég var bú-
inn að kenna á daginn, eða kl. 12 í matinn. Var það eins
og hún vissi hvað tímanum leið.
Veturinn 1913—14 var þó þetta enn meir áberandi.
Þá vandi ég hana á að taka skólalyklana og bera þá
heim. Hafði hún af því mikla ánægju og rigsaði með þá
inn í eldhús til konu minnar, hvort sem ég fylgdi henni
eða ekki. Og til að missa ekki af þessari skemmtun tók
hún upp á því að opna sjálf skólahurðina og ganga inn.
Mátti það heita föst regla, meðan ég ekki tók í taum-
ana, að hún birtist í skólastofunni stundvíslega kl. 4 á
daginn til þess að fá að bera lyklana og fylgja mér
heim, og má nærri geta hvílíkur aufúsugestur hún var
börnunum. Þau fögnuðu henni ákaflega og það espaði
hana enn meir, enda vissi ég síðar að sum laumuðu í
hana sykurmola, og magnaði þetta áfergjuna í að kom-
ast í skólann.
Meðan hún fékk að halda þessum upptekna hætti, að
opna skólann og koma inn í skólastofuna, kom til mín
kunningi úr nágrannaþorpi, sem alls ekki gat trúað
þessu með stundvísina, — það gæti varla átt sér stað,
þótt hann hefði nú raunar einu sinni kynnzt íslenzkum
Heima er bezt 387